by ใบหน้าของโบ มู่ฮัน จู่ๆ ก็ดูเศร้าลง
เมื่อเห็นว่าหลินเอินยกมือขึ้นชี้ไปที่ประตูแล้ว เขาก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาคว้าไว้ทันที หันไปมองหญิงสาวตรงหน้าแล้วพูดด้วยความโกรธเล็กน้อยว่า “หลินเอิน เจ้ามีหัวใจหรือไม่!”
หลินเอินโกรธมากจนเธอหัวเราะกับคำพูดของเขา
เธอไม่รู้ว่าโบมู่ฮันถามเธอเรื่องนี้กี่ครั้งแล้ว!
แล้วเธอก็ตอบกลับมาสองครั้ง เขาไม่รู้รึไงว่าเธอมีหัวใจหรือเปล่า
เขาไม่รู้เหรอว่าเธอรักผู้ชายคนนี้มากแค่ไหนมาก่อน?
แต่ตอนนี้เขายังคงอยู่ที่นี่ถามเธอว่าเธอมีหัวใจไหม หน้าของเขาอยู่ที่ไหน !
หลินเอินโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ เธอมองเขาด้วยความโกรธและตะโกนว่า “ฉันก็อยากจะไม่มีหัวใจเหมือนกันนะ แบบนี้ฉันคงไม่ได้เสียอารมณ์ไปสามปี และคงไม่โดนคนอื่นเล่นงานไปอีกหลายปี!”
สีหน้าของป๋อมู่หานเย็นชาลงกว่าเดิม! แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร หลินเอิ้นก็ดูเหมือนจะอ้าปากค้าง มองเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า:
“ฉันก็อยากเป็นคนไร้หัวใจและอกตัญญูเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับเรื่องร้ายๆ แบบนี้ถึงสามปี! ฉันก็อยากเป็นคนเลือดเย็นเหมือนกัน! จะได้ไม่ต้องรอเธอสามปี ไม่ต้องทนให้เธอไปสนิทกับผู้หญิงคนอื่น และไม่ต้องรอเธออีกสามปี! ฉันคงปัญญาอ่อนมากแน่ๆ ถึงได้รักเธอมากขนาดนี้! ฉันยอมเสี่ยงทุกอย่างเพื่อจะได้อยู่กับเธอ!”
ดวงตาของโบ มู่ฮันหรี่ลงเล็กน้อย และเขาเม้มริมฝีปาก แต่ทันใดนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
อย่างไรก็ตาม หลินเอินไม่ได้หยุด เธอพยายามพูดซ้ำอีกครั้งอย่างสุดความสามารถว่า “ฉันคิดจริงๆ ว่าฉันทำได้ ตราบใดที่ฉันพยายามอย่างเต็มที่ที่จะโน้มน้าวใจเธอ เธอจะต้องชอบฉัน และเราจะต้องจบลงอย่างมีความสุขอย่างแน่นอน เพราะก่อนหน้านั้น ฉันรู้สึกว่าเธอปฏิบัติกับฉันแตกต่างจากคนอื่น และเธอมองหาฉันมากขึ้น แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น เธอกลับรู้สึกว่าฉันคิดมากไปเอง และจู่ๆ ก็เกลียดฉัน แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันกลับถูกกระทำอย่างไม่เป็นธรรม ฉันอธิบายให้เธอฟังหลายครั้งแล้วว่า เธอไว้ใจฉันสักครั้งได้ไหม”
โบ มู่ฮันขมวดคิ้ว เธอเคยบอกเขาหลายครั้งแล้วว่าเธอก็เป็นเหยื่อเหมือนกัน แต่ตอนนั้นเขาไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว
เมื่อเห็นว่าเขายังคงไม่พูดอะไรสักคำ ดวงตาของหลินเอินก็เป็นประกายขณะที่เธอจ้องมองเขา และในวินาทีถัดมาเธอก็หัวเราะเยาะเย้ย “ฟังนะ คุณยังไม่เชื่อสิ่งที่ฉันพูดตอนนี้ แล้วเราจะพูดแบบนี้ไปเพื่ออะไร ป๋อมู่หาน คุณมาถามฉันแต่คุณไม่เชื่อฉัน คุณไม่คิดว่ามันตลกเหรอ?”
โบ มู่ฮันจ้องมองเธอ บีบริมฝีปากแน่น และไม่พูดอะไรสักคำ
หลินเอินอดหัวเราะเยาะไม่ได้ “เราสองคนคงเข้ากันไม่ได้ เหมือนที่เธอพูดไว้ก่อนหน้านี้ ฉันไม่คู่ควรกับมัน ฉันไม่คู่ควรกับตำแหน่งคุณนายป๋อ และฉันก็ยังไม่คู่ควรกับตำแหน่งภรรยาของเธอ สิ่งที่เธอแสดงออกมามีเพียงความประชดประชันและความดูถูก เธอคิดว่าฉันยุ่งเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเธอ แต่ตอนนี้ฉันปล่อยเธอเป็นอิสระแล้ว ทำไมเธอถึงอยากเจอฉันอีก โบมู่หาน เธอไม่คิดว่าการกระทำแบบนี้มันพูดไม่ออกเลยเหรอ เธอไม่คิดว่าตัวเองกำลังเสียหน้าแบบนี้บ้างเหรอ”
เมื่อเห็นใบหน้าของป๋อมู่หานหม่นหมองจนแทบเปียกน้ำ หลินเอิ้นก็ไม่กลัวแม้แต่น้อย เธอมองเขาอย่างประชดประชันพลางพูดว่า “เจ้ากำลังพยายามเอาคืนคนที่เคยดูถูกที่สุดงั้นหรือ ผลประโยชน์สำคัญกับเจ้าถึงขนาดไร้ยางอายเลยหรือ? อีกอย่าง ผลประโยชน์ที่ข้าจะมอบให้เจ้ายังน้อยกว่าที่เจ้าหามาได้ตั้งเยอะ! เจ้ายังขาดเงินอีกหรือ?”
“โบมู่ฮัน ตื่นได้แล้ว เมื่อก่อนเจ้าคิดว่าข้าไม่คู่ควรกับเจ้า แต่ตอนนี้ข้ากลับคิดว่าเจ้าไม่คู่ควรกับข้า! ไม่คู่ควรกับข้าที่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างจริงใจเช่นนี้!”