by ใครจะกล้าแตะต้องคู่หมั้นของจ้านอี้เฉินได้ลงคอ!
จ้านอี้เฉินรีบวิ่งออกจากบริษัทโดยเร็วที่สุดและในไม่ช้าก็เห็นรถของไห่ถงจอดอยู่ข้างถนน
ขณะนั้นมีบอดี้การ์ดสี่คนยืนอยู่ข้างไห่ถง สองคนในนั้นถูกจัดแจงโดยจ้านอินให้คอยปกป้องเธออย่างลับๆ และอีกสองคนคอยปกป้องหนิงหยุนชูอย่างลับๆ
แต่เมื่อหนิงหยุนชู่เกือบจะตกอยู่ในปัญหา บอดี้การ์ดที่คอยปกป้องเธออย่างลับๆ ยังมาไม่ถึง และคุณหญิงคนโตของพวกเขาก็ได้ขับไล่ผู้คนออกไปแล้ว
จ้านอี้เฉินวิ่งหนีไปอย่างบ้าคลั่ง
“น้องสะใภ้”
“หยุนชู หยุนชูเป็นยังไงบ้าง?”
จ้านอี้เฉินเริ่มหายใจไม่ออก เขาวิ่งเข้าไป ย่อตัวลง แล้วคว้าหนิงหยุนชูจากมือของไห่ถง
“หยุนชู่ถูกพวกมันทำให้หมดสติไป คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าเธอจะฟื้น โชคดีที่ฉันมาเอาช่อดอกไม้ไปให้พี่ชายเธอ แล้วก็บังเอิญเจอหยุนชู่ที่นี่ ฉันแค่คิดว่าจะไปทักทายเธอ แต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
ฉันเห็นหยุนชูคุยกับผู้ชายคนนั้น พวกเขาดูสนิทกันมาก แต่พอหยุนชูกำลังจะขึ้นรถ เธอสะบัดมือเขาออกแล้วหันหลังเดินจากไป ทันใดนั้นเธอก็ถูกเขาทำให้หมดสติไป
จ้านอี้เฉินอุ้มหนิงหยุนชูขึ้นแล้วพูดว่า “พี่สะใภ้ ขอยืมรถหน่อยได้ไหมครับ เดี๋ยวผมไปรับหยุนชูกลับบ้านก่อน แล้วค่อยถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อตื่นขึ้นมา”
“ถนนเส้นนี้มีกล้องวงจรปิด บอกพี่ชายฉันให้ตามหาคนพวกนั้นหน่อย”
“โอเค พายุนชูกลับบ้านสิ ฉันเพิ่งโทรหาพี่ชายคนโตของเธอ เขาน่าจะออกมาเร็วๆ นี้ อ้อ ช่อดอกไม้ของฉัน”
ไห่ถงหยิบช่อดอกไม้ของเธอออกจากรถและขอให้พี่เขยพาหนิงหยุนชู่กลับบ้านก่อน
จ้านอี้เฉินอุ้มหนิงหยุนชูขึ้นรถ เมื่อเขาเห็นพี่ชายเดินออกมากับลูกน้อง เขาจึงรู้สึกสบายใจที่จะพาหนิงหยุนชูออกไป
จ้านอินออกมาพร้อมกับกลุ่มบอดี้การ์ด
“ทงทง เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ต้องรอจนกว่าหยุนชู่จะตื่นก่อนถึงจะรู้ได้ อี้เฉินจะพาหยุนชู่กลับบ้านก่อน”
ตอนนี้ไห่ถงก็สับสนเช่นกัน
หากคนเหล่านั้นไม่รู้จักหนิงหยุนชู่ หนิงหยุนชู่ก็คงไม่มีทางได้คุยและหัวเราะกับพวกเขา และเต็มใจที่จะขึ้นรถไปกับพวกเขาด้วย
แม้ว่าพวกเขาจะบอกว่ารู้จักกัน แต่พวกเขาก็สวมหน้ากากสีดำและแว่นกันแดดสีดำ และเห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่อยากให้คนอื่นเห็นใบหน้าที่แท้จริงของพวกเขา
การแต่งหน้าแบบนี้ทำให้ไห่ถงรู้สึกว่าชายทั้งสองมีเจตนาต่อหยุนชู่
“อี้เฉินบอกว่าเขาต้องการพบผู้ชายคนนั้น”
จ้านอินพยักหน้า เป็นเรื่องธรรมดา เขากล้ามากที่กล้าโจมตีหนิงหยุนชู่นอกกลุ่มจ้าน
ไห่ถงเล่าถึงบทสนทนาสบายๆ ที่เธอคุยกับพนักงานในร้านดอกไม้ เธอบอกกับสามีว่า “จ้านอิน ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะมาจากตระกูลชุยหรือจิน พวกเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของหยุนชู่ ดังนั้นหยุนชู่คงจำเสียงของพวกเขาได้ บางทีพวกเขาอาจจะจงใจพูดจาดีๆ เพื่อชวนหยุนชู่ขึ้นรถไปด้วย”
“ไม่หรอก ยุนชูไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขา พวกเขาเกลียดยุนชูมาก ถึงพวกเขาจะยอมแพ้ ยุนชูก็ไม่ยอมคุยหรือหัวเราะกับพวกเขา ฉันเห็นแล้วว่ายุนชูกับคนๆ นั้นสนิทกันมากแค่ไหน คุยกันไปหัวเราะไป เหมือนที่เธอกับอี้เฉินมักจะชอบทำกัน”
ถึงแม้หนิงหยุนชูจะมองไม่เห็น แต่จมูกของเธอก็ทรงพลังมาก เธอสามารถดมกลิ่นต่าง ๆ ของแต่ละคนได้ และใช้กลิ่นนี้เพื่อระบุว่าใครเป็นใคร
จ้านอี้เฉินคือคู่หมั้นของเธอ และชายที่เธอคุ้นเคยที่สุดก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากจ้านอี้เฉิน
พนักงานขายของหยุนชูยังบอกอีกว่าคนจากตระกูลชุยและจินมักจะมารวมตัวกันที่ร้านดอกไม้ของพวกเขา ฉันไม่รู้ว่าพวกเขากำลังวางแผนอะไรอยู่ แต่สัญชาตญาณของฉันบอกว่าเป็นฝีมือของสองตระกูลนี้
“อี้เฉินจะตรวจสอบเรื่องนี้โดยละเอียด และเขาจะปกป้องผู้หญิงของเขา”
จ้านอินจับมือเธอและปลอบใจเธอ: “อย่ากังวลเรื่องพวกเขาเลย ตราบใดที่คุณสบายดี”
“อะไรจะเกิดขึ้นกับฉันอีก ถ้าหยุนชู่ไม่อยู่ในรถของพวกเขา ฉันคงอยากจะลากหยุนชู่ลงไปตีให้แหลกเป็นชิ้นๆ แน่”
ไห่ถงรู้สึกผิดหวังมากที่เธอไม่สามารถแสดงทักษะของเธอได้
เธอไม่ลืมที่จะยื่นช่อดอกไม้ให้สามี “ถ้าฉันไม่ทำให้เธอโกรธแล้วไปซื้อช่อดอกไม้มาปลอบใจ แล้วบังเอิญเจอเหตุการณ์แบบนี้ หยุนชู่คงเดือดร้อนหนักแน่”