by 
“ประธานหลี่ อย่าแค่มองดูนะ เครื่องในวัวนี้สดมาก ลองดูสิ” เฉาเสวียนเฟยดูเหมือนจะสังเกตเห็นความเงียบของหลี่ชิงเหยาในตอนนั้น
พวกเขาทักทายเราอย่างอบอุ่น แต่รอยยิ้มของพวกเขากลับแฝงไปด้วยความรู้สึกชัยชนะอย่างภาคภูมิใจ
“ขอบคุณ” หลี่ชิงเหยาเงยหน้าขึ้น ยิ้มฝืนๆ หยิบเครื่องในวัวขึ้นมาชิ้นหนึ่ง แต่รู้สึกแน่นคอและกลืนได้ยาก
เธอพยายามหาหัวข้อสนทนาเพื่อคลายความอึดอัด และยังถามถึงสถานการณ์ล่าสุดของลู่เฉินด้วย: “ลู่เฉิน ฉันได้ยินมาว่าคุณไม่อยู่บ้านเป็นเวลานานเมื่อเร็วๆ นี้ คุณไปจัดการอะไรหรือเปล่า?”
ก่อนที่ลู่เฉินจะทันได้พูด เฉาเสวียนเฟยก็ขัดขึ้นมา น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความภูมิใจ ราวกับกำลังยืนยันการควบคุมตำแหน่งของลู่เฉิน “ใช่ ลู่เฉินของฉันเก่งมาก เขาไปจัดการเรื่องสำคัญๆ หลายเรื่อง แถมยังช่วยจักรพรรดิไว้ได้ด้วย! จริงไหมสามี?”
ขณะที่เธอพูด เธอก็วางลูกเนื้ออีกลูกไว้บนจานของลู่เฉิน
หลี่ชิงเหยาตกใจมาก ช่วยเจ้าหน้าที่หน่อยสิ
เธอรู้ว่าลู่เฉินไม่ใช่คนธรรมดา แต่เธอไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะไปถึงจุดที่สามารถมีอิทธิพลต่อศูนย์กลางอำนาจสูงสุดของอาณาจักรมังกรได้
แววตาของเธอที่จ้องมองไปที่ลู่เฉินนั้นยิ่งซับซ้อนและยากต่อการตีความมากขึ้น
ลู่เฉินเพียงแค่ส่งเสียง “อืม” เบาๆ โดยไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติม ราวกับว่าเหตุการณ์สะเทือนขวัญเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งธรรมดาสำหรับเขาเท่านั้น
ทัศนคติที่ไม่แยแสนี้ทำให้หลี่ชิงเหยารู้สึกถึงระยะห่างที่มองไม่เห็น
มื้อค่ำดำเนินไปในบรรยากาศที่แปลกประหลาดนี้
เฉาเซวียนเฟยเป็นผู้นำการสนทนา โดยบางครั้งมีปฏิสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับลู่เฉิน และบางครั้งก็ดูเหมือนกังวลแต่จริงๆ แล้วถามไถ่ถึงสถานการณ์ล่าสุดของหลี่ชิงเหยาอย่างโอ้อวด
ลู่เฉินเงียบเกือบตลอดเวลา โดยตอบเฉาเซวียนเฟยเป็นครั้งคราว ในขณะที่รักษาท่าทีสุภาพแต่ห่างเหินต่อหลี่ชิงเหยา
เสียงพูดคุยรอบข้างยังคงดังต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง
“เห็นมั้ย? ผู้หญิงสวยชุดแดงคนนั้นเอาอาหารมาวางบนจานของผู้ชายคนนั้นตลอดเลย ช่างเป็นคนช่างคิดจริงๆ!”
“ผู้หญิงสวยอีกคนที่สวมชุดสีขาวดูไม่ค่อยสบายใจนัก เธอไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่าสองสามคำ”
“หมอนี่มีสติดีมากเลยนะ เขายังกินข้าวได้อย่างใจเย็นขนาดนี้ เมื่อมีสาวสวยสองคนอยู่รอบตัว”
“ฉันเดิมพันได้เลยว่ามันเป็นรักสามเส้า! ดูบรรยากาศสิ มันละเอียดอ่อนจริงๆ!”
“ถ้าฉันสามารถรับประทานอาหารร่วมกับหญิงสาวสวยคนใดคนหนึ่งได้ ฉันคงยอมสละชีวิตสิบปีของฉันไป!”
