by มีเพียงเสี่ยวเป่าเท่านั้นที่ยังโง่เขลา เขาเป็นน้องคนสุดท้อง อายุยังไม่มาก แถมยังถูกครอบครัวตามใจจนเคยตัว ในอดีตเขามักจะรังแกหยางหยางและแย่งของของหยางหยางไป
ต่อมาเมื่อเซี่ยวเป่าไปบ้านลุงของเขาอีกครั้ง เขาก็ไม่ได้พบกับหยางหยางอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงไม่มีใครให้รังแกและไม่สามารถฉกของจากหยางหยางได้
พวกเขาไม่ได้เจอกันมานาน พอได้เจอกัน นิสัยขี้ขโมยของเสี่ยวเป่าก็ผุดขึ้นมาทันที เขายังคิดว่าเสื้อผ้าที่หยางหยางใส่อยู่นั้นหล่อเหลามาก และเขาก็อยากได้มันด้วย
“เด็กๆ มักจะเรียกคุณว่าป้า”
โจว หงอิงรับถุงแอปเปิลจากไห่หลิงแล้วพูดว่า “คุณเพิ่งมาซื้อของมา สุภาพมากเลยนะ”
ฉันมองดูแล้วเห็นแต่แอปเปิ้ล
เมื่อพิจารณาว่าแอปเปิลราคาปอนด์ละหลายหยวนในตอนนี้ แอปเปิลถุงนี้คงราคาหลายสิบหยวน ถึงแม้ว่าโจวหงอิงจะรู้สึกว่าไห่หลิงตระหนี่กว่าครั้งที่แล้ว แต่ก็ยังดีกว่ามามือเปล่า และรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ยังคงเหมือนเดิม
ส่วนใหญ่แล้วมีคนเลี้ยงข้าวฉัน
ไห่หลิงพยักหน้าและทักทายคุณนายโจวและพี่เขยเหริน จากนั้นจึงพูดกับหยางหยางว่า “หยางหยาง นำดอกไม้ที่เจ้าซื้อให้พ่อของเจ้าไปฝาก”
ครอบครัวโจวมีความสุขมากที่ไห่หลิงทำตามสัญญาและพาหยางหยางมาเยี่ยมโจวหงหลิน
ไห่หลิงรู้สึกว่าเธอเป็นคนเอาใจใส่และซื่อสัตย์จริงๆ เนื่องจากเธอหย่าร้างกับโจวหงหลินมาเป็นเวลานานแล้ว แต่เธอยังคงเต็มใจที่จะไปเยี่ยมเขาเมื่อโจวหงหลินได้รับบาดเจ็บสาหัสและต้องเข้าโรงพยาบาล
เมื่อครอบครัวโจวเห็นลู่ตงหมิงถูกบอดี้การ์ดผลักเข้าไป ไม่มีใครหัวเราะได้อีกต่อไป
บอดี้การ์ดของตระกูลลู่ถือกล่องอาหารเสริมสองกล่อง เมื่อลู่ตงหมิงส่งสัญญาณ บอดี้การ์ดก็วางกล่องอาหารเสริมสองกล่องลงบนโต๊ะข้างเตียง
หลู่ตงหมิงทักทายครอบครัวโจวอย่างสุภาพและกล่าวว่า “ฉันมาเยี่ยมคุณโจว”
สมาชิกตระกูลโจวมองหน้ากัน และในที่สุดก็เป็นพ่อของโจวที่ฝืนยิ้มและขอบคุณลู่ตงหมิง
เขารู้ว่าลูกชายของเขาไม่มีโอกาสที่จะได้ไห่หลิงกลับคืนมา แต่เมื่อเขาเห็นไห่หลิงและลู่ตงหมิงกลับมาอยู่ด้วยกัน พ่อของโจวก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกในใจ
ครอบครัวนี้สูญเสียลูกสะใภ้ที่สามารถดูแลครอบครัวได้เป็นอย่างดี
ตอนนี้มันยากที่จะได้มันกลับคืนมา
อดีตสะใภ้มีแฟนใหม่ที่ดีกว่าลูกชายเป็นร้อยเท่าแล้ว ตราบใดที่อดีตสะใภ้ยังไม่ตาบอด เธอจะไม่เลือกลูกชายของพวกเขาอีก
หยางหยางไม่ได้สังเกตว่าผู้ใหญ่กำลังทำอะไรเพราะเขาเป็นเพียงเด็กอายุสามขวบ
เขาเดินไปที่ข้างเตียงพร้อมช่อดอกไม้ แล้วมองโจวหงหลินที่นอนอยู่บนเตียง โจวหงหลินก็มองลูกชายของเขาเช่นกัน ราวกับภาพลวงตาว่าตัวเองอยู่ในอีกโลกหนึ่ง
มันเหมือนกับว่าเขาตายไปแล้วครั้งหนึ่ง
หลังจากที่เขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง การมองดูลูกชายของเขาอีกครั้งก็เต็มไปด้วยความรักของพ่อ
“หยางหยาง”
เสียงของโจวหงหลินแหบเล็กน้อยเมื่อเขาโทรหาลูกชาย เพราะเขาตื่นเต้น
“พ่อครับ ช่อดอกไม้ช่อนี้สำหรับพ่อ ผมซื้อเองครับ ผมซื้อดอกไม้ให้พ่อด้วยเงินของผมเอง”
หยางหยางยื่นช่อดอกไม้ให้พ่อ เขารู้สึกว่าพ่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาแทบจำพ่อไม่ได้เลย
โจว หงหลิน ลดน้ำหนักไปได้มาก ทำให้หยางหยางรู้สึกว่าพ่อของเขาเปลี่ยนไป
เขาเอื้อมมือที่ไม่ได้รับน้ำเกลือออกไป หยิบช่อดอกไม้ที่ลูกชายยื่นให้ แล้วยิ้มอย่างสดใส “หยางหยางซื้อดอกไม้พวกนี้ให้พ่อ สวยมาก พ่อชอบมากและมีความสุขมาก”
ลูกชายรู้จักจึงซื้อดอกไม้ให้เขา