by เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!
แล้วเขาเข้ามาได้ยังไง!
หลินเอินมองไปยังบุคคลตรงหน้าอย่างเย็นชาโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่ความไม่พอใจในดวงตาของเธอปรากฏออกมาอย่างชัดเจน
ส่วนโบ มู่ฮัน…มีใบหน้าบูดบึ้งในตอนแรก แต่เมื่อเขาเห็นเธอเดินออกมาโดยห่อตัวด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว ดวงตาของเขาก็แข็งค้างขึ้นมาทันที
เขาไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว หลินเอินก็ทำเช่นเดียวกัน ระยะห่างระหว่างพวกเขาประมาณสามเมตร
เพราะหลินเอินอยากออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงไม่ได้เปิดไฟโดยตรง แสงสลัวๆ ส่องมาจากห้องนอนเท่านั้น ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันเป็นเวลานาน สีหน้าของหลินเอินเริ่มหม่นหมองลงเรื่อยๆ และในที่สุดก็ทำลายความเงียบ
“ประตูฉันปิดไม่สนิท คุณเลยเข้ามาเลย” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยถ้อยคำประชดประชัน เห็นได้ชัดว่าเธอแค่พูดไปอย่างนั้นเอง เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะปิดประตูไม่สนิท และถ้าเธอปิดไม่สนิท ก็ต้องมีคนมาเตือน!
แต่ชายคนนี้ปรากฏตัวออกมาจากไหนก็ไม่รู้ และใบหน้าของหลินเอินก็ดูน่าเกลียดมาก
โบ มู่ฮันไม่ได้พูดอะไร แต่ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและหยุดเมื่อเขาอยู่ห่างจากเธอเพียงหนึ่งเซนติเมตร
“วันนี้คุณทำอะไรมาบ้าง” คำพูดเหล่านี้ฟังดูสงบ ไม่มีน้ำเสียงซักถามใดๆ
แต่หลินเอินดูเหมือนจะได้ยินความไม่พอใจที่ฉายชัดในคำพูดของเขาและมีเค้าลางว่า…
หลินเอินลังเลนิดหน่อย เปรี้ยวเหรอ?
เหตุใดเธอจึงรู้สึกเช่นนี้ คงเป็นภาพลวงตา!
สีหน้าของหลินเอินหม่นหมองลง “นี่มันเรื่องของฉัน แต่ฉันอยากรู้ว่าเธอได้ลายนิ้วมือฉันมาเมื่อไหร่! หรือเธอได้กุญแจประตูบ้านฉันมาเมื่อไหร่!”
เมื่อเธอพูดประโยคสุดท้าย น้ำเสียงของเธอเริ่มหนักขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และความไม่พอใจในดวงตาของเธอก็เพิ่มมากขึ้น
หลิน เอินเอินกำผ้าเช็ดตัวไว้แน่นเพื่อไม่ให้หลุด แต่เธอก็ไม่เขินอายเลย ผ้าเช็ดตัวพันตัวแน่น ดีกว่าใส่บิกินี่เยอะเลย
เท่านั้น……
เธอไม่รู้ว่าผ้าเช็ดตัวที่อยู่บนตัวของเธอ… ในความคิดของโบ มู่ฮัน มันไม่ได้รัดแน่นอย่างที่เธอจินตนาการไว้…
เพราะเพิ่งเดินเข้ามาใกล้ ระยะห่างระหว่างพวกเขาก็เหลือแค่เมตรเดียวเท่านั้น
เขามองเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น
ผ้าเช็ดตัวบนตัวหลินเอินไม่ได้ใหญ่โตนัก หุ่นของเธอได้สัดส่วน ขาเรียวสวยตั้งตรง เรียวสวย เรียบเนียน เผยช่วงไหล่ ผมที่ยังไม่แห้งสนิทกระจายอยู่บนหน้าอก โค้งเว้าเล็กน้อยเสมอ ประกอบกับแสงสลัวๆ ที่ส่องมาจากห้อง ทำให้เกิดแสงกระจายเป็นหย่อมๆ บนร่างอันสมบูรณ์แบบของเธอ…
หลินเอเน่นตอนนี้ดูเย้ายวนสุดๆ!
ลูกกระเดือกของโบ มู่ฮานขยับเล็กน้อย
เขาจ้องมองไปที่หลินเอิ้นและไม่รีบพูดอะไร
การไม่ตอบสนองของเขาทำให้ใบหน้าของหลินเอินมืดมนขึ้นเรื่อยๆ “ออกไปเดี๋ยวนี้!”
เธอไม่อยากรู้อีกต่อไปว่าโบมู่ฮันเข้ามาได้ยังไง เธอแค่อยากให้คนๆ นี้ออกไปจากสายตาเธอทันที เพื่อที่เธอจะได้ไม่กลายเป็นสิ่งที่น่ารำคาญตา!
แต่โบมู่หานกลับไม่มีความคิดที่จะจากไป สายตาที่นิ่งเฉยเล็กน้อยของเขากลับคืนสู่สภาพเดิม เขามองหญิงสาวที่ดูเหมือนจะโกรธอยู่ตรงหน้าอย่างเย็นชา
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง ป๋อหมู่หานก็เดินเข้าไปใกล้หลินเอิ้นเอิน หลินเอิ้นรีบพันผ้าขนหนูรอบตัวเธอแน่น ก่อนจะถอยห่างไปหนึ่งก้าว เธอมองเขาอย่างตั้งรับ “นายทำอะไรน่ะ?”
โบ มู่ฮันรู้สึกขบขันกับรูปลักษณ์ของเธอมากจนพูดอย่างเย็นชาว่า “เธอออกมารับฉันโดยห่อตัวด้วยผ้าขนหนู เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรได้ล่ะ”
หลังจากพูดอย่างนั้น โบ มู่ฮันก็ก้าวเข้าไปใกล้สองก้าวทันที