by ไห่ถงไม่รู้ว่าจะพูดอะไรสักครู่
จากคำพูดของ Ning Yunchu ในตอนแรกเธอรู้สึกว่าเธอและ Zhan Yin ไม่เหมาะกันนักเนื่องจากภูมิหลังครอบครัวของพวกเขา
แต่หนิงหยุนชู่มีปัญหาสุขภาพ
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ไห่ทงก็พูดอย่างปลอบโยนใจว่า “หยุนชู่ ดวงตาของคุณจะดีขึ้น และอี้เฉินจะช่วยคุณหาหมอที่ดีที่สุดเพื่อรักษาดวงตาของคุณ”
ตอนนี้ จ้านอี้เฉินได้ไปที่เมืองเอแล้ว
ฉันไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง.
Ning Yunchu รีบสลัดความเศร้าโศกของเธอออกไป เผยรอยยิ้มตามปกติของเธอ และพูดกับ Haitong: “Haitong อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลย มันคงจะดีกว่าถ้า Yichen จะไปทำธุรกิจที่อื่นได้นานกว่านี้ เราจะได้แยกกันอยู่สักพักแล้วสงบสติอารมณ์ลง บางทีเขาอาจจะยอมแพ้ก็ได้”
มันคงเป็นเรื่องโกหกหากจะบอกว่าเธอไม่ชอบจางอี้เฉิน แต่หยุนชู่กลับมีปมในใจเสมอที่จะขอให้เธอยอมรับเขา
ฉันรู้สึกเสมอว่าในฐานะคนตาบอด ฉันไม่คู่ควรกับคุณชายน้อยจ้านคนที่สองที่โดดเด่นเช่นนี้
เขาควรจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ดีกว่านี้
ไห่ถงกล่าวว่า: “เว้นแต่อี้เฉินจะไม่จริงใจ เขาจะไม่ยอมแพ้กับคุณ”
“ป้า เราจะออกเดินทางเมื่อไหร่คะ”
หยางหยางขัดจังหวะขึ้นมาอย่างกะทันหัน
เด็กไม่สามารถอยู่ในสถานที่ใดสถานที่หนึ่งได้นานโดยไม่มีของเล่นและความสนุกสนาน
เช่นเดียวกันกับ Yangyang
เด็กๆ ทุกคนต่างชื่นชมดอกไม้ที่บ้านป้าหยุน
หลังจากนั่งอยู่สักพักเขาอยากจะออกไป
หยุนชู่ยิ้มและกล่าวว่า “หยางหยาง คุณคิดว่าบ้านของป้าหยุนไม่สนุกเหรอ?”
“มันไม่สนุกเลย”
หยางหยางพูดอย่างตรงไปตรงมา
ไห่ทงก็ยิ้มเช่นกันและกล่าวว่า “เขาไม่ได้เอาของเล่นไปด้วย ดังนั้นเขาจึงอยู่ไม่ได้ หยุนชู่ คุณไปทำงานของคุณเถอะ ฉันจะพาเขากลับ”
“ตกลง.”
หยุนชู่ลุกขึ้นและมองเห็นป้าและหลานชายเดินออกจากร้านไป
“หยุนชู่ ไม่ต้องไปส่งฉันหรอก กลับไปที่ร้านกันเถอะ เราจะไปแล้ว”
“ลาป้าหยุน”
หยางหยางกล่าวคำอำลาหยุนชู่ จากนั้นก็ขึ้นไปที่เบาะหลังรถ นั่งลง และรัดเข็มขัดนิรภัยด้วยตัวเอง
หยุนชู่โบกมือพร้อมรอยยิ้ม
ไห่ถงส่งหยางหยางกลับไปหาพี่สาวของเธอ และพูดคุยกับเธอในบ้านเช่าของน้องสาวเธอพักหนึ่งก่อนจะออกเดินทาง
ทันทีที่ไห่ทงออกไป ลู่ตงหมิงก็เข้ามา
เขายืนอยู่ที่ประตูบ้านเช่าพร้อมกับถือดอกไม้ จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นจึงยกมือเคาะประตู
ไห่หลิงกำลังทำเกี๊ยวอยู่ เธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เธอจึงบอกลูกชายว่า “หยางหยาง ไปดูซิว่าเป็นใคร เปิดประตูก็ต่อเมื่อรู้จักเขาเท่านั้น”
หยางหยางตอบโดยเลื่อนเก้าอี้ตัวเล็กไปวางบนพื้น เขายืนบนเก้าอี้ตัวนั้นและมองผ่านช่องมองเข้าไปว่าคนที่ยืนอยู่ที่ประตูคือลู่ตงหมิง เขารีบกระโดดลงจากเก้าอี้ เลื่อนเก้าอี้ตัวนั้นออกไป จากนั้นก็ค่อยๆ ย่องไปเปิดประตู
“หยางหยาง เขาเป็นใคร?”
ไห่หลิงถาม
“ลุงลู่”
หยางหยางตอบขณะที่เขาเปิดประตู
“ลุงลู่”
ทันทีที่ประตูเปิด หยางหยางก็วิ่งเข้าไปกอดขาของลู่ตงหมิงอย่างมีความสุข
ลู่ตงหมิงปล่อยมือข้างหนึ่งแล้วอุ้มเขาขึ้นมาพร้อมยิ้ม “หยางหยางอยู่บ้าน ลุงลู่คิดว่าคุณอยู่ที่บ้านป้าของคุณ”
“ป้าส่งฉันกลับมาแล้ว วันนี้ป้ายุ่งมาก ลุงลู่ คุณไม่ต้องไปทำงานเหรอ”
หยางหยางถามอย่างเด็กๆ
ลุงต้องไปทำงานทุกวันและได้พักผ่อนเฉพาะวันหยุดสุดสัปดาห์ ทำไมลุงลู่ถึงมีเวลามาบ้านทุกวันโดยไม่ต้องไปทำงาน