by เสิ่นเสี่ยวจวินพูดอย่างหัวเสีย “ถงถง เจ้าไม่ต้องสนใจคำพูดของคนอื่นหรอก ขอแค่จ้านอินและครอบครัวไม่ยุยงเจ้าก็พอแล้ว อีกอย่าง เจ้าก็ไม่ผิดที่ไม่ยอมท้อง ใครจะไปรู้ว่าเป็นปัญหาของจ้านอินกันแน่”
“เมื่อคุณบอกว่าคุณต้องการตรวจสอบ จ้านยินก็ปฏิเสธ”
เฉินเสี่ยวจุนเชื่อว่าสุขภาพของเพื่อนเธอและภรรยาของเขาไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เธออดโกรธไม่ได้เมื่อคนอื่นๆ คอยพูดว่าเพื่อนของเธอเป็นไก่ที่ออกไข่ไม่ได้
ทำไมคุณไม่บอกว่าเป็นปัญหาของจ้านอินล่ะ?
มันไม่ยุติธรรมเลย
เมื่อคู่รักไม่สามารถตั้งครรภ์ได้เป็นเวลานาน ทุกคนก็โทษฝ่ายหญิง ทำไมน่ะเหรอ?
“ฉันเคยสนใจ แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดอะไร บางทีฉันอาจได้ยินมันมากเกินไปจนชินชาไปแล้ว”
ไห่ถงรับเรื่องนี้อย่างไม่ใส่ใจจริงๆ
เมื่อได้ยินเพื่อนพูดแทน เธอก็ยิ้มและพูดว่า “เสี่ยวจวิน อย่าให้จ้านอินได้ยินนะ เขาสุขภาพแข็งแรงดี ถ้าเธอบอกว่าเขามีปัญหา ฉันจะเป็นคนรับภาระเอง”
เสิ่นเสี่ยวจุนกล่าวว่า “ข้าจะพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเจ้า ตราบใดที่จ้านอินไม่ตำหนิเจ้า ข้าจะไม่มีวันตั้งคำถามเขาต่อหน้าจ้านอิน”
ความอดทนของ Shen Xiaojun ที่มีต่อ Zhan Yin นั้นจำกัดอยู่เพียงความจริงที่ว่าเขาไม่ตั้งคำถามกับเพื่อนของเขา
“เจ้าพักอยู่ที่วิลล่าเฟิงเฉินมาหลายวันแล้ว ด้วยโชคของมู่ชิง เจ้าอาจจะตั้งครรภ์ได้ในไม่ช้า ยังไงก็อย่ากังวลไปเลย ข้าเชื่อว่าเจ้าจะไม่เป็นไร”
ไห่ถงหยิบผลไม้ที่ล้างแล้วออกมา วางไว้บนเคาน์เตอร์แคชเชียร์ แล้วเรียกเพื่อนว่า “มากินผลไม้กันเถอะ ไม่ต้องโกรธมากหรอก สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับคุณตอนนี้คือการมีความสุขและดูแลลูกน้อยอย่างมีความสุข”
“ฉันเป็นแม่ทูนหัวของทารกในท้องเธอ เหมือนกับเป็นแม่ทูนหัวนั่นแหละ”
เสิ่นเสี่ยวจวินเดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามเธอ ขณะที่กำลังกินผลไม้ เธอถามขึ้นว่า “คุณย่าจ้านยังไม่กลับมาอีกเหรอ”
“ฉันทนไม่ได้ที่จะทิ้งจุนหยาน ดังนั้นฉันจะอยู่ที่นั่นอีกสักสองสามวัน”
เสิ่นเสี่ยวจวินยิ้มและกล่าวว่า “ฉันเดาว่าคงเป็นแบบนั้น ตอนย่าจ้านยังเด็ก เธอหวังจะมีลูกสาว พอเป็นย่า เธอหวังจะมีหลานสาว ตอนนี้เธอยังคงหวังจะมีเหลนสาว เมื่อเธอเห็นลูกสาวของมู่ชิง เธอคงคิดจะแย่งลูกสาวมาเลี้ยงดู”
“คุณยายชอบจุนเยียนมาก จุนเยียนก็นิสัยดีมาก ไม่ค่อยร้องไห้ ส่วนพี่ชายของจุนเยียนกลับชอบร้องไห้ พอลืมตาปุ๊บ เขาก็จะเริ่มร้องไห้โฮทันที”
ไห่ถงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโชว์รูปถ่ายที่ถ่ายไว้ที่วิลล่าเฟิงเฉินให้เสิ่นเสี่ยวจวินดู รูปส่วนใหญ่ที่เธอถ่ายเป็นภาพเด็กทารก รวมถึงลูกสองคนของมู่ชิงและลูกแฝดของหนิงอวี้เฉิน ลูกชายของเฉิงหลิงหลิงยังถูกกักตัวอยู่กับแม่ ไห่ถงจึงไม่ได้ถ่ายรูปเขาไว้เลย
เสิ่นเสี่ยวจุนมองดูรูปถ่ายของทารกทั้งสองแล้วยิ้ม “ไม่แปลกใจเลยที่คุณยายจ้านไม่อยากกลับมาที่หมู่บ้านเฟิงเฉิน เมื่อมีทารกน้อยน่ารักเหล่านี้มาด้วย ไม่กี่วันที่เธอพูดถึงก็คงจะกลายเป็นไม่กี่เดือน”
ไห่ถงยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องพูดถึงคุณยายเลย แม้แต่ฉันเองก็อยากอยู่ต่ออีกหน่อย หยางหยางก็ไม่อยากกลับเหมือนกัน แต่หยางหยางต้องไปโรงเรียนอนุบาล ฉันเลยต้องกลับมา จ้านอินคอยเร่งเร้าให้ฉันกลับมาทุกวัน ฉันเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับมาเร็ว”
“ว่าแต่ ปฏิกิริยาของจ้านอินเป็นยังไงบ้างหลังจากที่คุณเล่าเรื่องรูปพวกนั้นให้เขาฟัง? ซูคนเก่าของฉันได้ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว ชายคนนี้คล้ายจ้านอินแค่รูปร่างและหลัง แต่หน้าตากลับไม่เหมือนเลย เขาก็แค่พนักงานส่งของธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น”