by 
ไห่หลิงกอดลูกชายตอบ น้ำเสียงจริงจังอ่อนลง แล้วพูดว่า “ช่วงนี้แม่ยุ่งมากจนละเลยลูกไป แม่เลยไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับลูกเท่าไหร่ ลูกคงได้หยุดวันหยุดสุดสัปดาห์หลังจากเรียนอนุบาลอีกสองวัน สุดสัปดาห์นี้แม่จะพาลูกไปเที่ยวทะเลไหมนะ”
ป้าจะไปมั้ย?
“เราจะชวนป้ากับลูกพี่ลูกน้องของคุณไปด้วยกันได้”
หยางหยางพูดอย่างมีความสุข “โอเค แม่ ผมขอโทษ ผมจะไม่พูดว่าผมไม่อยากไปโรงเรียนอนุบาลอีกแล้ว”
ไห่หลิงปล่อยมือลูกชาย ยิ้ม แล้วพูดว่า “หยางหยางเข้าใจแม่ของเขา และฉันก็ดีใจมาก เขารู้ว่าเขาผิดและจะแก้ไข เขาเป็นเด็กดี และหยางหยางของฉันก็เป็นเด็กดี”
ขณะที่เธอพูด เธอก็จูบใบหน้าเล็กๆ ของลูกชายเธอ
เจ้าตัวน้อยก็จูบตอบ
“แม่ เราจะไปโรงเรียนอนุบาล”
หยางหยางจับมือแม่ของเขาแล้วเดินไปที่ประตู
เธอยังพูดกับไห่หลิงว่า “แม่ ฉันจะถือกระเป๋าเรียนของฉันเอง”
เฮลิงยื่นกระเป๋าเรียนให้เขา เขาใส่มันแล้วออกไปข้างนอกกับแม่ของเขา
หลังจากออกจากบ้าน หยางหยางยืนรอแม่ของเขาล็อคประตู
หลังจากล็อคประตูแล้ว ไห่หลิงก็หันกลับมาจับมือลูกชายของเธอ แต่เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลและมองดูแม่และลูกชายของเธอ
ผู้ชายคนนั้นคือคนขี้เมาคนเดียวกันที่ฉันเจอในลิฟต์เมื่อคืน
ดูเหมือนว่าคนขี้เมาจะสร่างเมากว่าเมื่อคืนมาก แต่สายตาของเขายังคงน่ากลัวอยู่
เขาจ้องมองไปที่ไห่หลิง และทันทีที่ไห่หลิงอุ้มลูกชายของเธอเพื่อออกไป เขาก็ยิ้มทันทีและพูดว่า “งั้นคุณก็อาศัยอยู่ชั้นนี้สินะ”
หัวใจของไห่หลิงบีบรัดมากขึ้น
เธอไม่สนใจเขา อุ้มลูกชายขึ้นแล้วรีบออกไป เมื่อถึงลิฟต์ เธอก็เห็นคนอื่นๆ อยู่บนชั้นเดียวกันกำลังรอขึ้นลิฟต์ไปซื้อของอยู่ เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ป้า เมื่อกี้เห็นผู้ชายคนนั้นไหม ทำไมเขาถึงมาอยู่ชั้นเดียวกับเราล่ะ ฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลย”
ไห่หลิงทักทายป้าที่เธอรู้จักและถามคำถามนี้กับเธออย่างไม่ใส่ใจ
ป้าพูดว่า “หมายถึงผู้ชายที่ตัวเหม็นเหล้าคนนั้นเหรอ? เขาอยู่ชั้นบนสุดน่ะ ฉันได้ยินมาว่าเขาเพิ่งเลิกกับแฟนแล้วออกไปดื่มทุกวัน เวลาเมาเขาจะนอนราบไปกับพื้น จ้องมองผู้หญิงอย่างตั้งใจ หลายคนกลัวที่จะเจอเขา”
ฉันโตพอที่จะไม่กลัวแล้ว แต่ถ้าเจอเขา ฉันก็จะอยู่ห่างๆ เขาไม่ค่อยมาที่ห้องเราเท่าไหร่ ฉันไม่รู้ว่าวันนี้เขาเป็นอะไร แต่เขามาที่ห้องเรา
“เฮ้ อยู่ที่นี่กับหยางหยางนะ กลับบ้านเร็วหน่อยคืนนี้แล้วล็อคประตูด้วย อย่าให้ไอ้ขี้เมานั่นเล็งเป้ามาที่คุณล่ะ ใครจะรู้ว่าเขาจะทำยังไงเมื่อเมา”
ไห่หลิงเช่าที่นี่มานานจนทุกคนบนชั้นเดียวกันรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงหย่าร้างที่อาศัยอยู่คนเดียวกับลูกชายของเธอ
ป้าเตือนสติเธออย่างใจดี
ไห่หลิงพยักหน้า “ฉันจะทำ”
ประตูลิฟต์เปิดออก และไห่หลิงพาหยางหยางและป้าเข้าไปในลิฟต์ด้วยกัน
“รอสักครู่.”
ขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด มีคนวิ่งเข้ามา เมื่อได้ยินเสียงตะโกน ไห่หลิงก็กดปุ่มเปิดโดยสัญชาตญาณเพื่อให้คนๆ นั้นเข้าไปในลิฟต์
มีกลิ่นแอลกอฮอล์แรงลอยมา
คนที่รีบวิ่งเข้าลิฟต์คือคนเมาที่เพิ่งเลิกกับแฟนและไม่สามารถละสายตาจากผู้หญิงคนไหนได้เลย
เขาพุ่งเข้าไปในลิฟต์ และเมื่อทรงตัวได้อีกครั้ง เขาก็ยิ้มให้กับไห่หลิง
ไห่หลิงไม่ตอบเขา เธอพาลูกชายถอยหลังไปสองสามก้าวโดยสัญชาตญาณเพื่อสร้างระยะห่างระหว่างพวกเขา
แต่เขายังคงจ้องมองที่ไห่หลิง