by -เซียวเจี๋ยเบ้ปากด้วยความคับข้องใจ “แต่แม่…หนูชอบทั้งสองคนนะ…”
เด็กๆ มักจะโลภอยู่เสมอ
แม้ว่า Gu Xinxin มักจะเอาใจใส่ลูกๆ ของเธอ แต่เธอยังคงมีหลักการและชัดเจนมากเมื่อพูดถึงหลักการ
“ถ้าชอบทั้งสองอย่างก็มาถามแม่ว่าซื้อให้อีกอันได้ไหม อย่าคิดว่าของพี่ชายเป็นของคนอื่นสิ พี่ชายก็ชอบลูกโป่งเหมือนกัน ถ้าเธอไป พี่ชายจะไม่มีลูกโป่ง ! ถ้าคุณเป็นพี่ชายคุณ คุณจะอยากมีพี่ชายแบบนั้นไหม?”
“แม่ เสี่ยวเจี๋ยรู้ว่าเขาผิด…” เด็กน้อยเข้าใจสิ่งที่แม่พูด และเขาแก้ไขข้อผิดพลาดของตนเอง เขาจ้องมองเสี่ยวเปาอย่างกระตือรือร้น “ขอโทษนะน้องชาย มาเล่นลูกโป่งด้วยกันนะ พี่ชายด้วย คุณสามารถเล่นของฉันได้!
เซียวเป่าโล่งใจและยิ้มอย่างมีความสุข “โอเค! มาเล่นด้วยกันเถอะ!”
อารมณ์ของเด็ก ๆ จะมาและไปอย่างรวดเร็ว และสามารถปรับตัวให้เข้ากันได้ง่าย
จิงจิง ลูกสาวคนเล็กเดินตามพี่ชายสองคนไปพร้อมกับลูกโป่งกระต่ายสีชมพูที่เธอเลือกเอง ดูเหมือนเธอจะเป็นคนเล็กสุด แต่ที่จริงแล้ว ลูกสาวคนเล็กกลับเป็นผู้ใหญ่กว่าและไม่ชอบที่พี่ชายสองคนทะเลาะกันเรื่องลูกโป่ง ดูเหมือนเด็กมาก
ฮั่วฟานปรบมือเพื่อดึงดูดความสนใจของเด็กน้อยทั้งสามคน “โอเค เอาลูกโป่งของคุณไปขึ้นรถเถอะ ป้าจะพาคุณไปกินพิซซ่า!”
ทั้งสามคนรีบต่อแถวและขึ้นรถบัสทันที
เมื่อเห็นเด็กๆ ขึ้นรถบัสแล้ว Gu Xinxin ก็เดินไปขึ้นรถบัสเช่นกัน…
จัวจื้อหยานเดินตามเธอไปและถอนหายใจ “ด้วยเด็กๆ มากมายขนาดนี้ การปฏิบัติต่อพวกเขาทุกคนอย่างเท่าเทียมกันเป็นเรื่องยาก ซินซินเห็นแล้วว่าการเป็นแม่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย!”
Gu Xinxin พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไม่เป็นไร การที่คุณจะปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกันได้หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับว่าผู้ใหญ่มีความตระหนักในการปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกันหรือไม่ และพวกเขาสามารถสังเกตความรู้สึกของเด็กแต่ละคนได้หรือไม่ ฉันเป็นปรมาจารย์ในการปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน!”
หลังจากพูดอย่างนั้นแล้วเธอก็ขึ้นรถที่อยู่ข้างหลังเด็กแล้วกระแทกประตู
จัวจื้อหยานยักไหล่ เดินไปที่นั่งผู้โดยสาร และเตรียมตัวขึ้นรถ
แต่น่าเสียดายที่ก่อนที่มือของเขาจะได้สัมผัสที่จับประตูรถ Huo Fan ก็มาถึงก่อนเสียแล้ว!
Huo Fan กระโดดข้ามไป บีบ Zhuo Zhiyan ออกไป เปิดประตูผู้โดยสารและขึ้นไปบนรถ จากนั้นลดกระจกลงและแลบลิ้นใส่เขาอย่างยั่วยุ “ผมขอโทษจริงๆ พี่ Zhiyan ลูกน้อยทั้งสามของเราแย่มาก” .. “พอลูกขึ้นรถไปแล้วจะไม่มีที่ให้นั่งอีก ไม่งั้นจะนั่งรถเกินความจุแน่! กลับบ้านเองได้นะ บ๊ายบาย!”
หลังจากพูดจบ เขาก็โบกมือเป็นสัญญาณให้คนขับขับเร็วๆ…
จัวจื้อหยานถูกทิ้งไว้ข้างหลัง เขาขยับริมฝีปากอย่างพูดไม่ออก จากนั้นก็ยักไหล่อย่างไม่สนใจ มองดูรถของตระกูลฮัวขับออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม…
–
โรงแรม XX ในปักกิ่ง
“อาจ้าน เรากลับมาแล้ว!”
โซเฟียอุ้มลูกเข้าไปในห้องชุดประธานาธิบดี แต่ไม่เห็นสามีของเธออยู่ในห้องนั่งเล่น
เธอโน้มตัวลงวางลูกลงแล้วเดินไปเล่น จากนั้นจึงเดินไปที่ห้องนอนเพื่อพบผู้ชายคนนั้น…
“อาจ้าน คุณทำอะไรอยู่?”
ริมหน้าต่างห้องนอนใหญ่ มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นและมองดูทิวทัศน์ของเมืองนอกหน้าต่างรถด้วยความรู้สึกลึกซึ้งอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่…
ห้องชุดประธานาธิบดีตั้งอยู่บนชั้นสูงสุด เมื่อมองออกไปผ่านหน้าต่างบานสูงจากพื้นจรดเพดาน จะเห็นเมืองทั้งเมืองในพริบตาเหมือนโต๊ะทราย
เว็บไซต์อ่านนิยายฟรี www.novels108.com