Category: ลูกเขยที่ถูกทอดทิ้งที่แข็งแกร่งที่สุด

ซวนหมิงถูกอักษรรูนสีทองซีดปิดผนึกจนหมดสิ้น ยืนแข็งทื่อเหมือนหุ่นเชิด ใบหน้าของเขาแข็งทื่อด้วยความสยองขวัญและความเคียดแค้น ฉากนี้เปรียบเสมือนน้ำค้างแข็งที่เย็นที่สุดที่พัดผ่านพระราชวังอมตะเผิงไหลไปในทันที ทำให้ความเคร่งขรึมเล็กน้อยที่เกิดขึ้นจากความพ่ายแพ้ของชิงมู่กลายเป็นความเงียบที่ทำให้หนาวสั่นไปทั้งกระดูก ชายและหญิงที่ร่วมอยู่ในความสุขทางกายต่างก็นอนหมดแรงอยู่บนพื้น เสียงสั่นเทาแทบไม่ได้ยิน มีเพียงเสียงเต้นแรงอย่างรุนแรงของหัวใจที่เกิดจากความกลัวดังก้องอยู่ในความเงียบสงัดราวกับความตาย สระไวน์ไม่สั่นไหวอีกต่อไป ป่าเนื้อหยุดไหวเอน …

ลู่เฉินครางและปลดปล่อยพลังแท้จริงของเสวียนชิง ทำลายน้ำแข็งบนแขนของเขา และใช้พลังนั้นลอยไปข้างหน้าหลายฟุต สร้างระยะห่างระหว่างตัวเขากับเสวียนหมิง แขนที่ถือดาบของเขาสั่นเล็กน้อย และใบหน้าของเขาก็ซีดมากขึ้น เทคนิคการหลบหนีและเทคนิคโคลนของฝ่ายตรงข้ามนั้นคล่องตัวและคาดเดาไม่ได้จนไม่สามารถป้องกันได้ “ฮ่าๆ ไม่เลวเลย” เสวียนหมิงเล่นกับดาบยาวผลึกน้ำแข็งที่ควบแน่นจากความเย็นจัดในมือ …

เมื่อเผชิญกับการยั่วยุ Ao Kun ไม่ได้ดำเนินการทันที แต่ดวงตาของเขาคาดการณ์ชะตากรรมของ Lu Chen ได้อย่างชัดเจน เด็กคนนี้จะต้องตาย! “ดี! …

เมื่อเผชิญหน้ากับซอมบี้บินได้ผมดำสามตัวที่คงกระพัน ลู่เฉินเคลื่อนไหวด้วยความคล่องแคล่วราวกับควัน และสามารถโจมตีพวกมันได้อย่างอิสระ เขาไม่ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูโดยตรงอีกต่อไป ทักษะดาบของเขากลับกลายเป็นความฉลาดหลักแหลมอย่างน่าเหลือเชื่อ ปลายดาบของเขาสามารถเจาะทะลุข้อต่อของซอมบี้บิน หรือจุดเชื่อมต่อที่พลังของเครื่องรางไหลเวียนได้อย่างแม่นยำ ทะลุผ่านพื้นผิวด้วยปลายดาบเพียงปลายเดียว! “ดิง! ดิง! …

คำพูดของลู่เฉินที่ว่า “เขาเป็นปีศาจ ไม่ใช่อมตะหรือ?” ดังก้องไปทั่วพระราชวังอมตะเผิงไหลอันหรูหราและน่าขนลุกราวกับเสียงฟ้าร้อง ทันทีที่คำพูดหลุดออกไป อุณหภูมิทั่วทั้งห้องก็ดูเหมือนจะลดลงฮวบฮาบถึงจุดเยือกแข็ง และแม้แต่พลังจิตวิญญาณที่หมุนวนอยู่ในสระไวน์ก็ดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ชายหญิงที่กำลังดื่มด่ำกับความสุขต่างเงียบงันลงทันที เหมือนไก่และเป็ดที่ถูกบีบคอ พวกเขาขดตัวด้วยความกลัว …

