Author: Admin

หลินเอเน่นยกคิ้วขึ้น “จริงเหรอ?” โจว ย่าหลี่: “…” ยิ่งหลินเอินนิ่งเฉยเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้น เธอรู้สึกอยู่เสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ และเพราะพฤติกรรมของหลินเอิน …

“หมายความว่ายังไง” โจวหย่าหลี่ไม่รู้ว่าหลินเอินพูดจริงหรือพูดตรงกันข้าม หัวใจของเธอตึงเครียดจนไม่กล้าละสายตา เธอจ้องมองใบหน้าตัวเองตลอดเวลา กลัวว่าจะพลาดอารมณ์ใดๆ บนใบหน้าของหลินเอินไป หลินเอิ้นยิ้มและพูดว่า “คุณคิดอย่างไร?” เป็นเพียงไม่กี่คำ แต่หลินเอินก็ยังไม่รีบพูด …

เมื่อเห็นว่าเธอยังคงมีพฤติกรรมเสแสร้งอยู่ หลินเอินจึงเม้มริมฝีปาก หลังจากไม่ได้พบหน้ากันหลายวัน โจวหย่าหลี่ก็ไม่มีเสน่ห์เหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป ในชุดนักโทษเธอยิ่งดูโทรมลง ผิวที่เคยดูแลอย่างดีกลับกลายเป็นคล้ำเหลือง ฝ้ากระบนใบหน้าดูจางลงอย่างเห็นได้ชัด น้ำหนักตัวก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด ที่นี่เหมาะกับการลดน้ำหนักจริงๆ ค่ะ …

สิ่งที่ทำให้เธอตกใจไม่ใช่เพราะว่าโบ มู่ฮันไม่ได้ออกไปในคืนนั้น อย่างไรก็ตาม ชายคนนี้ได้อยู่กับเธอหลายครั้งแล้ว และเธอ… ดูเหมือนจะค่อยๆ ชินหรือรู้สึกไร้หนทางกับการมีอยู่ของชายคนนี้ สิ่งที่ทำให้เธอตกใจมากที่สุดก็คือ โบ มู่ชานกำลังสวมผ้ากันเปื้อนและเดินออกมาพร้อมกับชามก๋วยเตี๋ยวในมือ …

เฉินเสี่ยวจุนคิดว่าไห่ถงจำป้าผิดคน แม่กับป้าของฉันเป็นพี่น้องกัน ลูกคนที่สามตอนนี้อยู่ที่เจียงเฉิง และได้รู้เรื่องของครอบครัวใหญ่ที่ให้ความสำคัญกับลูกสาว อดีตหัวหน้าครอบครัวใหญ่ถูกน้องสาวของฉันฆ่าตายพร้อมกับสมาชิกครอบครัวของสามีเธอ แต่มองเผินๆ แล้ว มันเป็นอุบัติเหตุ หัวหน้าครอบครัวนั้นมีลูกสาวสองคน พวกเขาหายตัวไปเมื่อหลายสิบปีก่อน …

เสิ่นเสี่ยวจุนหัวเราะเบาๆ เพื่อนของเขาใช้ประโยชน์จากจ้านยิน และในทำนองเดียวกัน จ้านยิน ก็ยังใช้ประโยชน์จากทงถงด้วยเช่นกัน เพราะทั้งคู่มีความรักใคร่ลึกซึ้งต่อกัน หากปราศจากความรักใคร่ ทั้งสองฝ่ายก็ไม่สามารถเกื้อหนุนซึ่งกันและกันได้ ไห่ถงกระแอมก่อนจะตอบรับสายของจ้านหยิน “สามี.” …

เพราะเขาเคยส่งอาหารกลับบ้านให้คุณหนูต้วนมาก่อน คุณต้วนจึงได้เลี้ยงเขาไว้ หลายคนเล่าว่าหลังจากที่คุณต้วนเลี้ยงเขาไว้แล้ว เธอซื้อสูทผูกเน็คไทราคาแพงให้เขา จัดการให้บอดี้การ์ดติดตามไปหลายคน และจัดการให้เขาขับรถหรูไปรอบๆ “ดูเหมือนว่าเธออยากให้เขาเป็นจ้านอินคนที่สอง ความรู้สึกที่เธอมีต่อจ้านอินมันชัดเจนมาก” ใครก็ตามที่เคยเห็นจ้านหยินก็จะคิดว่าผู้ชายที่ต้วนเฉียนเฉียนเก็บไว้เป็นของจ้านหยินเมื่อเห็นด้านหลังของเขา ไห่ถงเงียบไปครู่หนึ่ง …

เสิ่นเสี่ยวจวินพูดอย่างหัวเสีย “ถงถง เจ้าไม่ต้องสนใจคำพูดของคนอื่นหรอก ขอแค่จ้านอินและครอบครัวไม่ยุยงเจ้าก็พอแล้ว อีกอย่าง เจ้าก็ไม่ผิดที่ไม่ยอมท้อง ใครจะไปรู้ว่าเป็นปัญหาของจ้านอินกันแน่” “เมื่อคุณบอกว่าคุณต้องการตรวจสอบ จ้านยินก็ปฏิเสธ” เฉินเสี่ยวจุนเชื่อว่าสุขภาพของเพื่อนเธอและภรรยาของเขาไม่มีอะไรผิดปกติ …

หยดฝนปนกลิ่นเลือดติดหน้าเขา หลี่ชิงเฉิงมองเสียงคร่ำครวญที่ดังมาจากภายในกำแพงไม้ แล้วชักดาบยาวออกจากเอวทันที แสงเย็นวาบขึ้น และกุญแจเหล็กบนผนังไม้ก็แตกออก “เปิดประตูทั้งหมด!” เสียงของเธอทะลุผ่านสายฝนด้วยความมุ่งมั่นอย่างไม่ต้องสงสัย “แบ่งพื้นที่กักกัน ย้ายคนที่แข็งแรงไปที่พื้นที่โล่งทางฝั่งตะวันออก และย้ายผู้ติดเชื้อไปที่กระท่อมทางฝั่งตะวันตก …

เมื่อหลี่ชิงเฉิงและลู่เฉินนำทีมกู้ภัยไปยังสลัมในเมืองหวู่กัง พวกเขาก็ตกตะลึงกับฉากที่อยู่ตรงหน้า ภายในกำแพงไม้ ดินโคลนถูกเปื้อนด้วยสิ่งสกปรกมานานจนกลายเป็นสีดำและมีกลิ่นเหม็น ผู้คนเบียดเสียดกันราวกับปศุสัตว์ในคอก ดวงตาของพวกเขาสูญเสียความสดใส เต็มไปด้วยความมึนงงและสิ้นหวัง หลายๆ คนสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งหรือเปลือยกายส่วนบน ร่างกายที่แข็งเป็นกระดูกสร้างเงาอันน่าสะพรึงกลัวในแสงสลัว …