นิยายครอบครัว อ่านนิยาย นิยายจีน นิยายแปล นิยายออนไลน์
ท่านปู่โบมองไปที่หลินเอินแล้วยิ้ม “ดึกมากแล้ว กลับไปเถอะ มันไม่ปลอดภัยสำหรับหญิงสาวอย่างเธอ ให้มู่หานพาเธอกลับไปเถอะ” หลินเอเน็น: “…” เธอไม่คาดคิดว่านายโบจะพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคนจำนวนมากขนาดนี้ แต่ก่อนที่เธอจะอ้าปากพูดอะไร ท่านอาจารย์ฟูก็พูดขึ้นว่า …
ถังหนิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่สิ คราวนี้เธอคงไม่มีเวลามาดึงหลินเอินมาหรอก! ผู้หญิงคนนี้เหมือนยาพิษ ไม่มีอะไรดีเกิดขึ้นถ้าคุณเจอเธอ แต่เธอมองไปรอบๆ ราวกับนึกอะไรออก และมองไปรอบๆ อีกครั้งด้วยความประหลาดใจ แต่ก็ยังไม่พบอะไร …
ชายคนนั้นไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเธอพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าชู้เล็กน้อย: “พี่หยู…” สีหน้าของหยูหมิงจือหม่นหมองลงทันที เขามองหลินโหยวชิงอย่างเย็นชา “เจ้าจะทำอะไร?” หลินโหยวชิง: “…” ความหมายของเธอนั้นชัดเจนมาก ผู้ชายคนไหนก็หลงระเริงไปกับมันได้ …
หลังจากที่ถังจุนเย่ซ่อนใบสั่งยา เขาก็ยืนตัวตรงและเดินออกไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม่บ้านมองไปที่จ้านลี่หรง ซึ่งถามเขาก่อนว่า “หยางหยางมาด้วยไหม?” “ฉันไม่เห็นอาจารย์หยางหยาง” จ้านลี่หรงเอ่ยเสียง “อ้อ” แล้วหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา เขากางมันออกแล้วพูดว่า …
จ้านลี่หรงกล่าวว่า “ฉันแนะนำให้คุณอย่าบอกลูกชายและลูกสะใภ้ของคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงสงครามภายในครอบครัว” “แม่ไม่อยู่บ้าน ฉันไม่มีอำนาจควบคุมลูกชายคุณหรอก ถ้าคุณคิดว่าจะโน้มน้าวลูกชายคุณได้ ก็บอกเขาไปตรงๆ เลย” “ฉันบอกคุณแล้วว่าไม่ต้องห่วง พวกเขาแต่งงานกันมาแค่ปีเดียว …
แน่นอนว่า ถังจุนเย่พยายามอย่างเต็มที่ที่จะปฏิเสธว่าลูกชายของเธอไม่ได้มีปัญหาอะไร ลูกชายคนโตของเธอดูแข็งแรงและสุขภาพดีมาก เขาจะมีปัญหาอะไรได้อย่างไร จ้านลี่หรงรับใบสั่งยาจากภรรยามาตรวจดู เขาไม่เข้าใจเรื่องเภสัชวิทยาและไม่รู้ว่ายาจีนมีผลต่อใบสั่งยาอย่างไร เขากล่าวว่า “แค่มีใบสั่งยา ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่ามันได้ผลโดยไม่ต้องให้แพทย์ตรวจดู สถานการณ์ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน” …
ทันทีที่กัปตันจางบินออกจากห้องโถง ลานทั้งหมดก็ดูเหมือนจะหยุดชะงัก อาวุธในมือของทหารตกลงสู่พื้นพร้อมเสียงดังโครมคราม ดวงตาของพวกเขาขยายกว้างด้วยความกลัวอย่างที่สุด และหลายคนก็ถอยหลังไปครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว ข้อเท้าของพวกเขาไปกระแทกกับรั้วไม้ไผ่และส่งเสียงเบาๆ แต่ไม่มีใครกล้ามองลงไป ดาบของหลี่จวินถังสั่นไหวพร้อมกับเสียง “หึ่ง” เขากำด้ามดาบแน่นเพื่อไม่ให้หลุดจากมือ …
ทั้งลู่เจาจ้าวและโจวเหมยต่างก็มองไปที่ประตูห้องนอนด้วยความสับสน โจวเหมยเป็นคนพูดอีกครั้ง “ใคร?” ทั้งสองยังคงอยู่ในตำแหน่งของตนและไม่ขยับเขยื้อน หลังจากรออยู่ประมาณสองลมหายใจ พวกเขาก็ได้ยินเสียงที่น่าอึดอัดใจอย่างยิ่งดังมาจากนอกประตู “ฟู่ จื้อนี่ คุณเข้ามาสะดวกไหม?” สีหน้าของลู่เจาจ้าวเปลี่ยนไปเล็กน้อย …
โจวเหมยเดินไปหาเธอทันทีและกล่าวว่า “มาสิ เจาเจา ฉันจะช่วยคุณลงมา” ลู่ตอบสนองเร็วและวางมือข้างหนึ่งบนฝ่ามือของโจวเหมย แต่เมื่อเท้าของเธอแตะพื้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะหายใจอีกครั้ง เมื่อเท้ากดลง ผ้าพันแผลจะรัดแน่นขึ้น ทำให้แผลเจ็บปวดมากขึ้น …
ฟู่จิงเฉินมีใบหน้าเย็นชาและไม่พูดอะไร โจวเหมยพูดอีกครั้ง “พวกเขาต้องรู้ว่าสิ่งที่กลัวที่สุดระหว่างการถูกไฟไหม้คือไข้ ซึ่งจะส่งผลต่อสุขภาพของคนไข้เท่านั้น” “ฉันเข้าใจแล้ว” ฟู่จิงเฉินพูดคำเหล่านี้ด้วยน้ำเสียงเย็นชาและใบหน้าเศร้าหมอง โจวเหมยพยักหน้าและไม่พูดอะไร นางเป็นเพียงคนรับใช้ และทำได้เพียงเท่าที่นางทำได้ นางไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวกับความคิดหรือการกระทำของท่านชายน้อย …
by 
