by ลู่เฉินร่อนลงบนดาดฟ้าที่แตกกระจาย แสงสีทองบนดาบของเขาค่อยๆ จางหายไป เลือดสีเขียวเข้มกระเซ็นเป็นหย่อมๆ ลอยละล่องอยู่บนทะเล กระจายตัวช้าๆ ท่ามกลางสายฝน
พายุไต้ฝุ่นที่อยู่ไกลออกไปได้สงบลงในบางจุด และรอยแตกก็ปรากฏขึ้นบนเมฆดำ เผยให้เห็นแสงแดดที่หายไปนาน ซึ่งสาดส่องลงมาบนเรือ “Breambreaker” ที่พังยับเยิน
ชิงเฉิงจับด้านข้างเรือที่สั่นไหวไว้และมองดูทะเลที่ค่อยๆ สงบลง จากนั้นเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
พลังของมอนสเตอร์ปลาหมึกยักษ์เพิ่งจะถึงระดับปรมาจารย์แล้ว ร่างของมันใหญ่โตมโหฬารและมีความสามารถในการฟื้นฟูอันน่าสะพรึงกลัว
ปรมาจารย์ทั่วไปจะไม่สามารถได้เปรียบใดๆ ต่อหน้าสัตว์ประหลาดที่ทรงพลังเช่นนี้ได้
โชคดีที่ Lu Chen เป็นคนรับผิดชอบ ไม่เช่นนั้นใครจะรู้ว่าอาจมีคนตายไปกี่คน
ในขณะนี้ ทะเลสงบลงในที่สุด และพายุก็ค่อยๆ สงบลง เรือ “เบรกเกอร์” ลอยอยู่บนทะเล ดาดฟ้าเรือเต็มไปด้วยคราบเลือดและเศษไม้ที่หักพังกระจายเกลื่อนกลาด ทหารนั่งทรุดตัวลงบนดาดฟ้า หอบหายใจด้วยความหวาดกลัวยังคงปรากฏบนใบหน้า
“คุณเป็นยังไงบ้าง? คุณโอเคไหม?”
ชิงเฉิงยืนอยู่ตรงหน้าลู่เฉินและถามเขา
“ไม่เป็นไร แม้ว่าเจ้าสัตว์ประหลาดทะเลตัวนี้จะแข็งแกร่ง แต่มันก็ทำร้ายฉันไม่ได้”
ลู่เฉินส่ายหัว: “แต่มันแปลกนิดหน่อยที่ฉันเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดระดับนี้หลังจากอยู่ในทะเลจีนตะวันออกเพียงไม่กี่วัน”
ทะเลจีนตะวันออกกว้างใหญ่และลึกลับ พื้นที่กว้างใหญ่ไม่เคยมีใครไปเยือน โดยเฉพาะใต้ทะเลลึก ข้าไม่รู้ว่ามีสัตว์ประหลาดซ่อนตัวอยู่กี่ตัว ข้าเกรงว่าการเดินทางครั้งนี้จะไม่สงบสุข” สีหน้าของชิงเฉิงเคร่งขรึมเล็กน้อย
แม้ว่าเธอจะเตรียมใจไว้ก่อนที่จะมา แต่เธอยังคงประเมินอันตรายของทะเลจีนตะวันออกต่ำเกินไป
เราอยู่ในทะเลมาแค่สามวันก็เจอกับสัตว์ประหลาดน่ากลัวตัวหนึ่งแล้ว ฉันกลัวว่ามันจะยิ่งอันตรายมากขึ้นไปอีกในอนาคต
แต่ตอนนี้เราทำได้เพียงครั้งละขั้นตอนเท่านั้น
ดวงอาทิตย์ส่องแสงผ่านเมฆลงสู่ท้องทะเล ทำให้คลื่นเป็นประกายระยิบระยับ
“เรือตัดคลื่น” เคลื่อนที่ช้าๆ ในทะเล มุ่งหน้าไปทางด้านหน้าของเรือ
แม้ว่าทุกคนบนเรือจะเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ แต่ดวงตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่
พวกเขารู้ว่ายังมีความท้าทายอีกมากมายรอพวกเขาอยู่ข้างหน้า แต่พวกเขาก็พร้อมและจะไม่ยอมแพ้ไม่ว่าจะเผชิญกับความยากลำบากใดๆ ก็ตาม
บนดาดฟ้าทหารเริ่มทำความสะอาดสนามรบและซ่อมแซมเรือ
เจ้าหน้าที่แพทย์กำลังยุ่งอยู่กับการรักษาเพื่อนที่ได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าสถานการณ์จะยากลำบาก แต่ทุกคนก็พยายามอย่างเต็มที่
ชิงเฉิงและลู่เฉินยืนอยู่ที่หัวเรือ มองไปในระยะไกลด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
พวกเขาไม่รู้ว่าเกาะเผิงไหลอยู่ที่ไหน หรือมีอะไรรอพวกเขาอยู่ แต่พวกเขาเชื่อว่าตราบใดที่พวกเขาพยายามต่อไป พวกเขาก็จะสามารถบรรลุเป้าหมายได้
ลมทะเลพัดเอื่อยๆ พาเอาความสมหวังมาด้วย
เรือ “Break the Waves” ยังคงแล่นต่อไปในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ มุ่งหน้าสู่เกาะเผิงไหลอันเป็นตำนาน
–
เมื่อพลบค่ำใกล้จะหมดแล้ว เรือของเหวินซิงชื่อ “เจิ้นไห่หลงเซียง” กำลังนำกองเรือฝ่าคลื่นที่แตกในทะเลจีนตะวันออก
ขณะที่ตะเกียงทองแดงบนดาดฟ้ากัปตันกำลังจุดไฟ เสียงกรีดร้องสุดสะเทือนใจก็ดังขึ้นจากหอสังเกตการณ์ฝั่งตะวันตก “ใต้น้ำ! เงาดำๆ เยอะแยะไปหมด!”
