by เซียวเจี๋ยเม้มริมฝีปาก “แต่ฉันยังอยากขึ้นไปดูด้วยตัวเอง…”
ไจ้หลินหลินยกนิ้วขึ้นโบกไปมาตรงหน้าเขา “ไม่! ตอนนี้คุณมีทางเลือกเพียงสองทาง หนึ่งคือปล่อยให้ฉันขึ้นไปชั้นบนให้คุณ และอีกทางหนึ่งคือเราทั้งสองคนต้องกลับขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน และไม่มีใครขึ้นไปชั้นบนได้”
เซียวเจี๋ยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องประนีประนอม “โอเค! งั้นก็ลุยเลย!”
ไจ้หลินหลินยิ้มและพูดว่า “ถูกต้องแล้ว! คุณต้องเชื่อในความสามารถของฉันในฐานะป้าของคุณ!”
–
สายตาของเย่จ้านจ้องไปที่ห้องน้ำ เขาไม่ได้สนใจโซเฟียมากนักในขณะที่เธอหยิบอาหารมาให้เขา จนกระทั่งเขาเห็นลูกชายออกมาจากห้องน้ำ เขาก็กลับไปนั่งที่ของเขาอย่างเชื่อฟัง
เย่จ้านโล่งใจที่เซียวจื้อกลับมาแล้ว แต่เหวินซู่กลับรู้สึกสับสน “เซียวจื้อ ทำไมคุณถึงกลับมาคนเดียว หลินหลินอยู่ไหน”
เสี่ยวจื้อกล่าวว่า “ป้าของฉันเพิ่งบอกว่าเธอปวดท้องกะทันหันและต้องการเข้าห้องน้ำ ดังนั้นเธอจึงขอให้ฉันกลับมาคนเดียว”
เหวินซูรู้สึกไร้หนทางหลังจากได้ยินเรื่องนี้ หลินหลินเป็นเด็กจริงๆ! ทุกคนกำลังกินข้าวอยู่ที่นี่ และเธอสอนเซียวจื้อให้พูดว่า “ไปเข้าห้องน้ำ” โดยไม่ต้องกังวลว่าจะส่งผลต่อความอยากอาหารของคนอื่น นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องสอนคำศัพท์อื่นแก่เซียวจื้อ หรือให้เหตุผลที่ต่างออกไป…
เซียวจื้อจะเข้าใจอะไรได้ในวัยเด็กเช่นนี้? เขาคงจะเลียนแบบมันคำต่อคำแน่ๆ!
“เอาล่ะ…ไม่ต้องรอหลินหลินแล้ว! กินข้าวกันก่อนเถอะ เด็กคนนี้กินไม่มากหรอก กินแค่ไม่กี่คำก็อิ่มแล้ว! โซเฟีย กินเนื้อเยอะๆ หน่อยเถอะ เธอผอมลงเยอะเลยนะ!”
เหวินซู่ ยิ้มและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
–
ขณะนั้น ไจ้หลินหลินได้แอบขึ้นไปชั้นสองของร้านอาหารแล้ว
กล่องบนชั้นสองเกือบเต็มแล้ว และเธอต้องตรวจสอบทีละกล่อง..
ตามทางเดินเต็มไปด้วยพนักงานเสิร์ฟที่กำลังรอรับออเดอร์จากลูกค้า และหากพบว่าเธอมีพฤติกรรมที่น่าสงสัย เธอจะถูกส่งไปยังชั้นล่างทันที
ไจ้หลินหลินคิดอย่างรอบคอบและมีไอเดียขึ้นมาทันที
แทนที่จะโจมตีป้ายกำกับที่น่าสงสัยหลังจากถูกค้นพบ มันจะดีกว่าสำหรับเธอที่จะขอความช่วยเหลือด้วยความคิดริเริ่มของเธอเองและมีเหตุผลที่ถูกต้อง!
นางจึงปรับสีหน้าให้ดูดีขึ้น ทำเป็นหมดหนทางและไม่สบายใจ และเดินไปข้างหน้าเพื่อหยิบเสื้อผ้าพนักงานเสิร์ฟ
“พี่ชาย ฉัน…ฉันหาแม่ไม่เจอ! ว้ายยยย…”
พนักงานเสิร์ฟมองลงไปและพบว่าเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อย เขาถามอย่างอบอุ่นโดยไม่สงสัยเลยว่า “เกิดอะไรขึ้น อย่ากลัว บอกพี่ชายของคุณว่าคุณเป็นหัวหน้าหมู่คนไหน”
ไจ้หลินหลินลืมตาโตที่เต็มไปด้วยน้ำตา ดูเหมือนว่าเธอจะกำลังจะร้องไห้ และส่ายหัว “ฉันจำไม่ได้ ฉัน… ฉันออกมาเพื่อจะเข้าห้องน้ำ แต่ฉันหาทางกลับไม่พบ…”
พนักงานเสิร์ฟรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “ห้องส่วนตัวมีห้องน้ำในตัว ทำไมคุณถึงออกไปเข้าห้องน้ำคนเดียวข้างนอก แม่คุณรู้ไหมว่าคุณออกมาแล้ว”
ไจ้หลินหลินตกตะลึง เธอไม่เคยคิดว่าจะมีห้องน้ำส่วนตัวในกล่องนี้…
แต่เธอมีไหวพริบและรีบอธิบายอย่างสมเหตุสมผลทันที “ห้องน้ำในกล่องนั้นถูกคนอื่นใช้งานแล้ว และฉันทนไม่ไหวแล้ว เลยวิ่งออกมาคนเดียว พี่ชาย พาฉันไปหาแม่หน่อยได้ไหม?”
เมื่อเห็นเด็กน้อยร้องขอความช่วยเหลือด้วยน้ำตา พนักงานเสิร์ฟก็อดรู้สึกทุกข์ใจไม่ได้ “โอเค โอเค อย่าร้องไห้ ฉันจะพาคุณไปหาแม่ที่กล่องแต่ละกล่อง!”
Zhai Linlin ประสบความสำเร็จ และในใจลึกๆ เธอมีความสุข แต่เธอไม่กล้าที่จะยิ้มออกมา เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและโง่เขลา “ขอบคุณนะพี่ชาย…”
พนักงานเสิร์ฟจับมือเธอและพาเธอไปดูจากห้องส่วนตัวแรกทางด้านตะวันออก…
เขาเคาะประตูกล่องก่อน และเมื่อคนที่อยู่ข้างในกลัวว่าคุณจะเข้าไป เขาก็จะพาเด็กน้อยเข้าไปและถามว่าเธอเป็นลูกสาวของใครหรือไม่
ไจ้หลินหลินใช้โอกาสนี้พิจารณาดูใบหน้าของทุกคนในกล่องอย่างละเอียด เพื่อดูว่ามีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ดูเหมือน ‘เสี่ยวจื้อ’…