by มู่เซวียนตอบแต่ไม่ได้พูดอะไร
หลินเอิ้นหันหลังแล้วเดินไปทางห้องนอน
มู่เซวียนสูดลมหายใจและเปิดประตูให้ซือหยาน
ทันทีที่เธอเห็นใบหน้าของ Si Yan หัวใจของ Mu Xuan ก็รู้สึกบีบรัดเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
ทันใดนั้น ซือหยานก็รู้สึกชาไปทั้งหัวใจ เขาเม้มริมฝีปากแน่น ไม่กล้าเอ่ยปาก
เมื่อเห็นมู่เซวียนหลบไป เขาก็เดินเข้าไปทันทีและเปลี่ยนรองเท้า
ทั้งสองคนต่างไม่พูดอะไร แต่หลังจากปิดประตู มู่เซวียนก็พูดขึ้นในที่สุด “เอินเอินอยู่ที่บ้านฉัน มาที่ห้องทำงานกับฉันก่อนเถอะ”
ซือหยานไม่พูดอะไรและเดินตามเธอไป
ในไม่ช้าก็มีคนสองคนเข้ามาในห้องศึกษา
ซือหยานไม่รู้จะพูดอะไรสักพัก
ระหว่างทาง เขาคิดว่าจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไร และจะพูดคุยกับมู่เซวียนอย่างไร
แต่……
ตอนนี้หลังจากได้พบกับมู่เซวียนแล้ว เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่หัวใจของเขากลับเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย โดยเฉพาะเมื่อเขาเห็นใบหน้าที่สงบนิ่งของเธอ เขาจึงรู้สึกถึงความตื่นตระหนกที่อธิบายไม่ได้ในหัวใจ
ประตูห้องเรียนก็ปิดเช่นกัน
ซือหยานไม่รู้จะพูดอะไร
มู่เซวียนมองไปที่เขาแล้วพูดอย่างใจเย็น “นั่งลง”
แค่คำเดียวนี้ มู่เซวียนไม่อยากจะพูดอะไรอีก
ซือเหยียนพยักหน้าแล้วนั่งลง มู่เสวียนนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะ ส่วนซือเหยียนนั่งบนโซฟา ถึงแม้ว่าทั้งสองจะสบตากันได้ แต่ระยะห่างก็ยังห่างอยู่เล็กน้อย ทำให้ซือเหยียนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
แต่มู่เสวียน…นางไม่กล้านั่งใกล้ซือหยานมากนัก จิตใจนางเต็มไปด้วยผู้ชายคนนี้มาตลอด และตอนนี้ที่ทั้งสองได้พบกัน หัวใจของนางก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นไปอีก
มีเพียงตัวเธอเองเท่านั้นที่รู้ว่าเธอพยายามแค่ไหนในการแสร้งทำเป็นสงบ
“เจ้า…” ในที่สุดซือเหยียนก็ทำลายความเงียบลง แต่หลังจากเอ่ยคำนี้เพียงคำเดียว เขาก็สังเกตเห็นสายตาของมู่เสวียนจ้องมองมาที่เขา ชั่วขณะหนึ่ง เขาดูเหมือนจะไม่รู้จะพูดอะไรดี
“คุณอยากจะพูดอะไร” สีหน้าของมู่เซวียนยังคงสงบ แต่เธอกลับรู้สึกตื่นตระหนกอยู่ภายใน
ดวงตาของซีหยานสั่นไหวเล็กน้อย และในที่สุดเขาก็ยืนขึ้นและเดินไปหาเธอ
หัวใจของมู่เซวียนเต้นเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน แม้แต่เสียงหัวใจตัวเองก็ยังได้ยิน เธอแสร้งทำเป็นมองอย่างสงบ แต่ในใจกลับตื่นตระหนกและสับสน เธอถึงกับพึมพำอยู่ในใจว่า “อย่ามา อย่ามา อย่ามาอีก!”
สามารถ……
ชายคนนั้นยังคงไม่สนองความปรารถนาของเธอและเดินไปหาเธอแล้ว
ร่างกายของมู่เซวียนตึงเครียดและเธอไม่กล้าที่จะพูดอะไรสักคำ
พยายามให้ตัวเองสงบอยู่เสมอ
แต่……
ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรมากนัก เธอก็ได้ยินเสียงอันนุ่มนวลของซีหยาน “ทำไมฉันถึงมาหาคุณ ฉันอยากจะพูดอะไร คุณน่าจะเดาได้”
มู่เซวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ความกังวลของเธอเปลี่ยนเป็นความรำคาญในทันที เขาหมายความว่ายังไง!
ฉันควรจะอธิบายให้เธอฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น อธิบายว่ามันเป็นเพียงความยินยอมพร้อมใจ หรือเป็นแค่เกมของผู้ใหญ่ และขอให้เธออย่าคิดมากไปใช่ไหม?
ไอ้เลวคนนี้!
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ราวกับพยายามควบคุมอารมณ์ แต่ก่อนที่เธอจะคิดมากเกินไป เสียงของชายคนนั้นก็ดังเข้าหูเธออีกครั้ง “มาคุยกันอย่างใจเย็นเถอะ อย่าทะเลาะกัน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทะเลาะกับคุณ”
มู่เซวียนโกรธคำพูดของเขามากจนหัวเราะเยาะและพูดประชดประชันว่า “ใช่ เจ้าจะไม่เถียงข้าหรอก เพราะเจ้ากลัวว่าข้าจะพึ่งพาเจ้า! เจ้ากลัวว่าข้าจะทำให้เจ้าต้องรับผิดชอบชีวิตที่เหลือของข้า ไม่งั้นเจ้าจะทนอยู่กับผู้หญิงอย่างข้าได้อย่างไร! เจ้าไม่ต้องบอกข้า ข้าไม่เคยคิดจะพึ่งพาเจ้าเลย!”