by “หลังจากที่เราแต่งงานกัน ฉันคอยระวังคุณอยู่เสมอ ตั้งคำถามกับคุณ และยังให้คุณเซ็นสัญญาหกเดือนด้วย ข้อตกลงนี้กำหนดข้อจำกัดมากมายให้กับคุณ ฉันยอมรับว่าฉันเป็นคนงี่เง่า ฉันคำนึงถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น และไม่เคยคำนึงถึงของคุณเลย”
“คุณเรียกฉันว่าไอ้สารเลว แต่ฉันเป็นไอ้สารเลวจริงๆ ตงตง ฉันขอโทษ!”
Zhan Yin จูบเธอเบา ๆ บนริมฝีปาก ใบหน้าของ Jun เต็มไปด้วยความทุกข์ “Tongtong ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำเช่นนี้อีกในอนาคต ฉันจะเรียนรู้ที่จะเข้าใจคุณ เรียนรู้ที่จะสื่อสาร และไว้วางใจคุณ”
“คุณเป็นภรรยาครั้งแรกและฉันเป็นสามีเป็นครั้งแรก เราไม่มีประสบการณ์ ดังนั้นมาเรียนรู้ร่วมกัน ทำงานร่วมกัน และก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน โอเคไหม?”
Zhan Yin จู้จี้หูของ Haitong มาก และในขณะที่เขาพูด เขาก็หลับไปข้าง Haitong
คราวนี้ทั้งคู่ต่างก็มีช่วงเวลาสบายๆ
ไห่ตงไปที่บาร์เพื่อเมา
Zhan Yin ทำงานทั้งคืน กินได้ไม่ดี และพักผ่อนไม่เพียงพอ หลังจากรู้ว่า Haitong ไปบาร์เพื่อเมา เขาก็ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลังแล้วรีบกลับข้ามคืน หิว ง่วงนอน และเหนื่อย
ดังที่ป้าเหลียงแนะนำสามีภรรยาต้องเชื่อใจกันและเกรงใจกันจึงจะอายุยืนยาว
Zhan Yin ตื่นเร็วกว่า Haitong
เมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็เจ็ดโมงเช้าแล้ว
ฉันจำได้ว่าห้องโถงยังไม่เรียบร้อย
หลังจากที่ Zhan Yin จูบ Haitong บนใบหน้าแล้ว เขาก็รีบลุกขึ้นและออกไปทำสุขอนามัย
เขาทำความสะอาดห้องโถงและถูสองสามครั้งจากนั้นก็หยิบเสื้อสูทขึ้นมาโยนลงถังขยะ เขานำเสื้อผ้าที่ Haitong เปลี่ยนมาซักด้วยมือ
สกปรกมากเกินไป กลัวเครื่องซักผ้าจะสกปรก
หลังจากทำทั้งหมดนี้ Zhan Yin ก็รู้สึกหิว
เขาไม่ได้กินข้าวเย็นเมื่อคืนนี้ด้วยซ้ำ
เช้านี้ฉันตื่นมาและทำอะไรหลายอย่าง ฉันก็ยิ่งหิวมากขึ้นไปอีก
เมื่อเขาหิวมาก มือของ Zhan Yin ก็สั่น
เขารีบเข้าไปในครัวและปรุงบะหมี่ด้วยตัวเขาเอง หลังจากกินบะหมี่ไปหนึ่งชาม ความหิวก็บรรเทาลง และมือของเขาก็หยุดสั่น
“แหวน แหวน แหวน”
โทรศัพท์ดัง.
เขารับโทรศัพท์
ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็พูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ฉันจะไปถึงที่นั่นภายในสามชั่วโมง”
หลังจากวางสายแล้ว เขาก็ติดต่อลูกเรือบนเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวและแจ้งให้พวกเขาเตรียมพร้อม ไม่นานเขาจะออกจากหว่านเฉิงเพื่อเดินทางไปทำธุรกิจต่อ หากจัดการเรื่องนี้ไม่ดี เขาคงอยู่ไม่ได้ ชีวิตที่มั่นคงมานานหลายปี
โอ้ ยังไงก็ตาม เขายังต้องใช้เวลาอีกสองวันเพื่อไปที่เมือง A เพื่อเข้าร่วมงานแต่งงาน
ฉันหวังว่าฉันจะได้กลับมาในวันที่ 28 ของปีใหม่ และพาไห่ตงกลับไปที่บ้านเก่าของฉันเพื่อเฉลิมฉลองปีใหม่
Zhan Yin กลับไปที่ห้องของ Haitong
เมื่อเห็นว่าเธอยังคงหลับอยู่ Zhan Yin ก็ไม่ปลุกเธอ เขาเพียงก้มลงไปจูบแก้มเธอแล้วพูดเบา ๆ : “ตงตง ฉันต้องยุ่งสักพักจึงอยู่กับคุณไม่ได้”
“อย่าลืมคิดถึงฉัน แม้ว่าเธอจะเรียกฉันว่าไอสารเลวหรือไอสารเลวก็ตาม ฉันก็ยอมรับ ตราบใดที่เธอจำได้ว่าฉันเป็นใคร”
“ฉันจะขอให้ป้าเหลียงกลับมาทีหลังแล้วทำอาหารให้คุณกินเพื่อจะได้กินเมื่อคุณตื่น”
หลังจากพูดจบ Zhan Yin ก็ยืนตัวตรงและมอง Haitong อย่างลึกซึ้งอยู่พักหนึ่งก่อนจะหันหลังกลับและเดินออกไป
แล้วฉันก็ส่งข้อความถึงคุณป้าเหลียง
ไม่กี่นาทีต่อมา เมื่อเขากำลังจะออกไปข้างนอก เขาบังเอิญเห็นภาพวาดลอยอยู่ที่มุมโซฟา
Zhan Yin จำได้ว่าเมื่อ Su Nan ให้ภาพวาดนี้แก่เขาเมื่อคืนนี้ เขาบอกว่า Haitong เป็นคนวาด และขอให้เขาชื่นชมมัน
เขาเดินไปหยิบกระดาษขึ้นมา