by ฝูจิ้งเหนียนเลิกคิ้วขึ้น หันไปมองคนตรงหน้า เมื่อเห็นว่าเธอดูจริงจัง ฝูจิ้งเหนียนก็ถอนหายใจ “ฉันรู้ว่าเธออยากพูดอะไร แต่มีบางเรื่องที่ฉันฟังไม่ออกเพราะเธอพูดออกมา”
หลินเอินขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองฟู่จิงเหนียน เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาทันที แต่ในใจก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยอยู่แล้ว หากเป็นแบบนี้ต่อไป เธอรู้สึกว่ามันคงจะสร้างปัญหาให้กับทั้งคู่
สามารถ……
เมื่อพิจารณาจากการแสดงออกของฟู่จิงเหนียน ดูเหมือนว่าเธอจะไร้ประโยชน์ที่จะพูดอะไรใช่ไหม?
ขณะที่เธอกำลังดิ้นรน ฟู่ จิงเหนียนก็ถอนหายใจเบาๆ “ใช่”
หลินเอิ้นเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยไม่พูดอะไร
ฟู่จิงเหนียนพูดอย่างใจเย็น “คุณไม่เคยเชื่อฉันเลย และคิดมาตลอดว่าฉันมีจุดประสงค์ในการเข้าหาคุณ ฉันก็บอกคุณแล้วว่าเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์”
เมื่อเห็นสีหน้าที่ซับซ้อนของหลินเอินและต้องการจะโต้แย้ง เขาจึงพูดอย่างเปิดเผยอีกครั้งว่า “เนื่องจากคุณยังบอกไม่ได้ว่าฉันเป็นคนจริงใจหรือไม่ คุณสามารถรอต่อไปได้”
ตอนนี้ในรถมีแค่สองคน และฟู่จิงเหนียนก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะขับรถ ในเมื่อเธออยากคุยด้วยก็ไม่จำเป็นต้องคุย เขาจะเป็นคนพูดเอง
หลินเอินขมวดคิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “จริงๆ แล้วไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก ฉันรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น ความรู้สึกที่นายฟู่เรียกว่าจริงอาจทำให้คนอื่นหลงระเริงไปกับมันได้ แต่ฉัน…”
ริมฝีปากของหลินเอินยกขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับแววตาที่แฝงไปด้วยความเสียดสี “ฉันไม่สมควรได้รับมัน”
เธอหย่าร้างไปแล้วและไม่สมควรที่จะมีความสัมพันธ์ใดๆ เลย
อย่าพูดว่าฟู่จิงเหนียนไม่จริงใจกับเธอเลย ต่อให้เขาจริงใจแค่ไหน เธอก็คงไม่รู้สึกอะไร เหมือนกับที่นางเคยพูดกับจีเหอเซินเมื่อก่อน ชีวิตของพวกเขาดีขึ้น เธอเป็นผู้หญิงที่หย่าร้างและไร้ความรู้สึกใดๆ อีกต่อไป การได้อยู่กับพวกเขามีแต่จะพรากเอาความรักไปจากพวกเขา
เธอ…ไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดเรื่องความรักอีกต่อไป
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินเอิ้นก็หันหน้าออกไป
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคำสามคำที่เธอเพิ่งพูดไป ดวงตาของฟู่จิงเหนียนที่สง่างามและล้ำลึกอยู่เสมอ กลับฉายแววแห่งความโกรธออกมาเล็กน้อย
เขาเพียงยกมือขึ้นข้างหนึ่งแล้วจับข้อมือเธอไว้ หลินเอินหันไปมองเขาโดยไม่รู้ตัว และพยายามดึงแขนเธอให้หลุด
“ปล่อยไปเหรอ” เธอมองเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยกับความโกรธในดวงตาของเขา
ฟู่ จิงเหนียนจ้องมองเธออย่างใจเย็น “ความรักเป็นเรื่องของความยินยอมพร้อมใจกันเสมอ เธออาจจะไม่ชอบฉันหรือรู้สึกอะไรกับฉันตอนนี้ก็ได้ แต่ไม่จำเป็นต้องรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า”
น้ำเสียงของฝูจิงเหนียนค่อนข้างหนักแน่น และเน้นหนักมาก ทำให้สายตาของหลินเอินยิ่งประหลาดใจมากขึ้น เธอมองฝูจิงเหนียนแล้วหยุดไปครู่หนึ่ง “คุณ…”
“ใช่ ฉันชอบคุณและไม่เคยปิดบังหรือปลอมตัว” น้ำเสียงของฟู่จิงเหนียนอ่อนโยน แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อความหนักแน่นในคำพูดของเขา
ขนตาของหลินเอินสั่นไหว เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองชายตรงหน้าอีกครั้ง แต่เธอก็เห็นถึงความรักใคร่และความจริงใจในแววตาของเขา นี่เป็นสีหน้าที่เธอไม่เคยเห็นบนใบหน้าของเขามาก่อน
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง หลินเอินก็ดึงมือเธอออกอย่างนุ่มนวล เขาไม่ได้บังคับเธอด้วยกำลังเหมือนที่ป๋อมู่หานทำ
สิ่งนี้ทำให้หลินเอิ้นรู้สึกสบายใจมากขึ้น
แต่…เธอคงไม่เลือกใครคนใดคนหนึ่ง
หลินเอิ้นหลุบตาลงเล็กน้อย ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป เธอตั้งสติได้อีกครั้งแล้วพูดว่า “ส่งฉันกลับบ้าน”