by 
เมื่อภาพลวงตาหลุดออกไป ร่องรอยสุดท้ายของความผันผวนของพลังงานแปลกๆ ในหุบเขาก็หายไปหมด
ในที่สุดผู้รอดชีวิตก็กล้าที่จะลืมตาขึ้นช้าๆ และคลายมือที่ปิดหูออก
เมื่อมองดูทิวทัศน์รอบตัวที่เป็นจริงและรกร้าง และคิดย้อนกลับไปถึงสิ่งที่ฉันเพิ่งประสบมา ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันอยู่ในอีกโลกหนึ่ง
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนที่ได้รับบาดเจ็บล้มลงกับพื้น หายใจหอบ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว
หลี่ชิงเฉิงเดินไปหาลู่เฉิน มองดูใบหน้าซีดเล็กน้อยของเขา แล้วถามด้วยความเป็นห่วง “ลู่เฉิน คุณโอเคไหม”
ลู่เฉินส่ายหัวพลางมองไปยังทิศทางที่ภาพลวงตาหลุดออกไป “ไม่เป็นไรหรอก แต่พลังจิตของเธอลดลงไปมากแล้ว ร่างกายของเธอได้รับบาดเจ็บ เธอคงไม่กล้ากลับมาอีกในเร็วๆ นี้แน่”
ชิงจูตบหน้าอกตัวเองด้วยความกลัวที่ยังคงค้างคาอยู่ “มันน่ากลัวเกินไปแล้ว! ภาพลวงตานี้มันยากที่จะป้องกันได้จริงๆ! ถ้าคุณลู่หานยังไม่พบจุดอ่อนของตัวเองเสียที ข้าเกรงว่าพวกเราคงตายกันหมดที่นี่แน่”
ลู่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยพลางเตือนว่า “เกาะเผิงไหลเต็มไปด้วยอันตราย ยิ่งสถานที่สวยงามมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีแนวโน้มที่จะซ่อนเจตนาฆ่าที่ร้ายแรงมากขึ้นเท่านั้น หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ทุกคนต้องระมัดระวังให้มากขึ้น และอย่าให้สิ่งภายนอกมาหลอกได้”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย หลังจากผ่านการทดสอบ “ดอกไม้กระจก พระจันทร์น้ำ” ความเกรงขามที่พวกเขามีต่อเกาะนางฟ้าแห่งนี้ก็พุ่งสูงขึ้นอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน
หลังจากพักผ่อนสักครู่ ทีมก็ออกเดินทางอีกครั้ง มุ่งหน้าสู่ปลายอีกด้านของหุบเขา ซึ่งไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีเส้นทางใดอยู่
การหลบหนีของภาพลวงตาไม่ได้ช่วยบรรเทาทุกข์ใดๆ เลย อากาศดูเหมือนจะยังคงอบอวลไปด้วยเสน่ห์และความเงียบสงัดราวกับความตาย เตือนให้ทุกคนนึกถึงอันตรายที่เพิ่งเผชิญมา
ทีมเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากรอดชีวิตจากภัยพิบัติ เช่นเดียวกับความสับสนและความกลัวเกี่ยวกับอนาคตที่เพิ่มมากขึ้น
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนที่ได้รับบาดเจ็บหรือได้รับบาดแผลทางจิตใจจากภาพลวงตานั้นต้องการความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมทีมเพื่อก้าวไปข้างหน้า และความคืบหน้าของทีมทั้งหมดก็ช้าลงมาก
