by หญิงชราจ้องมองอย่างขุ่นเคือง “อะไรนะ ตอนนี้คุณนอนอยู่ที่นี่แล้ว คุณสูญเสียความมั่นใจและอยากจะผลักไห่หลิงออกไปงั้นเหรอ”
โดยไม่รอให้ลู่ตงหมิงตอบ หญิงชราก็พูดกับเขาว่า “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครสำหรับไห่หลิง เจ้าตัดสินชีวิตของเธอหรือ หากเจ้าต้องการผลักไสเธอออกไป เจ้าต้องพาเธอเข้ามาในโลกของเจ้าก่อน แล้วเจ้าก็มีโอกาสที่จะผลักไสเธอออกไป”
“คุณยังไม่ได้จับมือใครเลยใช่ไหม มันยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ แล้วคุณมาจัดเตรียมอะไรให้ฉันทำไม”
“ตรงนี้เจ็บมั้ย?”
หญิงชราสัมผัสขาที่ได้รับบาดเจ็บของลู่ตงหมิงและใช้แรงเพียงเล็กน้อย
“คุณย่าจ้าน เจ็บจังเลย เจ็บมากเลย!”
ลู่ตงหมิงเป็นคนแข็งแกร่ง และเขาจะเหงื่อแตกพลั่กเมื่อเขารู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้
แต่เขากลับยับยั้งและไม่ส่งเสียงใดๆ
เขาไม่จำเป็นต้องสร้างแนวป้องกันต่อหน้าหญิงชรานั้น
“การรู้สึกเจ็บปวดเป็นเรื่องดี เพราะเป็นการพิสูจน์ว่าขาของคุณยังมีสติและจะไม่เป็นอัมพาต แน่นอนว่าการฟื้นตัวจากกระดูกหักนั้นใช้เวลานาน เมื่อคุณออกจากโรงพยาบาลแล้ว ให้หาศูนย์ฟื้นฟูและทำกายภาพบำบัด คุณยายจ่านเชื่อว่าสักวันหนึ่งคุณจะเดินได้เร็วเหมือนเมื่อก่อน”
ลู่ตงหมิงกล่าวด้วยความเศร้าใจ “คุณย่าจ้าน ผมเกรงว่าผมคงต้องใช้รถเข็นไปตลอดชีวิต”
“ตอนนี้หมอไม่กล้าพูดว่าคุณจะต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต คุณกังวลว่าคุณจะพิการและเป็นภาระให้ไห่หลิงหรือไง คุณเลยไม่อยากเจอไห่หลิง แม้แต่อาหยินยังถูกคุณปฏิเสธ”
“คุณยังพูดเรื่องไร้สาระอีก คุณไม่ทันได้คุยกับไห่หลิงตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ คุณพูดเรื่องไร้สาระนั่นจนทำให้ไห่หลิงรู้สึกไม่สบายใจ คุณคิดจะยอมแพ้จริงๆ เหรอ”
“ฉันกำลังมองหาภรรยาให้กับหลานๆ ที่ไม่กตัญญูของฉัน ระหว่างการค้นหา ฉันพบคนหนุ่มสาวที่ดีหลายคน ถ้าฉันมีหลานสาว ฉันจะจับคู่เธอกับใครสักคนในจำนวนนั้นอย่างแน่นอน”
“ถ้าคุณคิดว่ายอมแพ้ได้จริงๆ ฉันจะจัดการให้คุณไปอยู่กับไห่หลิง ผู้ชายคนหนึ่งก็หย่าร้างและไม่มีลูก เขาหย่าร้างเพราะเขายุ่งกับการเริ่มต้นธุรกิจมากเกินไปและไม่มีเวลาไปกับภรรยา ซึ่งส่งผลให้ภรรยาของเขานอกใจและหย่าร้างกันในที่สุด”
“ตอนนี้ธุรกิจของเขาเริ่มมั่นคงแล้ว เขามีเวลาพูดคุยเรื่องความรักบ้าง ฉันคิดว่าเขาเหมาะกับไห่หลิงมาก เขาหย่าร้างแล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวลว่าเขาจะไม่ชอบไห่หลิงเพราะหย่าร้าง”
เมื่อได้ฟังคำพูดของหญิงชรา ใบหน้าของลู่ตงหมิงก็ซีดเผือดราวกับกระดาษ
เขาขบริมฝีปากล่างแน่นและไม่พูดอะไร
เมื่อหญิงชราเห็นสีหน้าของเขา เธอก็รู้ว่าเขาไม่สามารถปล่อยไห่หลิงไปได้ เพราะเขาได้รับบาดเจ็บและกังวลว่าเขาจะต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต เขาจึงพูดคำพูดเด็ดขาดเช่นนั้นและต้องการผลักไห่หลิงออกไป
โง่จริงๆ
เขายังไม่ได้กอดไห่หลิงไว้ในอ้อมแขนด้วยซ้ำ ดังนั้นเขาจะมีโอกาสผลักไห่หลิงออกไปได้อย่างไร
เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะจัดเตรียมชีวิตในอนาคตของไห่หลิงด้วยซ้ำ
หลังจากนั้นไม่นาน ลู่ตงหมิงก็พูดด้วยความยากลำบากว่า “คุณย่าจ่าน ผู้ชายคนนั้นอายุเท่าไหร่แล้ว แม้ว่าไห่หลิงจะหย่าร้างและมีลูกแล้ว แต่เธอยังเด็กมาก อายุเพียงต้นสามสิบเท่านั้น หากอีกฝ่ายอายุมากเกินไป เขาก็ไม่เหมาะสมสำหรับไห่หลิง”
“เจ้านายคนนั้นอายุมากกว่าคุณนิดหน่อย เขาอายุมากกว่าไห่หลิงสิบหรือเป็นรุ่นเลย เขาดูเอาใจใส่คนอื่นมากขึ้นเมื่อเขาอายุมากขึ้น”
ลู่ตงหมิงรู้สึกวิตกกังวลและใบหน้าของเขาแดงก่ำ “คุณย่าจ้าน เขาแก่เกินไปหน่อยแล้ว”
“คุณวิตกกังวลไหม? คุณกังวลไหม? เนื่องจากคุณปล่อยวางไม่ได้ อย่าคิดเรื่องอื่นเลย ดูแลตัวเองให้ดีและรักษาอาการบาดเจ็บให้หายดี”
ลู่ตงหมิง: “……”
“ตงหมิง คุณยายจ้านเชื่อว่าเราจะดีขึ้นได้ตราบใดที่เราไม่ยอมแพ้ต่อตัวเอง”
ลู่ตงหมิงไม่ได้พูดอะไร
ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเขาจะทนต่อความเจ็บปวดจากการฟื้นฟูหลังจากออกจากโรงพยาบาลได้หรือไม่
“พักผ่อนให้สบายนะ คุณย่าจ้านจะไม่รบกวนคุณอีกแล้ว”
สภาพจิตใจของลู่ตงหมิงยังคงย่ำแย่มาก และหญิงชราก็ไม่สามารถทนรบกวนการพักผ่อนของเขาได้