by หยางหยางดูเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก
หลังจากนั้นไม่นาน รถหลายคันก็มาหยุดที่หน้าร้านใหม่ของไห่หลิง
ลู่ตงหมิงกำลังนั่งอยู่ที่ประตูร้านเพื่อรอหยางหยาง โดยมีบอดี้การ์ดของเขายืนอยู่ด้านหลังรถเข็น
จ้านยินเปิดประตูรถและลงจากรถ จากนั้นหันหลังแล้วลงจากรถโดยถือหลอดไฟเล็กๆ ไว้
ทันทีที่เท้าของหยางหยางแตะพื้น เขาก็หลุดจากมือใหญ่ของลุงของเขาและวิ่งเหยาะๆ ไปหาลู่ตงหมิง
“หยางหยาง อย่าวิ่งเร็วนัก”
เมื่อเห็นเช่นนี้ ลู่ตงหมิงก็รู้สึกวิตกกังวลมากและตะโกนบอกหยางหยางให้หยุดวิ่งเร็วเกินไป
ในเวลาเดียวกัน เขาอยากกอดหยางหยางมาก แต่เขายังเดินไม่ได้ และเข็นรถเข็นได้ไม่เร็วพอ
เจ้าตัวน้อยวิ่งเร็วมาก ลู่ตงหมิงเลื่อนรถเข็นแล้ววิ่งไปหาเขาทันที
“ลุงลู่”
เดิมทีหยางหยางตั้งใจจะปีนขึ้นไปบนต้นขาของลู่ตงหมิง เขาจึงขยับตัวเพื่อปีนขึ้นไป แต่ก็ยอมแพ้อย่างรวดเร็ว เพราะเท้าของลุงลู่ยังไม่หายดี และเขาไม่สามารถปีนขึ้นไปนั่งบนต้นขาของลุงลู่ได้
การเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ ของหยางหยางดึงดูดสายตาของลู่ตงหมิง และเขาก็รู้สึกโล่งใจ
เขาต้องใช้เวลานานมากในการทำให้หยางหยางหยุดกลัวเขาและเริ่มชอบเขา
ตอนนี้เจ้าตัวน้อยรู้แล้วว่าจะต้องรู้สึกสงสารเขาอย่างไร
ลู่ตงหมิงริเริ่มอุ้มหยางหยางขึ้นมาและให้หยางหยางนั่งบนตักของเขา
“ลุงลู่ เท้าของคุณเจ็บหรือเปล่า?”
หยางหยางนั่งอยู่ตรงนั้นและไม่กล้าขยับ เพราะกลัวว่าถ้าเขาขยับ เท้าของลุงลู่จะเจ็บ
“ลุงลู่จะไม่รู้สึกเจ็บปวดมากนักตราบใดที่เขาไม่ขยับตัว”
“โอ้.”
หยางหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก และความกังวลของเขาเริ่มผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด
“หยางหยางกลับมาเมื่อไหร่?”
ลู่ตงหมิงก้มศีรษะลงและถูใบหน้าของเขาเข้ากับใบหน้าเล็กๆ ของหยางหยาง “ลุงลู่คิดถึงหยางหยางมาก”
“ป้ากับน้าเพิ่งกลับมาไม่นานนี้เองค่ะ เราไปรับลุงหลังเลิกงานแล้วก็กลับมา ลุงลู่ ลุงบอกว่าจะไปรับคุณลุงไปกินข้าวเย็นกับแม่ หยางหยางคิดถึงลุงลู่เป็นบางครั้ง”
จ้านอินกับภรรยาเดินเข้ามาและได้ยินหยางหยางพูด จ้านอินพูดว่า “หยางหยาง เธอลำเอียงเกินไปแล้ว เธอบอกว่าเธอสนุกแต่กลับไม่คิดถึงแม่หรือลุงเลย ทำไมบางครั้งเธอถึงคิดถึงลุงลู่ล่ะ”
ดวงตาของหยางหยางไหววูบ และเขาตอบตามปกติว่า “ลุงลู่เป็นคนไข้ และคนไข้ต้องการการปลอบโยน”
ทุกคนต่างหัวเราะ
ลู่ตงหมิงยิ้มและพูดว่า “งั้นคำพูดของหยางหยางเมื่อกี้ที่ว่าคิดถึงลุงลู่เป็นครั้งคราวก็เป็นเรื่องโกหกงั้นเหรอ? แต่ถึงแม้จะเป็นเรื่องโกหก มันก็เป็นเรื่องโกหกขาวๆ ทั้งนั้น และลุงลู่ก็ดีใจมากที่ได้ยินแบบนั้น”
เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังหัวเราะเยาะเขา หยางหยางก็ซุกใบหน้าเล็กๆ ของเขาเข้าไปในอ้อมแขนของลู่ตงหมิงด้วยความเขินอาย
ไห่หลิงเดินออกจากร้านโดยยังคงถือกระเป๋าของเธอไว้ และพร้อมที่จะออกไปทานอาหารเย็นกับน้องสาวและสามีของเธอ
“หยางหยาง ทำไมเจ้าถึงมานั่งบนตักลุงลู่ล่ะ รีบลงมาเร็วเข้า ไม่งั้นลุงลู่จะเจ็บ”
เมื่อไห่หลิงเห็นลูกชายของเธอนั่งอยู่บนตักของลู่ตงหมิง เธอกังวลว่าเขาจะทำร้ายเขา จึงรีบตะโกนให้ลูกชายของเธอลงมา