Haitong เฝ้าดู Lu Dongming ออกไป
จากนั้น เธอมองไปที่สามีของเธอ และเห็นว่า Zhan Yin สงบมาก ราวกับว่าเขามีปฏิกิริยาของ Lu Dongming อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา
แต่ Zhan Yin ส่ง Lu Dongming ออกไป
“ตงตง ร้านของคุณก็ยุ่งเหมือนกัน กลับไปตรวจดูที่ร้านสิ”
“พี่สาว ฉันจะอยู่กับคุณ”
“พี่สาว ฉันไม่จำเป็นต้องไปกับคุณตอนนี้ เธอสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระและดีมาก ถ้าหมอไม่ยืนกราน ฉันคงอยากจะออกจากโรงพยาบาลตอนนี้เลย”
เธอกำลังคิดถึงเธอจนกินได้ไม่อั้น
“ฟังหมอครับ”
ไห่ตงกล่าวว่า “อยู่ต่ออีกสองสามวันก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาล แม้ว่าฉันจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันก็ไม่สามารถกลับไปทำงานที่ร้านได้ทันที ฉันต้องพักผ่อนให้ดีที่บ้าน”
“ผมนอนโรงพยาบาลมาเกือบครึ่งเดือนแล้ว พอออกจาก รพ. ก็ยังนอนอยู่คงแตกสลาย พอออกจาก รพ. ก็นั่งดูที่ร้านอาหารเช้า ถ้าผมไม่ทำ… อย่าทำอะไรคนเดียวและเก็บเงินสำนักงานใหญ่จะทำได้ไหม ไม่ต้องกังวลสุขภาพของฉัน มันเป็นของน้องสาวของฉันและเธอก็ทะนุถนอม”
ไห่ตงเปิดฝากล่องอาหารกลางวันหุ้มฉนวนแล้วเติมชามซุปให้กับน้องสาวของเธอ
“ พี่สาว คุณอยากดื่มซุปของคุณลู่ไหม”
“ฉันจะดื่มได้มากขนาดนี้ได้ยังไง เมื่อคุณหลู่ไปไกลๆ ให้ป้าเหลียงและคนอื่นๆ ดื่ม มันยากสำหรับพวกเขาที่จะดูแลฉันที่นี่ทุกวัน”
หลู่ตงหมิงวางดอกไม้และกล่องอาหารกลางวันที่หุ้มฉนวนแล้วจากไป อาจเป็นเพราะเขากลัวว่าไห่หลิงจะปฏิเสธซุปของเขา
ในความเป็นจริง ถ้าหลู่ตงหมิงไม่เดินเร็วขนาดนี้ ไห่หลิงคงขอให้หลู่ตงหมิงเอากล่องอาหารกลางวันที่หุ้มฉนวนออกไป
หลังจากที่รู้ว่าหลู่ตงหมิงสนใจเธอ ไห่หลิงก็อยากจะอยู่ห่างจากหลูตงหมิง
เธอไม่ต้องการดื่มซุปโทนิคที่เขาส่งมา และเธอก็ดื่มได้ไม่มากขนาดนั้น
โดยปกติเธอจะแบ่งซุปโทนิคที่ทุกคนนำมาให้เธอให้ป้าเหลียงและคนอื่นๆ ดื่ม ไม่เช่นนั้นเธอก็จะทิ้งมันไป
เธอต้องทนทุกข์ทรมานในอดีตและไม่เต็มใจที่จะเห็นซุปโทนิคมากมายถูกโยนทิ้งไป
ดื่มให้ป้าเหลียงยังช่วยเติมเต็มร่างกายและดูแลเธอได้ดีขึ้นอีกด้วย
“คุณขอให้ Zhan Yin และมิสเตอร์ Lu บอกฉันว่าฉันไม่สามารถดื่มซุปโทนิคได้มากขนาดนี้ และได้โปรดมิสเตอร์ลูไม่ต้องส่งซุปโทนิคให้ฉันอีก เขาเอามันมาและฉันมอบให้ ป้าเหลียงและคนอื่นๆ”
ไห่ตงฮัมเพลง
“ตงตง ไปทำงาน ไม่ต้องไปกับพี่สาว”
ไห่หลิงกำลังกินอาหารเช้าและชวนน้องสาวไปทำงาน
ไห่ตงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตอบ: “โอเค โอเค ฉันจะไปทำงาน ฉันอยากใช้เวลากับคุณอีกสองนาที แต่ฉันหมกมุ่นอยู่กับคุณมาก พี่สาว คุณเริ่มเหมือนแม่มากขึ้นเรื่อยๆ แม่ก็เคยหมกมุ่นกับฉันเหมือนกัน”
ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก แม่ของเธอมักจะกระตุ้นให้เธอทำอะไรบางอย่างหลายครั้ง บางครั้งมากกว่าสิบครั้งก่อนที่เธอจะทำ
แม่ของเธอบอกว่าเธอขี้เกียจเหมือนหมู และจะเคลื่อนไหวได้ก็ต่อเมื่อเธอผลักเท่านั้น
“มีคนมาผลักคุณ ดีกว่าไม่มีใครผลักคุณ แค่รักษาพรไว้”
ไห่ตงเดินขึ้นไปข้างหลังน้องสาวของเธอ กอดเธออย่างมีอารมณ์ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “ใช่แล้ว ฉันชอบเวลาที่น้องสาวของฉันกระซิบข้างหูและกระตุ้นให้ฉันทำอะไรก็ตาม นี่เป็นความสุขอย่างหนึ่ง”
ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก เธอพบว่ามันน่ารำคาญที่แม่ของเธอคอยกดดันเธออยู่เสมอ
หลังจากสูญเสียพ่อแม่ไป เธอหวังว่าจะยังคงได้ยินคำพูดของแม่: “หมูขี้เกียจตัวน้อย รีบทำเถอะ ฉันบอกคุณไปหลายร้อยครั้งแล้ว แต่เธอยังไม่ขยับเลย”
“พี่สาว สัญญากับฉันว่าคุณจะทำได้ดีในอนาคต”
“ฉันจะไม่เป็นไรในอนาคต พี่สาว ฉันยังเด็ก ฉันไม่อยากตาย และฉันยังทนไม่ได้ที่จะทิ้งคุณกับหยางหยาง”
ไห่หลิงยิ้มและพูดว่า “หยุดเป็นเด็กเหลือขอที่เอาแต่ใจได้แล้วไปทำงานโดยเร็ว”
ไห่ตงปล่อยมือที่กุมน้องสาวของเธอไว้และให้คำแนะนำเพิ่มเติมเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากวอร์ด
Zhan Yin เพิ่งกลับมาจากส่ง Lu Dongming ออกไป
“อย่าใช้เวลากับฉันมากนักนะพี่สาว”
เมื่อเห็นภรรยาของเขาออกมา Zhan Yin ก็หยุดกลับไปที่วอร์ด
“ฉันอยากจะใช้เวลาอยู่กับพี่สาวให้มากขึ้น แต่พี่สาวไล่ฉันออกไปและอยากให้ฉันไปทำงาน โดยบอกว่าเธอไม่ต้องการให้ฉันไปติดตามเธออีกต่อไป”
Zhan Yin จับมือของเธอ
“พี่สาวครับ ผมไม่อยากพลาดงานของเรา ให้ผมพากลับร้านได้ไหมครับ?”
“คุณไม่จำเป็นต้องมีประชุมตอนเช้าเหรอ?”