ทันทีที่เขาพูดจบ เรือก็สั่นอย่างรุนแรง และมีเสียงดัง “เอี๊ยดอ๊าด” แหลมดังมาจากใต้ท้องเรือ ราวกับว่ามีฟันแหลมคมนับไม่ถ้วนกำลังกัดแทะแผ่นไม้
เหวินซิงเกาะขอบเรือเตียวฉีไว้แน่น ก่อนจะเห็นทะเลเดือดปุด ๆ พร้อมกับฝูงปลาสีเทาเงินนับพันตัวที่แหวกว่ายไปมาในเกลียวคลื่น พวกมันคือปิรันย่าตัวยาวครึ่งตัว มีฟันหยักสองแถวฝังอยู่ในหัวแบน ครีบหลังเปล่งประกายเย็นเยียบราวกับใบมีด พวกมันกำลังโจมตีเรืออย่างบ้าคลั่ง
“นั่นมันปิรันย่าทะเลลึก!” ใครบางคนทรุดลงกับพื้นด้วยความกลัว เสียงสั่นเครือ “ปิรันย่าธรรมดาๆ มีขนาดแค่ฝ่ามือ แต่พวกนี้… พวกนี้เป็นวิญญาณ!”
ขณะที่เขากำลังพูดอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีรูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนแผ่นไม้ที่ท้ายเรือ และปลาปิรันย่าหลายสิบตัวก็พุ่งขึ้นมาบนดาดฟ้าตามกระแสน้ำ
ทหารคนหนึ่งไม่มีเวลาชักดาบออกมา เพราะน่องของเขาถูกกัดอย่างแรง ปลาบิดและฉีกมันออก ทันใดนั้น กระดูกขาของเขาก็ถูกแทะจนเผยให้เห็นตอไม้ เมื่อเสียงกรีดร้องหยุดลงอย่างกะทันหัน ดาดฟ้าก็เต็มไปด้วยเนื้อสีแดงฉาน
ทหารคนหนึ่งชักดาบออกมาฟาดฟัน ผ่าฝูงปลาที่กำลังพุ่งเข้าหาเขาด้วยพลังภายใน ปิรันย่าที่แตกออกเป็นสองท่อนยังคงกระโดดโลดเต้นอยู่บนดาดฟ้า ฟันแหลมคมของพวกมันยังคงกัดฟันแน่นพร้อมกับเสียง “คลิก”
แต่มีปลามากขึ้นที่ออกมาจากรอยแตกของตัวเรือ เกล็ดของพวกมันแข็งราวกับเหล็ก และดาบธรรมดาๆ มักจะทิ้งรอยข่วนไว้เพียงตอนที่ถูกตัดเท่านั้น ในทางกลับกัน ผิวหนังและเนื้อของทหารกลับถูกฉีกออกอย่างง่ายดาย เลือดไหลลงสู่ทะเลผ่านรอยแตกของดาดฟ้า ดึงดูดให้ปิรันย่ามารวมตัวกันอย่างบ้าคลั่ง
ในขณะนี้ คลื่นยักษ์ซัดขึ้นมาในทะเลอย่างกะทันหัน และปลาปิรันย่าขนาดยักษ์ยาวสามเมตรก็โผล่ขึ้นมาจากคลื่น
ร่างกายของมันสีดำสนิท มีกระดูกงอกที่ครีบหลัง หัวใหญ่กว่าถัง และเขี้ยวสองแถวที่เปล่งแสงสีฟ้าพิษออกมา – มันคือราชาปิรันย่า!
มันอ้าปากกว้างใหญ่และกัดราวข้างเรือ ทหารหลายคนหลบไม่ได้และถูกกลืนลงไป เสียงคอของมันดังกึกก้องชวนขนลุกในยามค่ำคืน
“ไฟ!”
ทหารคำรามอย่างโกรธจัดในขณะที่ฟันดาบเพื่อฆ่าปลา
ในไม่ช้า เสียงปืนก็ดังขึ้น กระทบกับทะเลเหมือนหยดฝนที่ตกหนัก
ปิรันย่าจำนวนมากลอยขึ้นมาจากน้ำ และเลือดของพวกมันทำให้ทะเลกลายเป็นสีแดง
แต่เมื่อควันจางลง ราชาปลาก็โต้กลับด้วยฝูงปลาที่ใหญ่กว่า ปะทะอย่างรุนแรงจนเรือคุ้มกันของเหวินซิงขาดเป็นสองท่อน
น้ำทะเลซัดสาดซัดเข้ามา พร้อมกับฝูงปลาที่ลอยมาด้วย ทหารดิ้นรนในน้ำลึกระดับเอว และไม่นานก็จมลงใต้น้ำ มีเพียงฟองเลือดและเศษกระดูกที่ยังคงลอยขึ้นมาจากผิวน้ำ
เมื่อเห็นฉากนี้ ทหารคนอื่นๆ บนเรือคุ้มกันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียวซ่านที่หนังศีรษะ