เมื่อเราก้าวไปข้างหน้า กำแพงหินทั้งสองข้างของหุบเขาก็ชันขึ้นเรื่อยๆ และมีสีแดงเข้มแปลกๆ ราวกับว่าถูกไฟไหม้หรือแช่อยู่ในเลือดแห้ง
กลิ่นกำมะถันในอากาศเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ แม้กระทั่งมีกลิ่นฉุนเล็กน้อย
“คุณหนู กลิ่นนี้… ทำให้ฉันเวียนหัว” ชิงจูเอามือปิดปากและจมูกพร้อมกับขมวดคิ้ว
หลี่ชิงเฉิงก็รู้สึกคลื่นไส้และเบื่อหน่าย เธอใช้พลังภายในต้านทาน แต่กลับพบว่าพลังภายในถูกใช้ไปเร็วกว่าตอนที่อยู่ในบริเวณที่มีหมอก
“ทุกคนระวังไว้เถอะ ลมหายใจนี้เป็นพิษ พยายามกลั้นลมหายใจและใช้พลังภายในต้านทานมัน” หลี่ชิงเฉิงเตือน
อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งภายในไม่ใช่ไม่มีที่สิ้นสุด
หลังจากประสบกับการต่อสู้อันดุเดือดหลายครั้ง การข้ามพื้นที่หมอกหนา การต้านทานภาพลวงตา และการกัดเซาะของก๊าซพิษอย่างต่อเนื่อง พลังที่แท้จริงของยามก็ถูกยืดออกไปจนถึงขีดจำกัดมานานแล้ว
ทหารยามที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสในที่สุดก็ไม่สามารถทนต่อไปได้อีก ขาทั้งสองข้างของเขาหมดแรง และเขาก็ล้มลงกับพื้น ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน และริมฝีปากของเขากลายเป็นสีดำและม่วง
“กัปตัน! อาวูตายแล้ว!” ทหารยามที่นั่งข้างๆ เขาตะโกนอย่างวิตกกังวล
หัวหน้าองครักษ์ก้าวออกมาตรวจสอบและส่ายหัวอย่างจริงจัง “เขามีร่างกายที่เป็นพิษและพลังภายในของเขาหมดสิ้น เขาไม่อาจช่วยได้อีกแล้ว”
เมื่อมองดูเพื่อนร่วมทีมของพวกเขาตายจากพิษตรงหน้า แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ความรู้สึกสิ้นหวังก็แพร่กระจายอย่างเงียบๆ ในหมู่ทีม
พวกเขาอยู่บนเกาะเผิงไหลมานานแค่ไหนแล้ว? พวกเขาสูญเสียคนไปเกือบครึ่งแล้ว และสิ่งที่เรียกว่าน้ำอมฤตอมตะก็ยังหาไม่พบ
“ทั้งหมดก็เพื่อน้ำยาอมฤตลวงตานั่น ฉันไม่รู้ว่ามีคนตายไปกี่คนแล้ว”
เสียงแห่งความเคียดแค้นต่ำมากดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน
แม้ว่าจะเป็นสินค้าอุปโภคบริโภคที่ขายเร็ว แต่ก็เปรียบเสมือนเมล็ดพันธุ์ที่ลงจอดในใจของผู้คนจำนวนหนึ่งที่กำลังหวั่นไหวไปแล้ว
เมื่อหลี่ชิงเฉิงได้ยินเสียงกระซิบ ร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อย แต่เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นเพื่อดุว่า
เธอรู้ว่ายามเหล่านี้ติดตามเธอมาตลอดความเป็นและความตาย และตอนนี้พวกเขาอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังเช่นนี้ จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะรู้สึกขุ่นเคือง
แต่เมื่อเธอคิดถึงพ่อของเธอที่กำลังตกอยู่ในอันตราย เธอทำได้เพียงระงับความขมขื่นเอาไว้
