นิยายครอบครัว อ่านนิยาย นิยายจีน นิยายแปล นิยายออนไลน์
เธอแต่งงานกับเขามาได้สามปีแล้ว เมื่อเธอประสบความสำเร็จ เธอไม่ชอบเขาที่ขี้เกียจและไร้ประโยชน์ และในที่สุดก็ฟ้องหย่า เธอไม่รู้เลยว่าทุกสิ่งที่เธอมีเป็นของเขามอบให้
เมื่อภาพลวงตาหลุดออกไป ร่องรอยสุดท้ายของความผันผวนของพลังงานแปลกๆ ในหุบเขาก็หายไปหมด ในที่สุดผู้รอดชีวิตก็กล้าที่จะลืมตาขึ้นช้าๆ และคลายมือที่ปิดหูออก เมื่อมองดูทิวทัศน์รอบตัวที่เป็นจริงและรกร้าง และคิดย้อนกลับไปถึงสิ่งที่ฉันเพิ่งประสบมา ฉันรู้สึกราวกับว่าฉันอยู่ในอีกโลกหนึ่ง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนที่ได้รับบาดเจ็บล้มลงกับพื้น หายใจหอบ …
“ชิงจู่! ฉันเอง! ใจเย็นๆ หน่อย!” หลี่ชิงเฉิงต้านทานแรงกระตุ้นที่จะผลักศัตรูออกไป โดยคว้าข้อมือของชิงจู่ไว้แน่นและตะโกนเสียงดัง นางมีระดับการฝึกฝนที่สูงกว่าและมีจิตใจที่แน่วแน่กว่า และยังคงสามารถรักษาความแจ่มชัดได้เล็กน้อย แต่ภาพลวงตาที่อยู่ตรงหน้านางยังคงทำให้จิตใจของนางตกตะลึง ลู่เฉินมองดูทีมด้วยความสับสนวุ่นวายด้วยการขมวดคิ้ว …
อาร์เรย์ภาพลวงตาส่วนใหญ่ถูกทำลายลงอย่างรุนแรง และเหล่าทหารที่ล้มลงก็ตื่นขึ้นมาทีละคน เมื่อมองดูฉากที่เกิดขึ้นจริงรอบตัวพวกเขาและเพื่อน ๆ นอนจมอยู่ในแอ่งเลือด ใบหน้าของพวกเขาก็ซีดลงและหวาดกลัวอย่างมาก “ภาพลวงตานั้นทรงพลังมาก… มันสามารถสะท้อนความปรารถนาของผู้คนได้อย่างสมจริง” เสียงของหลี่ชิงเฉิงสั่นเล็กน้อย และความกตัญญูของเธอที่มีต่อลู่เฉินก็ลึกซึ้งยิ่งขึ้น …
“เอ่อ?” หลี่ชิงเฉิงเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและมองไปที่ลู่เฉินด้วยความงุนงงเล็กน้อย สายตาของลู่เฉินไม่ได้เพ่งมองทิวทัศน์อันงดงาม หากแต่กวาดสายตามองไปทั่วทั้งหุบเขาอย่างช้าๆ ดวงตาของเขาคมกริบดุจนกอินทรี แฝงไว้ด้วยความเย็นชาที่มองทะลุภาพลวงตาได้ “สิ่งที่คุณเห็นตรงหน้าอาจไม่ใช่ความจริง แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะเปี่ยมล้นด้วยพลังวิญญาณ แต่ก็เปี่ยมล้นด้วยแรงกระตุ้นและไร้รากฐาน แม้ดนตรีสวรรค์จะไพเราะจับใจ …
“ใจเย็นๆ! โจมตีพวกมัน!” หลี่ชิงเฉิงตะโกน ดาบสั้นในมือของเขาระเบิดเป็นแสงเย็น และพลังดาบก็ตัดผ่านเงาสีเทาที่พุ่งเข้าหาเขา พลังดาบทะลุผ่านเงาสีเทา ทำให้มันบิดเบี้ยวและผันผวน ค่อยๆ บางลงเล็กน้อยและส่งเสียงฟ่อแหลมขึ้น แต่มันไม่ได้สลายไปทั้งหมด …
