by เสี่ยวเป่ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมองแม่ของเขาซึ่งมีใบหน้าอ่อนโยน “ฉัน…”
Gu Xinxin เอื้อมมือไปลูบหัวเขาเบาๆ “บอกฉันหน่อย คุณอยากไปสวนสนุกหรืออยากกลับบ้าน หรือคุณจะไปเล่นที่อื่นก็ได้ ฉันยุ่งมากในช่วงบ่ายนี้ ดังนั้นฉันจะไม่ทำอะไรอย่างอื่นนอกจากเล่นกับพวกคุณ”
เสี่ยวเป่ากะพริบตา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “แม่… ฉัน ฉันเดือดร้อน แม่ไม่โกรธฉันเหรอ?”
Gu Xinxin ยกคิ้วขึ้น “หืม? คุณไปก่อเรื่องเดือดร้อนอะไรมา?”
เสี่ยวเป่าตกตะลึง “มันก็แค่… ฉันเอาชนะใครบางคนได้…”
Gu Xinxin ยิ้ม “แม่ควรชมคุณที่ต่อสู้เก่ง! การตีคนเลวไม่ใช่ความผิดพลาด และการตีเด็กเลวก็ไม่ใช่ความผิดพลาดเช่นกัน! แม่ได้ดูวิดีโอจากกล้องวงจรปิดเกี่ยวกับสาเหตุและขั้นตอนของเหตุการณ์นี้แล้ว คุณทำได้ดีมากและยืนหยัดอย่างกล้าหาญเพื่อปกป้องเพื่อนร่วมชั้นหญิงของคุณ ทำได้ดีมาก!”
เสี่ยวเป่าไม่เชื่อว่าเขาจะได้รับคำชม เขามองเธอด้วยสายตาที่กังวล “แม่…ผมทำอะไรผิดจริงๆ เหรอ”
Gu Xinxin จับใบหน้าเล็กๆ ของเขาไว้ในมือของเธออย่างมั่นใจและจูบหน้าผากของเขา “แน่นอนว่าคุณไม่ได้ทำอะไรผิด คุณเป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับพี่น้องของคุณ แม่ภูมิใจในตัวคุณ!”
เซียวเป่าหน้าแดงด้วยความเยินยอ “แต่แม่ ผมยังทำให้คุณเดือดร้อนนะ…”
Gu Xinxin ขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณหมายความว่ายังไงที่คุณสร้างปัญหาให้แม่ คุณเป็นลูกของแม่ และแม่มีหน้าที่ปกป้องคุณและรับผิดชอบต่อคุณ แม่ควรทำทุกอย่างเพื่อคุณ! อย่าพูดเรื่องโง่ๆ แบบนั้นอีกในอนาคต!”
เสี่ยวเป่าเม้มริมฝีปากแน่น พยายามไม่ร้องไห้ เขาคิดว่าแม่ของเขาจะโกรธเขาและตำหนิเขาเหมือนกับอาจารย์ใหญ่…
เซียวเจี๋ยและจิงจิงที่อยู่แถวหลังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงเดินเข้ามาถามว่า
“แม่คุยอะไรกับน้องฉัน พี่ตีใคร?”
“แม่ครับ น้องชายผมตีผู้ร้ายคนไหนเหรอครับ?”
Gu Xinxin หันกลับมาและบอกลูกๆ ทั้งสองของเธออย่างจริงจังว่า “วันนี้พี่ชายของคุณทำสิ่งที่กล้าหาญและดีมาก เขาปกป้องเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ถูกเด็กเกเรกลั่นแกล้งอย่างกล้าหาญ พี่ชายของคุณทำร้ายเด็กเกเรที่กลั่นแกล้งเธอ นั่นไม่น่าอัศจรรย์เหรอ?”
ทั้งเสี่ยวเจี๋ยและจิงจิงต่างร้องออกมาด้วยความประหลาดใจและชื่นชม ขณะที่มองดูเสี่ยวเป่าเหมือนกับเป็นซูเปอร์ฮีโร่…
เสี่ยวเจี๋ย: “พี่ชาย คุณเอาชนะเด็กเกเรคนนั้นได้ยังไง สอนฉันหน่อยสิ!”
จิงจิง: “น้องชายฉันเท่มาก! ในอนาคตฉันจะเดินตะแคงข้างตอนเรียนอนุบาลได้ เพราะฉันมีน้องชายที่คอยปกป้อง! แต่ฉันไว้ใจได้แค่พี่ชายเซี่ยวเป่าเท่านั้น เพราะพี่ชายเซี่ยวเจี๋ยวิ่งเร็วกว่าฉันเวลาที่เขาเจอปัญหา!”
เซียวเจี๋ยไขว้แขนด้วยความไม่พอใจแล้ว “เฮ้! ถ้าเจ้าต้องการชมพี่ชาย เจ้าก็ชมเขาไปเถอะ ทำไมเจ้าต้องดูถูกข้าด้วย ข้าทอดทิ้งเจ้าแล้วหนีไปตั้งแต่เมื่อไร?”
จิงจิงยกคางขึ้นและขมวดจมูก “คุณไม่ได้ปฏิบัติกับฉันเหมือนน้องสาวของคุณอยู่แล้ว ดังนั้นคุณจึงปกป้องฉันไม่ได้!”
เสี่ยวเจี๋ยไม่ยอมน้อยหน้า “คุณคิดว่าฉันเป็นพี่ชายของคุณเหรอ คุณพูดจาไม่ดีเกี่ยวกับฉันตลอด!”
“ฮึดฮัด!”
“ฮึดฮัด!”
ขณะที่เรากำลังพูดคุยกันอย่างสันติ เด็กทั้งสองก็เริ่มอารมณ์เสียอีกครั้ง หันหน้าออกไป และเพิกเฉยต่อกันด้วยความโกรธเคือง
Gu Xinxin สับสนกับเด็กสองคนนั้นมากจนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “พวกคุณสองคนกำลังหลอกล่อฉันอีกแล้วเหรอ? คุณช่วยเรียนรู้จากพี่ชายของคุณและใช้พลังนั้นจัดการกับคนร้ายได้ไหม”
เด็กน้อยทั้งสองมองดูแม่ของพวกเขาและมองไปที่น้องชายของพวกเขา เซี่ยวเป่า ที่ใบหน้าแดงก่ำจากคำชมเชย…
จิงจิง: “เอาล่ะ… เพื่อประโยชน์ของพี่เสี่ยวเป่า ข้าพเจ้าจะยอมคืนดีกับพี่เสี่ยวเจี๋ยอย่างไม่เต็มใจ!”
เซียวเจี๋ยเยาะเย้ย “เอาล่ะ ข้าพเจ้าจะยอมตกลงตามคำขอของคุณอย่างไม่เต็มใจเพื่อประโยชน์ของพี่เซียวเจี๋ย!”
Gu Xinxin ขมวดคิ้ว หันหน้าไปมอง Xiaobao “เราอย่าสนใจพวกเขาแล้วปล่อยให้พวกเขาทะเลาะกัน Xiaobao คุณตัดสินใจแล้วหรือยังว่าอยากไปสวนสนุกไหม”
เซียวเป่ากระพริบตาโตมีน้ำตาคลอ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าแรงๆ “เอ่อ… แม่ ผมอยากไปสวนสนุก…”