แน่นอนว่าลู่เฉินสังเกตเห็นบรรยากาศที่ผิดปกติในทีม แต่เขาไม่ได้พูดอะไรมากนัก
บางปมในใจไม่อาจแก้ได้ด้วยคำพูด
เขาสอดส่องไปทั่วถนนที่ขรุขระมากขึ้นเรื่อยๆ ข้างหน้าด้วยสายตาที่เฉียบคม จิตใจของเขาราวกับตาข่ายอันประณีตที่คอยเฝ้าระวังอันตรายที่อาจเกิดขึ้น
หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ไมล์ก็เห็นทางแยกอยู่ข้างหน้า
เส้นทางหนึ่งทอดยาวเข้าไปตามหุบเขา ขณะที่อีกเส้นทางหนึ่งนำไปสู่รอยแยกหินแคบๆ ลมพัดเบาๆ ออกมาจากรอยแยกนั้น พาเอาไอน้ำชื้นๆ ที่มีกลิ่นต่างจากกำมะถันมาด้วย
“ทางนี้”
ลู่เฉินชี้ไปที่รอยแตกแคบ ๆ โดยไม่ลังเล
เขาสัมผัสได้ว่าไอน้ำมีร่องรอยของพลังจิตวิญญาณที่อ่อนแอมากแต่บริสุทธิ์มาก ซึ่งไม่เข้ากันกับรัศมีชั่วร้ายโดยรวมของเกาะ
รอยแตกนั้นมืดและชื้น มีมอสลื่นๆ อยู่ใต้ฝ่าเท้า ดังนั้นทุกคนจึงเรียงแถวกันเป็นแถวเดียวและเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง
หลังจากเดินไปได้ประมาณครึ่งธูป ทิวทัศน์ก็เปิดกว้างขึ้นต่อหน้าเราทันที ปรากฏว่าเป็นสระน้ำเล็กๆ เงียบสงบซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงหิน
น้ำในบ่อใสราวกับคริสตัล พื้นบ่อเต็มไปด้วยทรายขาว มีปลาเงินตัวเล็ก ๆ แหวกว่ายไปมาอย่างเพลิดเพลิน
ตรงกลางสระน้ำมีน้ำพุที่ใสสะอาดไหลพล่าน มีพลังจิตวิญญาณอ่อนๆ ทำให้รู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข
เมื่อเทียบกับอากาศภายนอกที่เต็มไปด้วยมลพิษและเป็นพิษ ที่นี่ก็เป็นดินแดนที่บริสุทธิ์อย่างแท้จริง
“เยี่ยมเลย! มีน้ำด้วย!” ทหารยามที่กระหายน้ำกำลังจะวิ่งเข้ามาด้วยความตกใจ
“เดี๋ยวก่อน!” ลู่เฉินหยุดเขาไว้ “ที่นี่แปลก อย่าประมาทล่ะ”
เขาเดินไปที่ขอบสระ นั่งยองๆ สังเกตน้ำอย่างระมัดระวัง จากนั้นยื่นมือออกไปตักขึ้นมาหนึ่งกำมือเพื่อสัมผัสอย่างระมัดระวัง
น้ำพุเย็นยะเยือก มีกลิ่นของสิ่งมีชีวิต และดูเหมือนจะไม่มีพิษ
“น้ำเปล่าน่าจะพอใช้ได้ แต่อย่าดื่มมากเกินไป ถึงแม้ว่าพลังวิญญาณที่นี่จะบริสุทธิ์ แต่มันก็บางเกินไป และไม่เพียงพอที่จะเติมเต็มร่างกายของเรา” ลู่เฉินเตือน
เขาขอให้ทุกคนผลัดกันดื่มน้ำเล็กน้อยและทำความสะอาดบาดแผล
หลังจากดื่มน้ำแร่ใสๆ ทุกคนก็รู้สึกสดชื่น และความเหนื่อยล้าจากสองสามวันที่ผ่านมาก็ดูจะบรรเทาลงบ้างเล็กน้อย
หลังจากทำความสะอาดและพันแผลเรียบร้อยแล้ว เจ้าหน้าที่ที่ได้รับบาดเจ็บก็ดูดีขึ้นมาก สระน้ำแห่งนี้เปรียบเสมือนโอเอซิสกลางทะเลทราย มอบโอกาสให้ทีมที่ใกล้จะพังทลายได้หายใจ
อย่างไรก็ตาม ขณะที่ทุกคนกำลังพักผ่อนกันสักหน่อย ก็มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นอีกแล้ว!