by ในห้องของ Haitong เธอกำลังช่วยหญิงชรานำทุกอย่างออกจากกระเป๋าเดินทาง หญิงชรายังนำถ้วยที่เธอดื่มจากที่บ้านมาด้วย
“คุณย่า เกิดอะไรขึ้นคะ คุณกำลังย้ายออกไปหรือเปล่าคะ”
“อ้าว ไม่ต้องพูดถึงหรอก พวกเขาล้วนเป็นลูกกตัญญูที่ทำให้ฉันกังวลทุกวันและรู้สึกขอบคุณ ฉันแค่ปล่อยมันไป แล้วมาหาคุณที่บ้าน อยู่ต่อ” สักพักหนึ่งแล้วเมินมันไป”
หลังจากที่ไห่ตงช่วยเธอเก็บข้าวของแล้วเธอก็เข้าไปในห้องน้ำช่วยดับน้ำอาบแล้วตะโกนว่า “คุณยาย น้ำพร้อมแล้ว เข้ามาอาบน้ำก่อน อาบน้ำอุ่นก่อน” หญิงชราตอบและสวมชุดนอนเข้ามาทันที “บอกฉันสิว่าทำไมฉันถึงอยากได้ลูกสาวหรือหลานสาวอยู่เสมอ สาวๆ มีน้ำใจ ดูสิ หลังจากที่ฉันมา ที่นี่ ลูกของอาหยินจะไม่สนใจด้วยซ้ำ คุณรู้วิธีที่จะ ห่วงใยฉัน ตงตง แต่คุณก็มีน้ำใจ”
ไห่ตงยิ้มแล้วพูดว่า: “เมื่อคุณย่าพาฉันกับจ้านหยินมารวมกันเธอก็บอกว่าจ้านหยินระมัดระวังและมีน้ำใจ คุณยายลูก ๆ และหลาน ๆ จะได้รับพรของตัวเองที่นั่น ไม่จำเป็นต้องทำ เพราะลูกๆ หลานๆ ก็เหมือนวัวและม้า ขอให้มีความสุขกับวัยชราและเลิกกังวลให้มาก”
ในความเห็นของเธอ ลูกชายและสะใภ้ของหญิงชรามีความกตัญญูมาก
“ฉันอยากหยุดกังวล แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันบอกว่าอายินเป็นคนเอาใจใส่และมีน้ำใจใช่ไหม คุณรู้สึกถึงความเอาใจใส่และการเอาใจใส่ของเขาไหม คุณยายพูดถูกใช่ไหม” ไห่ตงยิ้มและไม่พูดอะไร
เมื่อ Zhan Yin ห่วงใยคุณ เขาจะเอาใจใส่และมีน้ำใจจริงๆ
ไม่ใช่แค่ Zhan Yin เท่านั้น ทุกคนเหมือนกัน เวลาใส่ใจใคร มักจะคำนึงถึงเขาตลอดเวลา จะไม่เกรงใจ และเกรงใจ ได้อย่างไร?
หลังจากที่หญิงชราอาบน้ำแล้ว เธอก็นอนลงบนเตียงของไห่ตง
เมื่อไห่ตงออกมาจากห้องน้ำ หญิงชราก็ฝันถึงตู้เข่อโจวแล้ว
แค่นั้นแหละ –
หญิงชรากรนเสียงดังมากจริงๆ
ไห่ทง: “…”
เวลานอนหลับ เว้นแต่จะดื่มไวน์ก็จะนอนหลับได้สบายแม้ว่าจะมีเสียงฟ้าร้อง ไม่เช่นนั้น หากมีเสียงดัง เธอจะพลิกตัวและนอนไม่หลับ
ไห่ตงถอนหายใจ ปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างยอมแพ้และนอนลงข้างหญิงชรา
เตียงของเธอมีหมอน 2 ใบ แต่มีผ้าห่มผืนเดียว หญิงชราแค่กรนและม้วนผ้านวม เธอเอาผ้าห่มส่วนใหญ่ออกไปเพียงลำพัง ดังนั้น Haitong จึงทำได้เพียงคลุมด้วยมุมผ้านวมเท่านั้น
เมื่อได้ยินเสียงกรนของหญิงชรา ไห่ตงก็อดไม่ได้ที่จะอุดหู แต่มันก็อึดอัดมาก
หลังจากพยายามนอนราบไปนานกว่าสิบนาที เธอก็ทนไม่ไหว จึงเลื่อนตัวลงจากเตียงโดยจับหมอนไว้ เธออยากจะหยิบผ้าห่มไป แต่เมื่อเห็นว่าหญิงชราม้วนผ้าห่มไปมากมาย เธอจึงพยายามจะนอนลง เอาไปไม่ได้แล้วตอนนี้เธอหอบผ้าห่มผืนเล็กติดตัวทุกเช้าค่ำ หนาวมาก ถ้านอนไม่ห่มผ้าทั้งคืนจะเป็นหวัดแน่นอน
เธอปล่อยให้ชายชราเป็นหวัดในคืนแรกที่มาที่นี่ ไม่ต้องพูดถึงว่าครอบครัวสามีของเธอจะตำหนิเธอและเธอก็ทนไม่ได้ในมโนธรรมของเธอเอง
ไห่ตงเลิกขอผ้าห่ม แล้วไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเอาเสื้อคลุมหนาๆ แล้วออกจากห้องโดยถือหมอนไว้
ภายนอกมันมืดสนิท
เธอไม่เปิดไฟ จึงหันตรงไปที่ห้องของป้าเหลียง เคาะประตูก่อน แล้วตะโกนเบาๆ “ป้าเหลียง หลับแล้วเหรอ?” ป้าเหลียงยังไม่หลับ แต่เธอไม่ตอบเสียงเคาะของไห่ตง ที่ประตู เมื่อร้องลั่นก็ดึงผ้าห่มมาคลุมศีรษะและหน้า หลับอยู่ไม่ได้ยิน
“ป้าเหลียง”
ไห่ตงไม่สามารถปลุกป้าเหลียงที่กำลังแกล้งหลับอยู่ได้ เธอพยายามบิดลูกบิดประตูและพบว่าป้าเหลียงล็อคประตูจากด้านในไว้ แม้ว่าเธอจะไปเอากุญแจสำรองก็ตาม เธอเปิดประตูไม่ได้
ป้าเหลียงเข้าห้องไม่ได้ มีหญิงชราคนหนึ่ง นอนกรนเสียงดัง
ไห่ตงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินไปนั่งบนโซฟาอย่างช่วยไม่ได้ ในที่สุดเธอก็นอนลงบนโซฟา คลุมตัวด้วยเสื้อคลุมหนาๆ แล้วเตรียมเดินทางไปเมิ่งโจวกง
บางทีพระเจ้าอาจจะร่วมมือกับแผนของหญิงชรา แต่ฝนก็เริ่มตก
ตอนดึกอากาศก็หนาวอยู่แล้ว และมีฝนตกบ้าง ทำให้รู้สึกหนาวยิ่งขึ้นไปอีก
เสื้อคลุมหนาของ Haitong คลุมได้เพียงร่างกายของเธอเท่านั้น แต่ไม่ใช่เท้าของเธอ เท้าของเธอเย็นมากจนเธอนอนไม่หลับ
ไห่ตงลุกขึ้นจากโซฟาอีกครั้ง และกำลังจะกลับห้องไปหยิบถุงเท้ามาสวมก่อนจะออกไปนอนบนโซฟา