การสนทนาเหล่านี้เปรียบเสมือนเสียงรบกวนในพื้นหลังที่เพิ่มสีสันให้กับละคร
หลี่ชิงเหยารู้สึกว่าเธอกำลังจะสูญเสียความสงบ
เดิมทีเธออยากใช้โอกาสมื้ออาหารเพื่อพูดคุยดีๆ กับลู่เฉิน แม้ว่าจะเป็นเพียงการขอโทษและแก้ไขความขัดแย้งภายในใจของเธอก็ตาม
แต่การปรากฏตัวของพระสนม Cao นั้นเปรียบเสมือนกำแพงที่ไม่สามารถทะลุผ่านได้ ปิดกั้นความคิดของเธอทั้งหมด
ความเฉยเมยของลู่เฉินทำให้เธอพูดไม่ออก
นางมองพระสนมเฉาโน้มตัวเข้ามาใกล้หูของลู่เฉินอีกครั้งและกระซิบอะไรบางอย่าง ลู่เฉินเอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อฟัง รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปาก ภาพนั้นทั้งกลมกลืนและงดงามจับใจ
หลี่ชิงเหยาหยิบน้ำบ๊วยที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ ของเหลวเย็นเฉียบไหลลงคอ แต่กลับไม่ได้ดับความโกรธที่ไม่อาจอธิบายได้ในใจ
ในที่สุดเมื่อเธอรู้สึกว่ามื้ออาหารนี้กำลังจะกลายเป็นการทรมาน เธอก็หายใจเข้าลึกๆ และวางตะเกียบลง
“ฉันกินเสร็จแล้ว”
เธอหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมา เช็ดปากอย่างสง่างาม และพยายามรักษาศักดิ์ศรีของตัวเองเอาไว้ “ฉันจะไปห้องน้ำ”
เธอต้องการออกไปสักพักเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์และจัดการกับความคิดที่วุ่นวายของเธอ
Cao Xuanfei มองดูร่างของเธอที่กำลังจากไปอย่างรีบร้อนเล็กน้อย ก่อนจะยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เหมือนกับจิ้งจอกตัวน้อยที่ปกป้องอาณาเขตของตัวเองได้สำเร็จ
เธอโน้มตัวเข้าไปใกล้ลู่เฉิน เสียงเบาลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงพึงพอใจเล็กน้อย “เป็นยังไงบ้าง ฉันทำได้ดีใช่มั้ย ฉันทำให้เธอไม่พอใจรึเปล่า”
ลู่เฉินมองเธออย่างหมดหนทางและสะบัดจมูกเบาๆ: “คุณ…”
ไม่มีคำตำหนิในน้ำเสียงของเขา มีเพียงความยินยอมเท่านั้น
พระสนม Cao หัวเราะเบาๆ ขณะเพลิดเพลินไปกับชัยชนะของเธอด้วยความสงบในจิตใจมากยิ่งขึ้น
ในห้องน้ำ หลี่ชิงเหยาสาดน้ำเย็นใส่หน้า เมื่อมองภาพสะท้อนในกระจก ใบหน้าซีดเผือด ดวงตาดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย เธอรู้สึกถึงอารมณ์หลากหลายผสมปนเปกัน
เธอคอยบอกตัวเองว่าทุกอย่างจบลงแล้ว ทุกอย่างเป็นอดีตไปแล้ว
ลู่เฉินมีชีวิตใหม่และคู่รักใหม่ และดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีความสุขกันมาก
ฉันไม่ควรและไม่มีสิทธิ์ที่จะรบกวนพวกเขาอีกต่อไป
แต่…ทำไมใจฉันยังคงรู้สึกหนักอึ้งขนาดนี้นะ
ร่างที่กระทำการโดยไม่ลังเลในช่วงเวลาแห่งวิกฤต และแววตาที่อ่อนโยนและเอาอกเอาใจในดวงตาของเขาที่มีต่อพระสนมเฉา ยังคงฉายซ้ำในใจของเธอ
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง แต่งหน้าใหม่ สวมหน้ากากที่ดูห่างเหินและภูมิใจอีกครั้ง จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินออกไป
เมื่อเธอกลับมาที่นั่ง เธอก็พบว่า Cao Xuanfei กำลังถือโทรศัพท์ของเธอและกำลังดูอะไรบางอย่างกับ Lu Chen โดยที่ศีรษะของพวกเขาแนบชิดกัน ทั้งคู่มีรอยยิ้มที่ผ่อนคลายบนใบหน้า
ภาพนั้นทำให้แสบตาเธออีกครั้ง