by 
เขาคิดว่าไห่หลิงไปโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมอดีตสามีของเธออีกครั้ง
“อ้อ เข้าใจแล้ว ไห่ถงเป็นยังไงบ้าง”
“ดีเลย จ้านอินบอกว่าเธอไม่กินของเปรี้ยวหรือหวาน เธอเลยไม่ค่อยอาเจียนเท่าไหร่”
ลู่ตงหมิงหัวเราะและพูดว่า “เป็นอย่างนั้นเอง”
“จ้านอินไม่ยอมให้เธอกินอะไรเปรี้ยวๆ หวานๆ เด็ดขาด ไม่งั้นถ้าไห่ถงอาเจียน จ้านอินคงเสียใจจนไปทำงานไม่ได้ทั้งวันแน่ๆ ต่อให้อยู่ที่บริษัท หัวใจของเขาก็จะบินไปหาไห่ถง”
เหมือนกับเขา แม้ว่าเขาจะกลับไปทำงาน แต่ใจของเขาก็ยังคิดถึงไห่หลิงเมื่อใกล้ถึงเวลาเลิกงาน
ลู่ตงหมิงจะกลับมาที่บริษัทเป็นครั้งคราวเพื่อจัดการเรื่องบางเรื่อง แต่เขาจะไปที่ร้านใหม่ของไห่หลิงตอนเที่ยงเสมอเพื่อช่วยเธอลองชิมอาหาร
เธอจ่ายค่าอาหารกลางวันและอาหารเย็นให้เขา
คุณลู่ ผมบอกพวกเขาไว้ก่อนจะไปว่าผมฝากอาหารไว้ให้คุณแล้ว กรุณาทานช้าๆ นะครับ แล้วผมจะมาทีหลัง
ลู่ตงหมิงยิ้มและกล่าวว่า “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปกินข้าวก่อนนะ”
“ดี.”
หลังจากวางสายแล้ว ลู่ตงหมิงก็พูดกับบอดี้การ์ดด้วยความโล่งใจว่า “ผลักฉันเข้าไปหน่อย เฮลิงทิ้งอาหารไว้ให้ฉัน”
บอดี้การ์ดรีบผลักเขาเข้าไปในร้านอาหารของไห่หลิง
ร้านใหม่นี้มีชื่อว่า “Ren Ni Shi” (任คุณอาหาร) แต่เพิ่มคำอีกสองสามคำจนกลายเป็น “ร้านอาหาร Ren Ni Shi” (任คุณรับประทานอาหาร餐厅)
ไห่หลิงต้องการทำให้ Ren Ni Shi มีชื่อเสียง และก่อตั้งกลุ่ม Ren Ni Shi หลังจากที่เธอเปิดร้านอาหารเพิ่ม
ปล่อยให้เธอกินได้ไม่อั้นเพื่อจองที่ให้เธอในอุตสาหกรรมการจัดเลี้ยง
ในเวลาเดียวกันที่โรงพยาบาล
ในวอร์ด โจว หงหลิน หลังจากกินและดื่มจนอิ่มแล้ว ก็ลุกจากเตียงด้วยความช่วยเหลือจากพ่อแม่ของเขาเพื่อเดินไปรอบๆ และย่อยอาหาร
เขากำลังฟื้นตัวได้ดี แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็เกือบตายมาแล้วถึงสองครั้ง สองสามวันมานี้เขาลุกจากเตียงได้แค่เดินไปมานิดหน่อยเท่านั้น และเขาไม่กล้าเดินเร็วเกินไปเพราะกลัวว่าแผลจะยิ่งแย่ลงและจะยิ่งเจ็บปวดทรมานอีก
“หงหลินเดินได้แล้ว”
โจวหงอิงเดินเข้ามาพร้อมกับถือถุงแอปเปิล เมื่อเห็นน้องชายเดินช้าๆ ไปทั่วห้อง เธอจึงอุทานด้วยความประหลาดใจ
แม่ของโจวจ้องมองลูกชายอย่างกังวลใจ เพราะกลัวว่าลูกชายจะล้มลงด้วยความเจ็บปวดจากการดึงบาดแผลของตัวเอง
สองวันมานี้ฉันลุกจากเตียงแล้วเดินไปมาได้บ้างแล้ว คุณหมอก็บอกว่าฉันควรลุกจากเตียงแล้วเดินไปมา แต่ไม่นานเกินไป
เป็นพ่อของโจวหงหยิงที่ตอบเธอ
ความจริงที่ว่าลูกชายของพวกเขารอดชีวิตและยังคงฟื้นตัวอยู่นั้นต้องขอบคุณพรของบรรพบุรุษตระกูลโจวของพวกเขา
“สองวันที่ผ่านมาไห่หลิงพาหยางหยางมาหาหงหลินหรือเปล่า?”
โจว หงหยิงเองก็ไม่ได้ไปโรงพยาบาลมาหลายวันแล้ว
เธอวางถุงแอปเปิลไว้บนโต๊ะข้างเตียง
“เธอมาเมื่อวาน แต่สักพักเธอก็บอกว่าติดธุระเลยต้องกลับ หยางหยางอยากไปกับแม่ด้วย เลยไม่ยอมอยู่เป็นเพื่อนหงหลิน”
แม่ของโจวเดินไปข้างหน้าเพื่อช่วยลูกชายเดินกลับไปที่เตียงและนั่งลง
หลังจากเดินไปได้ไม่นาน เหงื่อก็เริ่มหยดลงบนหน้าผากของโจวหงหลินแล้ว
แม่ของโจวหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดเหงื่อให้ลูกชาย แล้วถามลูกสาวว่า “รู้ไหมว่าร้านใหม่ของไห่หลิงจะเปิดเมื่อไหร่ คุณพ่อของคุณ หงหลิน และแม่จะไปแสดงความยินดีกับลูกสาวไม่สะดวกเลย ลองไปหาข้อมูลดูสิคะ มอบซองแดงใบใหญ่ให้ แล้วส่งกระเช้าดอกไม้ไปแสดงความยินดีกับลูกสาวสักสองสามใบดีไหม”
โจว หงอิงกล่าวว่า “วันนี้ผมมาที่นี่เพื่อคุยกับพ่อแม่เรื่องนี้ครับ ร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ของไห่หลิงจะเปิดพรุ่งนี้ ผมคิดว่าเราควรไปแสดงความยินดีกับเธอนะครับ แม่ครับ เราจะให้เงินเธอเท่าไหร่ดี ตอนนี้เธอมีเงินไม่ขาดมือเลย”
เห็นธุรกิจของเธอเจริญรุ่งเรือง ฉันก็อิจฉาริษยาเหลือเกิน ถ้าเราไม่หย่ากัน หงหลินคงได้ครึ่งหนึ่งของรายได้ที่เธอหามาได้ เพราะมันเป็นทรัพย์สินของสามีภรรยา
ตอนนี้ไม่ว่าไห่หลิงจะหาเงินได้มากแค่ไหน มันก็ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลโจวอีกต่อไป