by 
โจว หงอิงบ่นกับสามีว่าอยากเอาเงิน 3,000 หยวนจากซองแดง แล้วให้ไห่หลิงแค่ 2,000 หยวน สามีตำหนิว่าขี้งก ไม่รู้จักใช้โอกาสนี้แก้ไขความสัมพันธ์กับพี่น้องตระกูลไห่ แม้แต่เงินซองแดงที่พ่อแม่สามีให้ไห่หลิงก็ยังอยากกลืนลงไป
เธอไม่ได้มีเนื้อมากขนาดนั้น
โจว หงหยิงยื่นซองแดงขนาดใหญ่ที่มีเงินห้าพันหยวนให้กับไห่หลิงอย่างไม่เต็มใจ
หลังจากที่โจวหงอิงส่งซองแดงให้แล้ว เธอหวังในใจว่าไห่หลิงจะไม่รับมัน เธอจึงกลับไปบอกพ่อแม่ของเธอว่าไห่หลิงรับซองแดงแล้ว และเงินห้าพันหยวนจะเป็นของเธอ
หลังจากรับซองแดงจากโจวหงอิงแล้ว ไห่หลิงก็พูดว่า “ลุงโจวกับป้าใจดีเกินไปแล้ว”
เมื่อโจวหงหยิงเห็นว่าไห่หลิงรับซองแดงแล้ว รอยยิ้มของเธอก็ดูฝืนๆ ขึ้นมา
“พี่โจว เชิญหาที่นั่งก่อน ดื่มชาและทานอะไรสักหน่อยเถอะ ฉันยังต้องเสิร์ฟแขกท่านอื่นอยู่”
ไห่หลิงเชิญโจวหงหยิงและภรรยาของเขานั่งลง จากนั้นก็พูดคุยกันอย่างสุภาพไม่กี่คำ จากนั้นก็เริ่มงาน
โจวหงอิงมองไปรอบๆ และสังเกตเห็นว่าผู้ชายที่มาแสดงความยินดีนั้นล้วนแต่สวมสูทผูกเน็คไท ส่วนผู้หญิงก็สวมเสื้อผ้าแบรนด์เนมและประดับประดาด้วยอัญมณี เห็นได้ชัดเจนในแวบแรกว่าคนเหล่านี้ล้วนมีอิทธิพลและมีฐานะทางสังคมสูง
ไม่ว่าพวกเขาจะหน้าด้านหรือกล้าแค่ไหน พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้กว่านี้
คนที่ฉันรู้จักมีเพียงจ้านยินและภรรยาของเขา และลู่ตงหมิงเท่านั้น
โจวหงหยิงอยากจะทักทายไห่ถงมาก แต่เมื่อพิจารณาถึงลิ้นที่แหลมคมของไห่ถงและความกลัวจ้านหยินของเธอ ในที่สุดเธอก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปทักทาย
เมื่อเห็นลู่ตงหมิงทำตัวเป็นเจ้าบ้านขณะต้อนรับแขกกับไห่หลิง โจวหงอิงก็พูดกับสามีด้วยน้ำเสียงหึๆ ว่า “ไห่หลิงรวยมาก แต่เธอยังรับเงินอั่งเปาของเราอยู่เลย พ่อแม่ฉันแก่แล้ว คงใช้เงินเก็บไปเกือบหมดแล้ว ไห่หลิงกล้าดียังไงถึงรับเงินพวกนี้”
สามีของเธอกล่าวว่า “นั่นเป็นเงินอั่งเปาจากพ่อแม่ฉัน ไม่ใช่จากเรา เราไม่ได้จ่ายเงินแม้แต่เซ็นต์เดียว ในเมื่อเราเอาเงินอั่งเปามาให้ เราก็ควรจะเตรียมใจไว้ว่าเธอจะรับมัน”
“ห้าพันหยวน! ตอนที่ร้านวัสดุก่อสร้างของเราเปิด ญาติมิตรที่มาแสดงความยินดีให้เงินเราแค่ไม่กี่ร้อยหยวนในซองแดง ซึ่งมากที่สุดคือ 888 หยวน แต่พ่อแม่ของฉันให้เงินไห่หลิงห้าพันหยวน ซึ่งมากกว่าเงินทั้งหมดที่เราได้รับในตอนนั้นเสียอีก”
โจว หงอิงเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “ป้าหลานคนอื่นสนิทกันมาก แต่หยางหยางไม่สนิทกับฉันเลย ป้าคนเดียวของเขา ต่อให้เงินของไห่หลิงตกเป็นของหยางหยางทั้งหมดในอนาคต ฉันในฐานะป้าของเขาคงไม่ได้ประโยชน์อะไรหรอก เด็กคนนั้นเจ้าเล่ห์จริงๆ”
“ดังนั้น เราต้องเปลี่ยนทัศนคติและพยายามสอนเสี่ยวเป่าให้สุภาพกับหยางหยางให้มากที่สุด เพื่อให้ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองได้พัฒนาความรักใคร่แบบพี่น้อง อนาคตของหยางหยางไร้ขีดจำกัด”
พี่เขยเหรินกระซิบกับภรรยาว่า “ลองคิดดูสิว่าป้าของหยางหยางเป็นใคร ตอนนี้หยางหยางเรียนอนุบาลแบบไหน แล้วลูกเราเรียนอนุบาลแบบไหน อีกคนหนึ่งชนะตั้งแต่เริ่มแล้ว”
“อย่าให้เสี่ยวเป่ารังแกหยางหยางเหมือนเมื่อก่อนอีก ตราบใดที่พวกเขายังเล่นด้วยกันได้ พวกเขาก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ค่อยๆ ชนะใจเขาและทำให้เขาเข้าข้างตระกูลโจวของเจ้า เจ้ากลัวว่าตระกูลโจวของเจ้าจะไม่ได้รับประโยชน์หรือ?”
“ไม่ว่ายังไง หงหลินก็เป็นพ่อแท้ๆ ของหยางหยาง หงหลินจ่ายค่าเลี้ยงดูบุตรอยู่แล้ว พอหงหลินแก่ตัวลง หยางหยางก็จะมีหน้าที่เลี้ยงดูเขา”
โจว หงอิงพูดเบาๆ ว่า “ฉันรู้ แต่เสี่ยวเป่าเคยชินกับการใช้อำนาจข่มเหงคนอื่น เขาเคยรังแกหยางหยางตลอดเวลา ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว หยางหยางดูเหมือนจะแค้นใจอยู่เหมือนกัน พอเด็กสองคนนี้เจอกัน พวกเขาก็ไม่ค่อยได้เล่นด้วยกันเท่าไหร่”
หยางหยางไม่อยากเล่นกับลูกชายของเธอ
พี่เขยเรนไม่รู้จะพูดอะไรสักพัก
ลูกชายคนเล็กของเขาเป็นคนเอาแต่ใจจริงๆ
ไห่หลิงไม่ได้สนใจหรือสนใจสิ่งที่โจวหงหยิงและภรรยาของเขากำลังพูดคุยกัน
เธอไม่ได้เชิญครอบครัวโจวมา แต่เนื่องจากพวกเขาเป็นแขก เธอจึงไม่สามารถปฏิเสธพวกเขาได้