by โรงพยาบาล ห้องฉุกเฉิน
แพทย์ฉุกเฉินกดหน้าท้องส่วนล่างของกู่ซินซิน ถามเธอเกี่ยวกับปฏิกิริยาในภูมิภาค จากนั้นขอให้พยาบาลขอให้ผู้อำนวยการฝ่ายการแพทย์แผนจีนเข้ามาตรวจดูชีพจรของเธอ
แพทย์แผนจีนชราขมวดคิ้วและหันไปถามสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยว่า “ช่วงนี้เธอทานอาหารเสริมไปเยอะหรือเปล่า?”
“…”
เวลาที่บ้านของ Huo Xinxin นั้นมีจำกัด และเขาไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับอาหารของ Gu Xinxin
เจิ้งหลี่ออกมาข้างหน้าและพูดว่า “นายน้อย ฉันได้ยินจากแม่บ้านที่บ้านว่าหญิงชราคนนี้กำลังทำซุปให้กับคุณกู่ด้วยวิธีต่างๆ กันเป็นเวลาสามมื้อต่อวัน เธอยังให้ Gu ที่มีอายุไม่กี่พันปีด้วย โสมที่แม่เฒ่าเก็บมา นางใช้ อาจเป็นเพราะเหตุนี้หรือเปล่า?
แพทย์แผนจีนผู้เฒ่าส่ายหัวเมื่อได้ยินเช่นนี้ “คุณยังเด็ก ร่างกายก็แข็งแรงดี ทำไมคุณถึงต้องทานอาหารเสริมมากมายขนาดนี้ การทานอาหารเสริมมากเกินไปจะทำให้เกิดความร้อนภายใน นำไปสู่ความผิดปกติของต่อมไร้ท่อ ประจำเดือนเร็ว และปัญหาอื่นๆ เธอมีเลือดกำเดาไหลและปวดประจำเดือนเพียงเพราะมีอาหารเสริมมากเกินไป!”
ดวงตาของฮั่วเซียงหยินมืดลง “จะรักษาสถานการณ์ของเธอได้อย่างไร?”
แพทย์แผนจีนผู้เฒ่าก้มศีรษะลงแล้วสั่งว่า “ไม่มีอะไรร้ายแรง! หยุดกินอาหารเสริมแล้วฉันจะให้ยาแก้ปวดเธอเพิ่มอีกสองสามขวด อย่าลืมดื่มน้ำเยอะๆ และกินอาหารตามปกติเมื่อกลับถึงบ้าน”
เจิ้งหลี่รับใบสั่งยาและไปที่ร้านขายยาเพื่อรับยา
กู่ซินซินลุกจากเตียงในโรงพยาบาล เหยียดเท้าออก และรู้สึกอ่อนแรงที่จะเอื้อมมือไปหยิบรองเท้าของเธอเองบนพื้น…
หลังจากก้าวเข้าไปในรองเท้าในที่สุด ฉันก็ก้มลงและเอื้อมมือไปยกส้นเท้าขึ้น แต่ฉันก็ไม่มีแรงที่จะยกมันขึ้นแม้จะพยายามหลายครั้งแล้วก็ตาม!
“เจ้าหนู คุณต้องการความช่วยเหลือไหม” ฮั่วเซียงหยินหรี่ตามองเธออย่างวางตัวและถามด้วยรอยยิ้มครึ่งๆ
กู่ซินซินไม่เงยหน้าขึ้น “ไม่มีปัญหา ฉันทำเองได้…”
เธอต้องพูดแรงแต่มือเธอทำไม่ได้ เธออ่อนแอเกินไป และมือของเธอเจ็บ
เราอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก! ทันใดนั้น มือเรียวหนาเหยียดออก ดึงมือเล็ก ๆ ที่งุ่มง่ามของเธอออกไปด้วยความรังเกียจ จากนั้นจับเท้าของเธอ ปรับปกรองเท้าเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ ยกส้นรองเท้าให้เธอ แล้วหยิบรองเท้าอีกข้างขึ้นมาและ มอบให้เธอสวมใส่
กู่ซินซินเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและเห็นผมหยิกบนหัวของฮั่วเซียงหยิน…
วันนี้ลุงตระหนักถึงมโนธรรมของเขาแล้วหรือยัง? เขาก้มลงไปช่วยเธอใส่รองเท้าจริงๆเหรอ? !
เมื่อเจิ้งหลี่กลับมาจากรับยา เขาก็ตะลึงที่ประตู นายน้อยมีเวลาช่วยคนอื่นถือรองเท้าจริงเหรอ? นานๆจะได้เจอกัน!
การเคลื่อนไหวของมือของ Huo Xiangyin นั้นแข็งแกร่ง แต่อ่อนโยนและระมัดระวัง โดยจับเท้าที่เย็นชาของ Gu Xixin และสวมรองเท้าของเธอ
สาวน้อยคนนี้เท้าเท่าฝ่ามือ ไม่รู้ว่าเท้าเล็กไป หรือมือใหญ่ไป
ฮั่วเซียงหยินหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “อาหารเสริมพวกนั้น คุณยายขอให้คุณกิน คุณก็กินหมดเลย คุณไม่รู้จะปฏิเสธมันยังไง”
กู่ซินซินขมวดคิ้ว “คุณยายใจดีและทำงานหนักมากเพื่อทำซุปให้ฉัน ฉันจะปฏิเสธได้อย่างไร ใครบอกฉันลุงว่าคุณจะไม่กลับมาทานอาหารเย็นทุกวัน ถ้าคุณกลับมาคุณลุง แบ่งงานให้ฉันบ้างก็ได้ เธอก็ไม่ต้องการฉัน คนเดียวก็กินหมด!”
ฮั่วเซียงหยินเงยหน้าขึ้นมองเธอและหรี่ตาลงเล็กน้อย “คุณอยากให้ฉันกลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็นทุกวันหรือไม่”
กู่ซินซินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวอย่างจริงจัง “เธออย่ากลับบ้านดีกว่า ให้ฉันจัดการกับยายคนเดียวง่ายกว่า ถ้าเธออยู่บ้านกับลุง ฉันคงต้องแสดงความรักต่อชายชราอย่างฉัน ลุง คิดแล้วก็น่าขยะแขยง “มนุษย์!”
ใบหน้าของฮั่วเซียงหยินจมลง และเธอก็วางเท้าที่สวมรองเท้าของเธอลงบนพื้นอย่างแรง “ลุกขึ้นและเดินด้วยตัวเอง!”
กู่ซินซินตกใจ ทำไมจู่ๆ เธอถึงรุนแรงขนาดนี้? ตอนนี้เธอเป็นคนไข้แล้ว!
…
หลังจากกลับมาถึงบ้านของ Huo นาง Huo ก็มองเธอด้วยความสำนึกผิด “ซินซิน ทั้งหมดเป็นเพราะคุณย่า เธอคิดว่าการให้อาหารเสริมแก่คุณมากขึ้นจะดีสำหรับคุณ แต่ใครจะรู้ว่ามันจะทำให้ประจำเดือนของคุณยากลำบากขนาดนี้? ” !”
กู่ซินซินเอนตัวลงข้างเตียง ยิ้มและส่ายหัว ปลอบชายชรา “คุณย่า ฉันสบายดี”