การเปลี่ยนแปลงกะทันหันนี้ทำให้หลี่ชิงเฉิง อลอง และคนอื่นๆ รู้สึกสับสน ไม่แน่ใจว่านี่คือพรหรือคำสาป หลังจากพักผ่อนไปครู่หนึ่ง ร่องรอยสีก็กลับมาปรากฏบนใบหน้าซีดเซียวของลู่เฉินอีกครั้ง เขาจ้องมองไปที่สะพานสายรุ้งอย่างเพ่งพินิจ ซึ่งเปี่ยมไปด้วยรัศมีอันเย้ายวนแต่ก็ลึกลับ เขาสัมผัสได้ว่าอีกด้านหนึ่งของสะพานคือที่ตั้งของอ่าวคุนและคนอื่นๆ …

ดาบยาวที่ปักอยู่ตรงหน้าเขาส่งเสียงฮัมไม่หยุดหย่อน และผนึกมือของลู่เฉินก็เคลื่อนไหวเร็วมากจนทิ้งภาพติดตาเอาไว้ พลังงานที่แท้จริงของ Xuanqing ในร่างกายของเขา ซึ่งเดิมทีหรี่ลงเนื่องจากการต่อสู้ที่ดุเดือด ไม่เพียงแต่ไม่อ่อนกำลังลงในขณะนี้ แต่ยังพุ่งทะลักเข้ามาอย่างลึกซึ้งและยับยั้งชั่งใจมากขึ้น ดึงดูดพลังดั้งเดิมที่สุดของกฎในสวรรค์และโลกที่อยู่รอบๆ เขาไม่ได้แค่ระดมพลังภายในของตัวเองอีกต่อไป …

“จัดขบวน! ปกป้องเจ้าหญิง!” อารอนทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดรวดร้าวในจิตใจ และคำรามอย่างเดือดดาล เขาและองครักษ์อีกสองคนรวมพลังสุดท้ายเพื่อจัดทัพป้องกันรูปสามเหลี่ยมอย่างเรียบง่าย ปกป้องหลี่ชิงเฉิง ชิงจู และเฒ่าจางที่กำลังจะตายอยู่ข้างหลังพวกเขา แต่ตัวพวกเขาเองก็รู้ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าหุ่นเชิดที่น่ากลัวทั้งสี่ตัวนี้ การป้องกันของพวกเขาก็อ่อนแอเหมือนกระดาษ …

หลังจากข้ามเขตความตายไปแล้ว ภาพที่เห็นก็ชัดเจนขึ้นทันที บริเวณปลายเส้นทางมีลานวงกลมขนาดใหญ่ปูด้วยหยกขาวบริสุทธิ์ แพลตฟอร์มนั้นแขวนอยู่เหนือน้ำของเหยาฉือ ล้อมรอบไปด้วยเมฆและหมอก และพลังจิตวิญญาณก็หนาแน่นเท่ากับฝน ใจกลางแท่นมีน้ำพุที่มีรัศมีเพียงสิบฟุต สิ่งที่พุ่งออกมาจากน้ำพุไม่ใช่น้ำในทะเลสาบธรรมดา หากแต่เป็นของเหลวศักดิ์สิทธิ์ที่อุดมสมบูรณ์จนไม่อาจละลายได้ ปรากฏเป็นรัศมีหลากสีสัน …

“ไปกันเถอะ เราอยู่ที่นี่ไม่ได้นานหรอก” ลู่เฉินเป็นคนแรกที่ก้าวไปบนเส้นทางที่ลื่นและแตกหัก แต่ก้าวของเขายังคงมั่นคง แต่หลี่ชิงเฉิงรู้สึกได้ว่ารัศมีรอบตัวเขาถูกยับยั้งมากกว่าเดิม ราวกับว่าเขากำลังสะสมความแข็งแกร่งเพื่อรับมือกับความท้าทายที่ไม่รู้จักที่อยู่ข้างหน้า ทีมเดินตามไปอย่างเงียบๆ บรรยากาศก็หดหู่ใจ แอรอนและทหารยามอีกสองคนกำอาวุธแน่น ขณะมองดูน้ำสีแดงเข้มในทะเลสาบที่ไหลเชี่ยวกรากไปทั้งสองข้างด้วยความระมัดระวัง …