นิยายครอบครัว อ่านนิยาย นิยายจีน นิยายแปล นิยายออนไลน์
เธอแต่งงานกับเขามาได้สามปีแล้ว เมื่อเธอประสบความสำเร็จ เธอไม่ชอบเขาที่ขี้เกียจและไร้ประโยชน์ และในที่สุดก็ฟ้องหย่า เธอไม่รู้เลยว่าทุกสิ่งที่เธอมีเป็นของเขามอบให้
ในความคิดของหลิวจุน นายพลหลงเว่ยเคยต่อสู้ในสนามรบมาหลายครั้งและมีร่างกายที่แข็งแกร่งมาก เมื่อประกอบกับการฝึกฝนของเขาในฐานะปรมาจารย์ขั้นครึ่งก้าว แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเอาชนะสัตว์ประหลาด Lu Changge ได้ แต่เขาก็ไม่น่าจะตามหลังอยู่ไกล แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าลู่ชางเกอสามารถทำร้ายนายพลหลงเว่ยได้ด้วยนิ้วเพียงนิ้วเดียว และทุบตีเขาอย่างรุนแรงจนเขาแทบจะยืนไม่ไหว …
“อ๋อ เดาถูกแล้วเหรอ?” ลู่เฉินเม้มริมฝีปาก: “เนื่องจากคุณรู้ตัวตนของฉันแล้ว คุณสามารถตัดสินใจได้ว่าจะทำอย่างไร” หากอีกฝ่ายเลือกที่จะยอมแพ้ เขาจะทำเพียงแค่ปิดผนึกจุดฝังเข็มของเขาเท่านั้น จากนั้นจึงส่งมอบให้ Lu Tianba …
“โมเมนตัมช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ ฉันคิดว่าคราวนี้ฉันจะชนะใช่มั้ยล่ะ” หลิวจุนซึ่งกำลังเฝ้าดูการต่อสู้จากระยะไกลรู้สึกตกตะลึงกับแสงที่พร่างพราย ในขณะนี้ เขาตระหนักได้อย่างลึกซึ้งว่าช่องว่างระหว่างสองฝ่ายนั้นใหญ่แค่ไหน ดูเหมือนว่าการฟันของนายพลหลงเว่ยจะสามารถแยกท้องฟ้าและพื้นดินออกจากกันและทำลายเมืองและท้องทะเลได้ แรงกดดันอันทรงพลังนี้เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนสั่นสะท้านด้วยความกลัวแม้จะอยู่ในระยะห่างร้อยเมตรก็ตาม “บึ้ม!” ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของหลิวจุน นายพลหลงเว่ยได้จมลงไปใต้น้ำพร้อมกับร่างของเขา …
“ถ้าเกินเลยไปจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเสี่ยงดวงจะเกิดอะไรขึ้น?” รอยยิ้มของลู่เฉินค่อยๆ จางหายไป: “ถ้าคุณไม่เห็นด้วย คุณก็สามารถลองดูด้วยตัวเองได้” เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้รังแกเช่นนี้ ย่อมไม่มีศีลธรรมใด ๆ ที่จะพูดถึง …
ในขณะนี้ ร่างกายของหลิวจุนสั่นสะเทือน และจู่ ๆ เขาก็พ่นเลือดออกมาเต็มปาก และจิตวิญญาณทั้งหมดของเขาก็หมดเรี่ยวแรง เมื่อกี้ ลู่เฉินดีดนิ้ว ไม่เพียงแค่ขาหักเท่านั้น แต่ยังทำให้อวัยวะภายในของเขาได้รับบาดเจ็บอีกด้วย …
“น่าสนใจ.” เมื่อมองไปที่ตาข่ายดาบขนาดใหญ่ที่คลุมศีรษะของเขา ลู่เฉินก็ยกมุมปากขึ้น และร่างของเขาก็เปลี่ยนเป็นลูกควันและหายไปทันที “ปัง ปัง ปัง ปัง…” เงาดาบนับพันอันมีพลังทำลายล้างแม่น้ำและทะเลที่พลิกคว่ำ ตกลงมาอย่างหนักบนเรือประมงที่ลู่เฉินเพิ่งยืนอยู่ …
“โอ้? จะสู้จนตายเลยเหรอ?” ลู่เฉินยกมุมปากขึ้น และมีแววสนุกสนานแฝงอยู่ในดวงตาของเขา ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้เช่นหลิวจุนผู้พึ่งพายาเพื่อก้าวหน้ามีรากฐานที่อ่อนแอมาตั้งแต่เริ่มต้น แม้ว่าเขาจะดื่มยาเสริมพลัง มันก็จะไม่ก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อเขาเลย หากเขาแข็งแกร่งกว่านี้ร้อยเท่า เขาคงต่อสู้กับเขาไม่ได้เลย “อ๊า–!” …
คำพูดของลู่เฉินทำให้หลิวจุนขมวดคิ้ว เขายังรู้ในใจอีกด้วยว่านายพลหลงเว่ยเป็นคนเนรคุณที่สามารถฆ่าแม้แต่องครักษ์ของตนเองได้ตามต้องการ แม้กระทั่งคนแปลกหน้าก็ตาม? หากสถานการณ์ผิดพลาด เขาไม่สงสัยเลยว่าอีกฝ่ายคงจะวิ่งหนีไป หากเขามีทางเลือก เขาคงไม่เต็มใจที่จะเสี่ยงอันตรายและกลายมาเป็นบันไดสำหรับนายพลหลงเว่ยอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เขาไม่มีทางออกอีกแล้ว นับตั้งแต่วินาทีที่ตัวตนอันซ่อนเร้นของเขาถูกเปิดเผย และเขาหนีไปกับนายพลหลงเว่ย …
“เมื่อคุณไม่รู้จักชื่นชมความมีน้ำใจของฉัน อย่าโทษว่าฉันหยาบคาย” ลู่เฉินจับด้ามจับเหล็กด้วยนิ้วของเขาและใช้แรงเล็กน้อย เมื่อมีเสียงดัง “ดังกริ่ง” สองครั้ง ด้ามจับเหล็กทั้งสองอันก็หักทันที ก่อนที่สมาชิกทั้งสองของแพนธีออนจะตอบสนอง ลู่เฉินก็ยกมือขึ้นและโบกมืออีกครั้ง “ปัง!” …
“แกไม่ใช่ชาวประมงเหรอ? แกเป็นใครกันวะ!” เมื่อมองดูใบหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้าเขา หลิวจุนก็รู้สึกตื่นตัวทันที ชาวประมงที่ไปทะเลส่วนใหญ่มักจะมีผิวคล้ำ แต่ฝั่งตรงข้ามกลับโกนหนวดเคราซึ่งถือว่าผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด “กริ่ง! กริ่ง! กริ่ง!” หลังจากสังเกตเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติ …
by