by 
หลินเอินขมวดคิ้วเล็กน้อย “เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับคุณ? คุณโอเคไหม?”
“คุณอยู่ไหน!” เสียงของโบมู่ฮันดูเย็นชายิ่งกว่าเดิม
หลินเอิ้นรู้สึกงุนงง แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอก็รู้ว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เธอไม่อยากสนใจป๋อมู่หานอีกต่อไป จึงวางสายไปทันที
จู่ๆ ห้องนอนก็เย็นลงเพราะความเย็นจากร่างกายของโบมู่ฮัน แม้จะไม่มีเครื่องปรับอากาศ แต่ที่นี่ก็รู้สึกเย็นสบายเป็นพิเศษ
–
อีกด้านหนึ่ง
หลินเอินวางสายแล้วเดินออกไปทันที
เธอเพิ่งกลับมาที่ห้องทำงานเพื่อเอาอะไรบางอย่าง และคนที่อยู่ข้างนอกไม่รู้ว่าเธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่โทรหาเธอ
หลิน เอินออกมาและกล่าวขอโทษ “ขอโทษครับ ผมได้รับสายแล้ว เราสามารถคุยกันต่อได้แล้ว”
ขณะที่เธอพูด หลินเอิ้นก็ยกเอกสารในมือขึ้นมา
มู่เท็งรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “งั้นคุณก็คุยโทรศัพท์อยู่สินะ ฉันไม่น่าโทรหาคุณตอนนี้เลย”
“ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มาต่อกันเถอะ”
หลี่หยุนมองหลินเอินด้วยความชื่นชม “มีผู้หญิงที่โดดเด่นอย่างเจ้าน้อยนัก เอิน เจ้าคือความภาคภูมิใจของกลุ่มหลินของเราอย่างแท้จริง หากพ่อของเจ้าเห็นเจ้าเป็นแบบนี้ ข้าสงสัยว่าท่านจะดีใจขนาดไหน”
เขาจะตายด้วยความสบายใจ
แม้ว่าคำพูดเหล่านี้จะทำให้รู้สึกสบายใจ แต่หลี่หยุนก็รู้สึกเขินอายเกินกว่าจะพูดออกไป เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอเสียใจ
หลินเอิ้นเพียงแต่เม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร
มู่ซวนนั่งข้างหลินเอิน เธอมาที่นี่กับมู่เถิงวันนี้ ทั้งคู่คุยกันเรื่องต่างๆ โดยไม่บอกเธอเลย เพราะยังไงเธอก็ไม่ใช่คนนอกบริษัท ไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทอื่น จึงไม่เป็นปัญหาอะไร
ส่วนหลี่หยุน
เธอกับมู่เถิงสนิทกันมาก พวกเขามาจากกลุ่มเดียวกันและสนับสนุนพ่อของหลินเอิน
เธอพูดจาเฉียบขาดเสมอ และแทบจะไม่ได้ยินเธอชื่นชมใครในความเป็นเลิศเลย หลิน เอินเอินอาจเป็นคนเดียวที่เธอชื่นชม
ทันใดนั้นก็มีผู้คนหลายคนเริ่มพูดคุยกันอย่างจริงจังอีกครั้ง
มู่เซวียนนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเบื่อหน่าย ประการแรก เธอไม่เข้าใจเรื่องวุ่นวายมากมายนัก และประการที่สอง เธอไม่ได้มาจากบริษัทนั้น ดังนั้นจึงไม่มีอะไรให้เธอมีส่วนร่วม เธอนั่งเล่นโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่าย
หลินเอิ้นพลิกหน้าแผนในมือของเธอและถอนหายใจเบาๆ “จริงๆ แล้วฉันยังคงไม่พอใจกับแผนนี้อยู่เล็กน้อย แต่ในสถานการณ์นี้ ฉันคิดไม่ออกว่าจะมีวิธีที่ดีกว่านี้ ดังนั้นฉันทำได้เพียงเอาชนะมันเท่านั้น”
“ที่ไหน” มู่เถิงและหลี่หยุนพูดพร้อมกัน ส่วนหลินเอิ้น พวกเขาไม่เคยปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นรุ่นน้อง เพราะเธอโดดเด่นเกินไป สายตาของเธอแม่นยำและเฉียบคมเป็นพิเศษ ไม่มีใครกล้าเพิกเฉยต่อความคิดเห็นของเธอ เพราะการเพิกเฉยจะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ที่สุด
หลิน เอินเอินยกมือขึ้นชี้ไปที่กระดาษแผ่นบน ริมฝีปากเผยอออกเล็กน้อย “ตอนนี้เราต้องร่วมมือกับฟู่กรุ๊ป พูดตามตรง เรายังต้องพึ่งพาบริษัทของเราเองเพื่อทำกำไรในอนาคต ฉันคิดว่าการแบ่งกำไรกับฟู่กรุ๊ปคนละครึ่งครั้งนี้มันขาดทุนนะ ยังมีอีกประเด็นหนึ่ง…”
จากนั้น หลิน เอินเอินก็แสดงความคิดและความเห็นของเธอ และในที่สุดก็พูดอย่างหมดหนทางว่า “จากนี้ไป เราจะทำได้เพียงหาวิธีผลิตให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในบริษัทของเราเองเท่านั้น”
มู่เท็งพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว เราทำได้เพียงหาทางผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ แต่ เอ่อ คุณวางแผนที่จะเปิดเผยตัวตนของคุณในฐานะป๊อปปี้ในอนาคตหรือไม่”