ประตูทองสัมฤทธิ์ขนาดยักษ์ตั้งตระหง่านและสง่างาม ด้านหลังประตูอาจเป็นสวนแขวนในตำนาน หรืออาจเป็นกับดักที่ลึกกว่านั้น เถาวัลย์สีทองเข้มที่พันรอบรอยแตกของประตูดูเหมือนจะเหี่ยวเฉา แต่เมื่อสัมผัสด้วยปลายนิ้ว มันให้ความรู้สึกเหมือนโลหะและหิน และมีความแข็งแกร่งอย่างยิ่ง แสงริบหรี่ฉายวาบบนเครื่องรางผนึกเมฆาที่ประตู ก่อตัวเป็นผนึกโบราณอันทรงพลัง การทำลายมันด้วยกำลังนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย …
“คนที่ขึ้นเกาะก่อนหน้านี้คือคนที่ขึ้นเกาะมาก่อน!” ทหารยามอีกคนกระซิบ ยามที่อายุมากกว่าและมีประสบการณ์มากกว่าก้าวออกมาตรวจสอบร่าง สีหน้าของเขาเคร่งขรึม “เขาเสียชีวิตมาได้ไม่ถึงเดือน บาดแผล… ดูเหมือนจะไม่ได้เกิดจากอาวุธธรรมดาหรือสัตว์ป่า แต่ดูเหมือนถูกแทงด้วยลำแสงพลังงานอันแหลมคมและละเอียดมากในทันที” ในขณะนี้ จู่ๆ …
การเดินผ่านหุบเขาที่ถูกปิดผนึกด้วยรังไหมแสงห้าสีนั้นเปรียบเสมือนการก้าวจากฝันร้ายหนึ่งไปสู่อีกฝันร้ายหนึ่งที่เก่ากว่าและเงียบสงบกว่า กลิ่นเน่าเปื่อยในอากาศไม่ได้จางหายไป แต่กลับมีกลิ่นเฉพาะของโลหะที่เป็นสนิมและฝุ่นที่สะสมผสมอยู่ด้วย แสงส่องผ่านรอยแตกแคบๆ เหนือกำแพงหินสูงตระหง่าน ตกเป็นหย่อมๆ แทบไม่พอส่องให้เห็นทิวทัศน์เบื้องหน้า ซึ่งเป็นซากของสนามรบโบราณที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ไม่มีธงโบกสะบัดหรือกองศพ แต่มีแต่ความเงียบสงัดที่ถูกกาลเวลากัดกร่อนไป …
บรรยากาศในหุบเขาลดลงอย่างรวดเร็วจากความสุขที่รอดชีวิตจากภัยพิบัติไปสู่ความสิ้นหวังที่ลึกยิ่งขึ้น ครั้งหนึ่ง สองครั้ง สามครั้ง… ทุกครั้งที่แสงกระบี่ของลู่เฉินบีบรัดพลังงานสีแดงเข้มที่กำลังจัดระเบียบใหม่ให้แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ความรู้สึกถึงการทำลายล้างที่แฝงอยู่ในพลังงานกระบี่นั้นเพียงพอที่จะทำให้ดวงวิญญาณของผู้ฝึกฝนทั่วไปปลิวหายไป และแม้กระทั่งลบรอยประทับวิญญาณออกไป อย่างไรก็ตาม พลังงานประหลาดที่มาจากสัตว์ร้ายรูปร่างคล้ายมนุษย์นั้นราวกับหนอนในกระดูก หรือราวกับมีคำสาปอมตะบางอย่าง …
บรรยากาศในหุบเขาหดหู่ใจอย่างยิ่ง สัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายมนุษย์ในชุดเกราะสีแดงเข้ม การโจมตีของมันราวกับการเต้นรำแห่งความตาย แต่ละนัดนั้นแม่นยำและร้ายแรง อีกทั้งยังพกพาพลังงานมืดที่กัดกร่อนไปด้วย ลู่เฉินใช้ทักษะร่างกายของเขาอย่างเต็มที่ ดาบของเขามีน้ำหนักเบาเหมือนมังกร ทอผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเงาปืน เพื่อป้องกันและมองหาจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ “นี่ไม่ใช่ทางแก้ไข” …
by