by 
ข้างนอกมีคนเยอะแยะ ถังหนิงฉลาดมาก ถ้าเธอร้องไห้แล้วแสร้งทำเป็นสนใจ แล้วหันไปกล่าวหาใคร เธอคงไม่คิดจะรับมือกับสถานการณ์แบบนั้นหรอก
“คุณ…คุณกล้า!”
ถังหนิงพูดอย่างรวดเร็วและบ้าคลั่ง คุกคามหลินเอิ้น ร่างกายของเธอสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้
เธอรู้ถึงพลังของการแพทย์แผนจีนโบราณ เพียงแค่ใช้เข็มเงินเล็กๆ ปักลงบนจุดฝังเข็ม ก็สามารถควบคุมร่างกายของคนๆ หนึ่งได้ แต่หากไม่จัดการอย่างระมัดระวัง ก็อาจทำให้เป็นอัมพาตได้
เธอสามารถมองเห็นความเย็นชาในดวงตาของหลินเอินได้อย่างชัดเจน
เธอยังไม่ได้ชนะใจป๋อมู่หานเลยด้วยซ้ำ แถมยังฆ่ากู่ไป่เย่ไม่ได้ด้วยซ้ำ แม้แต่สิ่งดีๆ ในชีวิตก็ยังไม่พอ เธอจะยอมใช้ชีวิตที่เหลือเป็นอัมพาตอยู่บนเตียงได้อย่างไร
หลินเอินเยาะเย้ยต่อคำขู่ของถังหนิง “ถ้าเธอสามารถวางยาป๋อมู่หานและทำสิ่งที่ไร้ยางอายกับใบหน้าของฉันได้ ฉันจะไม่กล้าทำอะไรเลยเหรอ”
ตามที่ถังหนิงสงสัย หลินเอิ้นเดาไว้แล้วว่าเป็นฝีมือของเธอ และทุกอย่างเป็นการทดสอบโดยตั้งใจ
“หลินเอิน เธอแสดงเก่งมากเลยนะ! ฝีมือการแสดงของเธอนี่ เสียดายจริงๆ ที่เธอไม่ได้อยู่ในวงการบันเทิง!” ถังหนิงรู้สึกหงุดหงิดกับพฤติกรรมของหลินเอินจริงๆ
เธอขบฟันแน่น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและความดุร้าย ราวกับว่าเธอต้องการบดขยี้หลินเอินให้เป็นผง
พวกเขาทดสอบเขาอย่างชัดเจนแต่พวกเขากลับแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์!
หลินเอินไม่ได้โกรธคำพูดของถังหนิง แต่กลับยิ้มและกล่าวว่า “ฉันต้องขอบคุณคุณจริงๆ สำหรับคำชมของคุณ มันเป็นเครื่องยืนยันถึงฝีมือการแสดงของฉัน และฉันก็พอใจมาก เพราะคุณเป็นผู้ชมคนแรกของฉัน และคุณให้คำชมฉันมากมายขนาดนี้”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ถังหนิงโกรธจัด ถังหนิงมองเธออย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “หลินเอิ้น คนเราต้องมีความละอายใจ และต้นไม้ต้องมีเปลือกไม้ เธอต้องมีหลักฐานมาสนับสนุนคำพูดของเธอ”
หลินเอินไม่ได้ใส่ใจคำพูดของถังหนิงมากนัก เธอมองถังหนิงอย่างเย็นชา ก่อนจะพูดอย่างไม่ใส่ใจ “แกมันไร้ยางอายถึงขั้นวิ่งออกจากห้องส่วนตัวแบบเปลือยกายเลยเหรอวะ แต่ในเมื่อแกก็ไร้ยางอายอยู่แล้ว ทำไมต้องใช้หน้าฉันด้วย หน้าฉันมันต้องแพงมากแน่ๆ เลยใช่มั้ย”
แม้ว่าหลินเอิ้นจะพูดอย่างเฉยเมย แต่ถังหนิงก็สังเกตเห็นชัดเจนว่าสายตาของหลินเอิ้นจ้องมองมาที่เธออย่างเฉียบคมราวกับมีดทื่อ
วินาทีต่อมา หลินเอิ้นก็หยิบมีดสั้นและแทงเข้าที่ใบหน้าของถังหนิง
ถังหนิงตื่นตระหนกอย่างมาก “หลินเอิ้น ถ้าเจ้ากล้าทำให้ข้าเสียโฉม ข้าจะหลอกหลอนเจ้าแม้กระทั่งในร่างผี!”
กู้ไป๋เย่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป เหลือเพียงใบหน้า หากใบหน้าของเธอถูกทำลายลง ชีวิตของเธอจะมีความหมายอะไร
เมื่อได้ยินคำขู่ของถังหนิง หลินเอิ้นก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เธอเยาะเย้ย “ถ้าเธอแคร์หน้าตาตัวเอง ทำไมถึงทำเรื่องน่าอายแบบนี้ ถ้าไม่อยากให้ฉันทำลายหน้าตาเธอ มันก็ง่ายนิดเดียว บอกฉันมาสิ ว่าเธอได้ยาที่ป๋อมู่หานให้มาได้ยังไง”
ความหมายของหลิน เอิน นั้นเรียบง่ายมาก: หากเธอพูดขึ้น เธอจะพ้นผิด หากเธอไม่พูด เธอจะเสียโฉม
ถังหนิงจะไม่กลัวได้อย่างไร?
แต่นั่นคงแก้ปัญหาไม่ได้หรอก เพราะอยู่ในวงการธุรกิจมานานหลายปี เธอจึงรู้จักคนและเรื่องบางเรื่องอยู่แล้ว
ตอนนี้เธอแน่ใจว่าหลินเอินไม่สามารถทำอะไรเธอได้จริงๆ
ถึงแม้นี่จะเป็นต่างประเทศก็ตาม
ถังหนิงระงับความกลัวที่แสดงออกโดยไม่รู้ตัวในใจ รวมถึงอารมณ์ในอดีตของเธอไว้ แล้วมองหลินเอิ้นเอินอย่างเย็นชา “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร และได้โปรดอย่าใส่ร้ายผู้อื่นอย่างไม่ใส่ใจ หลินเอิ้น เธอต้องพิจารณาถึงผลที่ตามมาก่อนที่จะทำอะไร”