by “ผีมีอยู่จริง แต่ไม่ใช่ทุกคนจะมองเห็นมันได้ จริงๆ แล้วมันคือเวลาที่ไหลย้อนกลับ แต่เวลามันสั้นมาก แค่วินาทีเดียว เลยมองไม่เห็นในพริบตา”
เฉียวฮานเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร
ไร้สาระสิ้นดี
ทั้งสองเดินออกจากโรงแรมผ่านทางเดินลับของเฉียวฮั่น ปรากฏว่ามีคนน้อยลงบนถนน และปริมาณการจราจรก็ลดลงเช่นกัน ถนนที่เคยคึกคักเมื่อสองชั่วโมงก่อนค่อยๆ เงียบลง
“ดึกมากแล้ว ฉันพาคุณไปช้อปปิ้งไม่ได้เลยเพราะร้านค้าปิดหมดแล้ว”
Zhan Haoyu พึมพำ
เฉียวฮานเตือนเขาอย่างเย็นชาว่า “คุณไม่มีสิทธิ์ส่งกระโปรง รองเท้าส้นสูง และเครื่องประดับมาที่ออฟฟิศของฉันอีกต่อไป!”
“ฉันแค่อยากเห็นว่าคุณดูสวยแค่ไหนในชุดผู้หญิง”
สีหน้าของเฉียวฮานเริ่มมืดมนลง “ฉันใส่เสื้อผ้าผู้ชาย”
ตู้เสื้อผ้าของเธอเต็มไปด้วยเสื้อผ้าผู้ชาย เธอไม่เคยใส่กระโปรงหรือรองเท้าส้นสูงเลยตั้งแต่เด็ก สำหรับคนอย่างเธอที่คุ้นเคยกับการเดินก้าวยาวๆ เธอคงเดินบนรองเท้าส้นสูงไม่ได้แน่
เธอไม่ชอบเครื่องประดับที่ผู้หญิงชอบ
เธอใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิว
เธอไม่เคยใช้เครื่องสำอางใดๆเลย
“เฉียวฮาน คุณไม่ใช่ลูกผู้ชายตัวจริง”
จ้านห่าวหยูพูดสิ่งนี้ด้วยเสียงเบา
เธอยังคงไม่เต็มใจที่จะคืนความบริสุทธิ์ให้กับเขา และเขาก็ไม่ได้เปิดเผยเธอต่อสาธารณะ ยังไงก็ตาม เขาได้จีบเธอไปแล้ว และเขาไม่สนใจว่าทุกคนจะคิดว่าเขาเป็นเกย์ ถ้าเธอสนใจ เธอควรคืนสถานะความเป็นผู้หญิงให้เร็วที่สุด
ด้วยรูปลักษณ์ของเธอ เธอคงจะดูสวยสะดุดตาเมื่อสวมกระโปรงอย่างแน่นอน
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เฉียวฮานก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันคุ้นเคยกับการเป็นผู้ชาย”
จ้านหาวหยูเอียงคอมองเธอแล้วยิ้ม “แต่ไม่ว่าเธอจะใส่ชุดผู้ชายหรือผู้หญิง ฉันก็ชอบเธอนะ ฉันชอบเธอในฐานะคนๆ หนึ่ง และไม่ได้สนใจเพศสภาพของเธอด้วย คราวหน้าถ้าเราจะจัดงานแต่งงานกัน เราทั้งคู่จะใส่สูท เราจะต้องหล่อที่สุดในกลุ่มผู้ชมแน่นอน”
“ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ!”
เฉียวฮานพูดด้วยเสียงเบา
“จ้านหาวหยู ฉันบอกเธอไปนับครั้งไม่ถ้วนแล้วว่าเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอและฉัน ฉันไม่ชอบเธอ แม้แต่ตัวฉันเองก็ยังเกลียดเธอ”
“คุณเกลียดฉันเพราะฉันยังทำไม่ดีพอ และฉันก็ทำได้ไม่ดีพอ ฉันจะพยายามทำเพื่อคุณให้มากขึ้นและดูแลคุณให้ดีขึ้น”
เฉียวหาน: “…จ้านหาวหยู เราออกไปเดินเล่นกันเถอะ อย่าพูดเรื่องความรู้สึกกับฉันอีก เราไม่มีความรู้สึกอะไรเลย”
“คุณไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อฉัน แต่ฉันมีความรู้สึกมากมายต่อคุณ”
เฉียวหานเอื้อมมือไปคว้าปกเสื้อของจ้านหาวหยู ดึงเขาเข้ามาใกล้ จ้านหาวหยูมองเธอด้วยรอยยิ้ม ราวกับจะจูบหรือนอนกับเขาตามใจชอบ เฉียวหานโกรธมากจนปล่อยมือที่คว้าปกเสื้อของเขาไว้
“จ้านหาวหยู คุณรู้ดีว่าทำไมถึงมาหาฉัน คุณกล้าพูดเหรอว่าคุณจริงใจกับฉัน? คุณรู้สึกกับฉันจริงๆ เหรอ?”
เขาถูกบังคับให้เข้าหาและติดตามเธอเพราะภารกิจที่ยายของเขามอบหมายให้
คุณคิดว่าเธอไม่รู้เหรอ?
หลังตรุษจีน คุณย่าจ้านมอบหมายให้เขากับคุณชายจ้านคนรองไปไล่ตามภรรยาของเขา
ตอนนี้คุณชายจางคนที่สองหมั้นหมายแล้ว เขาจึงเริ่มลงมือ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ชอบเธอ เขาเริ่มลงมือเพียงเพราะภารกิจที่คุณยายมอบหมายให้ และใกล้ถึงเวลาที่ต้องทำให้สำเร็จแล้ว
จ้านหาวหยูยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่า “ตอนแรกฉันไม่สนใจคุณเลย เพราะคุณแต่งตัวเป็นผู้ชาย พอเห็นคุณแล้วรู้สึกเหมือนเห็นผู้ชายเลย ฉันเป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง และเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะรู้สึกดึงดูดผู้ชาย”
ถึงแม้คุณยายจะบอกฉันว่าคุณเป็นผู้หญิง แต่คุณก็เหมือนผู้ชายมากกว่าผู้ชายเสียอีก สำหรับฉันแล้วการมองคุณเป็นผู้หญิงเป็นเรื่องยาก ตอนแรกฉันเข้าหาคุณเพราะอยากพิสูจน์ว่าคุณเป็นผู้หญิง เพื่อที่จะโน้มน้าวตัวเองว่าสนใจคุณ แล้วค่อยจีบคุณทีหลัง