by 
Li Yun ก็มองไปที่ Lin Enen
และมู่ซวน…
ถึงแม้เธอจะกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ แต่เธอก็ไม่ได้หูหนวก เธอได้ยินคำพูดของลุงอย่างชัดเจนและตกตะลึงอย่างมาก
“อะไร?”
นางจ้องมองหลินเอินด้วยความไม่เชื่อ จ้องมองเธออย่างตั้งใจ ไม่กล้าที่จะละสายตา
แต่หลินเอินกลับไม่เห็นสีหน้าของเธอ เธอจึงหันไปมองลุงอีกครั้ง “ลุง พูดอะไรนะ!”
ตอนนี้มู่เซวียนโง่สิ้นดี!
ทำไมเธอไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย!
ดวงตาของหลิน เอิน เป็นประกาย และในที่สุดเธอก็พูดอย่างแผ่วเบา “เราจะรอดูเรื่องนี้ทีหลัง”
มู่ซวน: “!! ไอ้สารเลว!!”
เมื่อกี้เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าใจ แต่ก็รู้สึกว่าได้ยินชัดเจน แต่เธอไม่อยากจะเชื่อเลย พอได้ยินหลินเอินพูดแบบนี้ เธอก็พิสูจน์ได้เต็มปากว่าเธอคือป๊อปปี้!
โอ้โห!!!
เมื่อไหร่ผู้หญิงคนนี้จะกลายเป็นดอกป๊อปปี้อีกครั้ง?! บอสใหญ่คนนั้น!
เธอสูดหายใจเข้าอีกครั้ง “พูดอีกครั้งสิ!!! คุณเป็นใคร!! อะไรจะเกิดขึ้นต่อไป!!”
ดวงตาของหลิน เอินเป็นประกาย และในที่สุดเธอก็พูดเบาๆ ว่า “ฉันไม่ได้บอกคุณ แต่มันไม่สะดวกในเวลานั้น และฉันไม่อยากให้คุณเดือดร้อนมากเกินไป”
“โอ้พระเจ้า!!!” มู่เซวียนเบิกตากว้าง จริงสิ เธอคือป๊อปปี้! !
โอ้โห!!
“คุณยังเป็นมนุษย์อยู่อีกเหรอ?!” มู่เซวียนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็งอย่างยิ่ง
มู่เท็งขมวดคิ้ว “คุณพูดแบบนั้นได้ยังไง”
หลี่หยุนอดหัวเราะไม่ได้และกล่าวว่า “ฉันคิดว่าเสวียนซวนพูดแบบนั้นไม่ใช่เพราะเอเอินไม่ได้บอกเธอ แต่เพราะเธอรู้สึกว่าเอเอินรู้เรื่องต่างๆ มากมาย เธอไม่ใช่มนุษย์”
มู่เซวียนอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า “ใช่ ใช่!!! ฉันโคตร…”
เพราะเธอตกใจมากเกินไป มู่เสวียนจึงพูดจาได้คล่องแคล่วเสมอ ใบหน้าของมู่เถิงเริ่มเศร้าลงเล็กน้อย เขายกมือขึ้นแตะหน้าผากเธอเบาๆ “สาวน้อย ช่วยพูดให้ถูกต้องหน่อยได้ไหม!”
มู่เซวียนเอนหลังเล็กน้อย ยกมือขึ้นปิดหน้าผาก แล้วประท้วง “ท่านลุง! แบบนี้ท่านก็ตีข้าโง่สิ! ไม่งั้นข้าจะไม่รู้ตัวตนของเอเอินได้ยังไง!”
“คุณโง่ ไม่งั้นคุณจะรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” มู่เท็งกล่าวโดยไม่ลังเล
มู่เซวียนทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ “นางโหดร้ายเกินไปแล้ว! หลินเอิน! เจ้าเป็นมนุษย์จริงๆ เหรอ! นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!”
เธอรู้สึกเสมอว่าอุบัติเหตุได้เกิดขึ้น อุบัติเหตุที่ไม่น่าเชื่อ!!
คนๆ นี้อาจจะเดินทางข้ามเวลามาจากที่ไหนสักแห่งก็ได้ โอ้ ไม่นะ นี่อาจจะเป็นนางฟ้าจากสวรรค์ก็ได้! ไม่งั้นเธอจะรู้เรื่องมากมายขนาดนี้ได้ยังไง
จากนั้นนางก็มองไปที่หลินเอินด้วยความสงสัย ราวกับจะซักถามนาง “บอกข้าหน่อยสิ ว่าเจ้ามีเวทมนตร์อะไรหรือไม่”
หลี่หยุนหัวเราะออกมา “คุณนี่มันไร้สาระมากขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ”
ใบหน้าของมู่เทงยังเต็มไปด้วยเส้นสีดำอีกด้วย
หลินเอิ้นเพียงแต่เม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร
“อ๊ากกกก…อีตัว!!! แกหลอกความรู้สึกฉัน! แกไม่บอกอะไรฉันเลยด้วยซ้ำ!!!”
การจะด่าผู้ชายคนนั้นว่าเป็นหมาเป็นเรื่องง่าย แต่ Mu Xuan กลับรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเสมอเมื่อเธอพูดคำว่า “ผู้หญิงหมา” แต่เธอก็แค่อยากด่าแบบนั้น!
“ฉันสอนบทเรียนให้คุณยังไงเนี่ย!” ใบหน้าของมู่เถิงก็ยิ่งมืดมนลงไปอีก!
ฉันรู้ว่าเธอก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับหลินเอิน แต่คุณไม่สามารถสาปแช่งเธอแบบนั้นได้
แต่ตอนนี้มู่เซวียนจะฟังสิ่งที่มู่เถิงพูดได้ยังไงกัน เธอไม่อยากเช็คโทรศัพท์อีกแล้ว แต่กลับมองหลินเอิ้นเอินราวกับโดนฟ้าผ่าแล้วถอนหายใจ “สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม…”