by “พ่อ แต่ผม…”
ไทย่าไม่อยากจะคุยเรื่องที่ผ่านมากับลูกสาวอีกต่อไป จึงโบกมือและพูดขัดขึ้นมาว่า “โอเค! พ่อหวังว่าเธอคงไม่ยุ่งกับน้องสาว พ่อมีลูกสาวแค่สองคน และพ่อไม่อยากเห็นความขัดแย้งระหว่างพวกเธอสองคน”
โซเฟียพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “โอเค ฉันเข้าใจความรู้สึกพ่อ ฉันจะไม่โกรธน้องสาว และฉันจะเข้ากับเธอได้ดีในอนาคต”
ไทย่าตบไหล่โซเฟียด้วยความโล่งใจ “ถูกต้องแล้ว เด็กดี!”
โซเฟียเก็บกดความโกรธไว้ในใจอย่างลับๆ โดยคิดว่าหลังจากที่เธอสืบทอดทรัพย์สินทั้งหมดของพ่อสำเร็จแล้ว เธอจะจัดการบัญชีกับแม่และลูกสาว!
ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ถึงโรงแรม
ไทย่าเช็คอินโรงแรมเดียวกับโซเฟียลูกสาวของเขา หลังจากสั่งให้ลูกน้องเก็บสัมภาระแล้ว เขาก็พาภรรยาและลูกสาวตัวน้อย หลินหลิน ไปที่ห้องชุดของโซเฟียเพื่อพบกับลูกเขยที่ไม่ได้เจอมานาน…
เย่จ้านดูสงบเมื่อเขาเห็นไทหย่า เขาพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า “คุณพ่อบุญธรรม ยินดีต้อนรับ”
ไทย่าเอามือไว้ข้างหลังแล้วขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “คุณยังรู้ว่าฉันเป็นพ่อทูนหัวของคุณอยู่ไหม ฉันไม่ใช่แค่พ่อทูนหัวของคุณเท่านั้น แต่ยังเป็นพ่อตาของคุณด้วย ทำไมคุณไม่ไปรับเราที่สนามบินกับโซเฟียล่ะ!”
เย่จ้านกล่าวว่า: “ฉันขอโทษ ฉันรู้สึกไม่สบาย โปรดยกโทษให้ฉันด้วย คุณพ่อบุญธรรม”
ไทย่าจ้องมองขาของเขาที่นั่งอยู่บนรถเข็นด้วยสายตาจริงจัง และยิ่งเขามองมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น
โซเฟียไม่อยากให้พ่อของเธอตำหนิเย่ซานแบบนั้น ดังนั้นเธอจึงดึงแขนพ่อของเธอและเดินไปหาผู้ชายของเธอ…
เมื่อฉันเข้าไปใกล้ ฉันสังเกตเห็นว่าหน้าผากของเย่จ้านเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อละเอียด
“อาจ้าน ทำไมคุณถึงเหงื่อออกมากขนาดนั้น”
โซเฟียเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเขาด้วยความกังวล “โอ้! หน้าผากของคุณก็ร้อนมากด้วย คุณป่วยและเป็นไข้หรือเปล่า?”
เย่จ้านส่ายหัวเบา ๆ และผลักมือของโซเฟียออกอย่างอ่อนโยน “ไม่มีอะไร แค่ปวดหัวเล็กน้อย”
เขาสามารถพูดได้เพียงเท่านี้ เขาไม่สามารถบอกความจริงได้ว่านั่นเป็นเพราะเขาแอบไปฝึกฟื้นฟูในขณะที่เธอไม่อยู่และไม่มีเวลาล้างเหงื่อที่ติดตัวเขาออกไป
“ปวดหัวต้องเพราะไข้แน่ๆ อาจ้าน กลับห้องไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะเรียกหมอมาตรวจทีหลัง!” โซเฟียรู้สึกประหม่ามากจนไม่มีเวลาแม้แต่จะทักทายพ่อของเธอ เธอรีบผลักเย่จ้านกลับเข้าไปในห้อง อยากให้เขานอนลงบนเตียงสักพัก!
ไทหยาจ้องมองที่เย่จ้านด้วยสายตาประหม่าของลูกสาว และความกังวลเล็กน้อยก็ฉายแวบผ่านดวงตาของเขา “ฮึม คนขี้โรคอะไรอย่างนี้! ถ้าฉันรู้เร็วกว่านี้ ฉันคงจะอ่อนโยนกว่านี้และละเว้นขาของเขาไว้ ตอนนี้โซเฟียจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับผู้ชายที่ทำอะไรไม่ได้เช่นนี้!”
เหวินซู่ถอนหายใจ เดินเข้าไปจับแขนไท่หยา “เอาล่ะ เด็กคนนั้นไม่อยากอ่อนแอขนาดนั้นหรอก เธอควรหยุดพูดได้แล้ว! กลับไปที่ห้องชุดของเราแล้วปล่อยให้โซเฟียกับอาจ้านพักผ่อนให้สบายเถอะ!”
ไทย่าถอนหายใจแล้วหันหลังเดินออกไปกับภรรยาของเขา…
ไจ้หลินหลินเองก็อยากติดตามพ่อแม่ของเธอไปด้วย แต่ทันทีที่เธอจะหันหลังกลับ เธอก็สังเกตเห็นเซียวเจี๋ยที่กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ไม่ไกล
เธอรู้จักเด็กคนนั้นแต่เธอคิดว่าเป็นเซียวจื้อ
เขาจึงเดินไปหาและยื่นมือไปหาเซี่ยวเจี๋ย “มาเล่นกับฉันไหม!”
เซียวเจี๋ยไม่รู้จักไจ้หลินหลิน และส่ายหัว
ไจ้หลินหลินขมวดคิ้วและมองไปที่เซียวเจี๋ย “คุณจำฉันไม่ได้อีกแล้วเหรอ? ฉันเป็นป้าของคุณ!”
โซเฟียไม่เคยชอบให้พี่เย่จ้านและเซียวจื้อออกไปพบปะผู้คน ดังนั้นเธอจึงแทบไม่มีโอกาสได้พบกับเซียวจื้อเลย ไม่น่าแปลกใจเลยที่เซียวจื้อจะไม่รู้จักเธอ
เสี่ยวเจี๋ยกะพริบตา “…ป้า?”
แน่นอนว่าจไห่หลินหลินคิดว่าเซียวเจี๋ยโทรหาเธอจริงๆ และพยักหน้า “ไปกันเถอะ! ครั้งนี้ฉันนำของขวัญมาให้คุณ เป็นของเล่นหุ่นยนต์มนุษย์ของ 744 คุณน่าจะชอบมันนะ!”