by หลินเอินเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “ป้า คุณจำอะไรได้ไหม?”
เธอไม่ได้หยิบภาพมาแบบสุ่มๆ
แน่นอนว่ามันต้องมีความสำคัญในระดับหนึ่ง
วันนั้นเป็นวันเกิดของหลินอี้ถัง และโจวหย่าหลี่ก็ลาพักพิเศษเพื่อทำอาหารอร่อยๆ ให้กับหลินอี้ถัง
โจวหย่าหลี่จำได้แค่ว่าต้องตื่นเช้าไปทำงาน ขณะกำลังกินอาหารเช้า โจวหย่าหลี่พูดกับหลินอี้ถังว่า “สามี วันนี้วันเกิดคุณ กลับมาเร็วๆ นะ เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะทำอาหารอร่อยๆ ให้คุณกิน”
หลินอี้ถังดูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในวินาทีถัดมาเขาก็ยิ้ม “ช่างมันเถอะ วันนี้ฉันมีธุระอื่นต้องทำ แถมยังเป็นแค่วันเกิดอีกต่างหาก ไม่สำคัญหรอก อาหารเช้าวันนี้ก็จัดเต็มอยู่แล้ว ไม่ต้องยุ่งตอนเย็นก็ได้นะ คืนนี้ฉันอาจจะต้องทำงานล่วงเวลาจนดึกมาก คงไม่กลับมาแล้วก็ได้ เธอกับลูกสาวไปกินข้าวกันต่อเถอะ”
โจวหยาหลี่ขมวดคิ้วทันที แต่ก็ไม่ได้สงสัยมากเกินไป “วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ ทำไมคุณไม่กลับมาล่ะ”
หลิน อี้ถังถอนหายใจ “โอ้โห นี่มันงานหนักเกินไปหรือเปล่าเนี่ย ฉันทำอะไรไม่ได้เลย”
โจวหยาหลี่ขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร แต่เมื่อเธอเห็นเสื้อผ้าของหลินอี้ถัง เธอก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เขาสวมเสื้อเชิ้ตลายสก็อต ซึ่งเป็นตัวที่เขาเกลียดที่สุด โจวหยาหลี่รู้สึกสับสนเล็กน้อย “นายไม่เกลียดเสื้อแบบนี้บ้างเหรอ? ฉันเคยซื้อเสื้อผ้าแบบนี้ให้นายแล้วนายบอกว่าไม่ชอบ นายเอาเสื้อตัวนี้มาจากไหน?”
“ฉันรีบออกไปเลยลืมเอาเสื้อผ้าสำรองมาด้วย ตอนนั้นเสื้อผ้าฉันสกปรกมาก เลยขอให้ผู้ช่วยซื้อมาให้ ถึงแม้จะไม่ใช่แบบที่ฉันชอบ แต่มันก็ใส่สบายดี” พูดจบ หลินอี้ถังก็รีบดื่มโจ๊กในชาม หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดมุมปาก แล้วลุกขึ้นยืน “ฉันยังมีงานต้องทำอีกเยอะในบริษัท งั้นฉันไปก่อนนะ”
หลังจากพูดสิ่งนี้แล้ว เขาก็เดินจากไปโดยไม่รอคำตอบจากโจวหยาหลี่
–
ความทรงจำสิ้นสุดลงอย่างกะทันหัน
รูม่านตาของโจวหยาหลี่หดเล็กลงอย่างไม่อาจห้ามใจ เสื้อผ้าในภาพนั้นเหมือนกับชุดที่เขาสวมในวันนั้นทุกประการ
เธอยังจำรูปทรงผมของเขาในตอนนั้นได้ เธอเป็นคนจัดแต่งทรงผมให้เขาโดยเฉพาะ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย
และภาพนี้…
สีหน้าของโจวหยาหลี่เริ่มน่าเกลียดขึ้นเรื่อยๆ เธอเริ่มสงสัยว่ารูปนี้เป็นของจริงหรือเปล่า!
แต่! เป็นไปได้ยังไงเนี่ย!!!
ขณะที่เธอกำลังนึกถึงเรื่องนี้ หลินเอินก็พูดขึ้นอีกครั้งทันที “จำอะไรได้ไหม? ไม่ต้องกังวล ยังมีรูปอื่นๆ อีกนะ เราจะค่อยๆ ดูรูปพวกนั้นไปเรื่อยๆ อย่างเช่นรูปนี้”
ขณะที่เธอกำลังพูด หลิน เอเน่นก็หยิบรูปถ่ายอีกรูปออกมาทันที และวันที่ในภาพนี้คือวันเกิดของเธอเมื่อสองปีก่อน
หลิน อี้ถัง สวมชุดสูทสีดำซึ่งดูเหมือนเดิม
แต่… โจวหย่าหลี่นึกขึ้นได้ว่าวันนั้นหลินอี้ถังไม่อยู่บ้าน เขาบอกว่าเขายุ่งมากที่บริษัท เลยเอาแต่พูดเรื่องต่างๆ นานา เช่น ทำงานหนัก ตอนนั้นเธอรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยากให้เขาต้องมาทำงานล่าช้า เลยไม่ให้เขากลับบ้านตอนกลางคืน
แต่ในรูปถ่ายนั้น เขากำลังกอดหญิงสาวด้วยสายตาที่เอ็นดูเอาใจใส่เป็นอย่างยิ่ง ซึ่งทำให้หัวใจของโจวหยาหลี่สั่นสะท้านอย่างรุนแรงมากยิ่งขึ้น
หลินเอิ้นยิ้มและวาดรูปต่อไป
“และรูปนี้ ถ่ายในเทศกาลแข่งเรือมังกรเมื่อปีที่แล้ว” หลินเอิ้นเอินจ้องมองใบหน้าที่น่าเกลียดขึ้นๆ ลงๆ ของโจวหยาหลี่อยู่ตลอดเวลา
“และสิ่งนี้ และสิ่งนี้”
หลินเอินหยิบไพ่ออกมาทีละใบพร้อมรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าของเธอ “ป้า คุณค้นพบอะไรหรือเปล่า?”