บทที่ 448 ความรู้สึกซึมเศร้า
โบมู่หานเพียงพยักหน้าเบา ๆ ยืนขึ้นแล้วเดินออกไป หลินโหย่วชิงตามมาทันที ไม่ว่าเธอจะไม่เต็มใจแค่ไหน เธอก็ยังต้องอยู่เคียงข้างเขาเพื่อที่เธอจะได้รู้สึกสบายใจ และพวกเขาสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ…โดยพื้นฐานแล้วไม่มีอะไรแตะต้องเลย โบมู่ฮั่นไม่มีความอยากอาหารเพราะหลิน เอียน และหลินโหยวชิงไม่มีความอยากอาหารเพราะโบมู่ฮั่น …