by 
จ้านอินไม่ต้องการความช่วยเหลือจากป้าของเขา แต่ไห่หลิงไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้ ดังนั้นเธอจึงอยู่ในครัวเพื่อช่วย
หญิงชราจับมือไห่ถงและถามถึงความเป็นอยู่ของเธอ
ในที่สุดหญิงชราก็พูดว่า “ท่านอาจารย์ท่านนี้ทรงพลังมาก คุณยายบอกว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ได้มีไว้เพื่อปลอบใจคุณเลย ดูสิ มันไม่เป็นจริงเลย”
ไห่ถงยิ้มและกล่าวว่า “ใช่แล้ว ใช่แล้ว นั่นคืออาจารย์ที่แท้จริง มีความสามารถมาก”
“ถูกต้องแล้ว ถ้าเขาไม่มีทักษะ คุณยายก็คงไม่ไว้ใจเขาหรอก”
หญิงชรากล่าวว่า “คุณยายเชื่อเรื่องโชคชะตาจริงๆ นะ เห็นไหม ถ้าโชคชะตากำหนดไว้แล้ว สุดท้ายมันก็ต้องเกิดขึ้น ถ้าโชคชะตาไม่กำหนดไว้ ก็อย่าฝืนเลย”
“ตระกูลจ้านของเราไม่เคยทำอะไรที่ทำลายคุณธรรมของเราเลย แล้วเจ้าก็เป็นลูกที่ดี พระเจ้าจะปล่อยให้เจ้าไม่มีลูกได้อย่างไรกัน มันขึ้นอยู่กับโชคชะตา ในอนาคตก็ขอให้ผ่อนคลายและดูแลการตั้งครรภ์ให้ดี และอย่ากดดันตัวเองมากเกินไป”
“คุณทำอะไรได้ก็ทำต่อไปเถอะ คุณยายคงไม่ขอให้คุณอยู่บ้านดูแลลูกหรอก สิ่งสำคัญที่สุดคือคุณต้องอารมณ์ดี”
“ถ้าฉันปล่อยให้เธอไม่ทำอะไร เธอคงเบื่อแน่ ๆ แถมอารมณ์ก็คงจะเสียด้วย คนในครอบครัวฉันไม่ค่อยถูกตามใจเท่าไหร่ การตามใจมากเกินไปก็ไม่ดี”
หญิงชรารู้จักภรรยาของหลานชายคนโตของเธอเป็นอย่างดี
ไห่ถงจะไม่ทำอะไรเลยเพียงเพราะเธอท้อง
หญิงชรารายนี้ให้กำเนิดบุตรหลายคนและทำงานแม้กระทั่งในขณะที่เธอกำลังตั้งครรภ์
เมื่อลูกสะใภ้หลายคนตั้งครรภ์และคลอดบุตร เว้นแต่ว่าปฏิกิริยาของการตั้งครรภ์จะรุนแรงเป็นพิเศษ พวกเธอก็ยังคงไปพบปะสังสรรค์ พูดคุยธุรกิจ และร่วมกิจกรรมต่างๆ กับสามี จนกระทั่งถึงช่วงปลายของการตั้งครรภ์ พวกเธอจึงจะอยู่บ้านเพื่อดูแลทารกในครรภ์
เธอคิดว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับสตรีมีครรภ์คือการที่พวกเธอมีอารมณ์ดี
เพื่อให้สตรีมีครรภ์สามารถทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ โดยไม่ถูกจำกัด
หลังจากได้ยินสิ่งที่หญิงชรากล่าว ไห่ถงก็รู้สึกโล่งใจ
แม้ว่าจ้านหยินจะบอกว่าเขาจะไม่บังคับให้เธออยู่บ้านเพื่อดูแลการตั้งครรภ์ แต่เธอยังคงกังวลว่าผู้อาวุโสจากครอบครัวสามีของเธอจะเหมือนกับผู้อาวุโสจากตระกูลซู และจะไม่อนุญาตให้เสิ่นเสี่ยวจุนเรียกร้องสิ่งใด ๆ จากเธอ
เธอไม่ใช่คนประเภทที่จะพยายามอวดความสามารถของตัวเอง เธอจะทำในสิ่งที่เธอสามารถทำได้ แต่เธอจะไม่พยายามอวดความสามารถในสิ่งที่เธอทำไม่ได้ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าลูกน้อยในท้องของเธอ
“ยาย.”
ไห่ถงกอดแขนหญิงชราและพูดด้วยอารมณ์ว่า “การได้เป็นหลานสะใภ้ของคุณในชาตินี้ถือเป็นพรที่ฉันได้จุดธูปมาแปดชาติและฝึกฝนมาหลายชาติ”
หญิงชรายิ้มและกล่าวว่า “ก็เหมือนกันหมด ชะตากรรมของเราก็คือพรที่เราได้สั่งสมมาในชาติที่แล้ว”
คุณยายแค่อยากให้ทุกคนมีความสุข ครอบครัวเรามั่งคั่งร่ำรวยอยู่แล้วและมีเงินทองมากมาย ดังนั้นความสุขจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
ฉันมีความสุขมาก ตั้งแต่แต่งงานกับจ้านอิน ฉันก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาตลอด บางครั้งก็มีเรื่องขัดแย้งเล็กๆ น้อยๆ บ้าง แต่ก็แก้ไขได้อย่างรวดเร็ว
ทั้งคู่แทบไม่มีการทะเลาะกันอีกต่อไป
แม้ว่าจะมีความขัดแย้งเกิดขึ้นบ้างเป็นครั้งคราว ทุกคนก็จะรอจนกว่าจะสงบลงก่อน แล้วจึงค่อยสื่อสารและหาเหตุผลกัน และไม่มีใครบังคับให้ใครครอบงำอีกฝ่าย
ฉันต้องบอกว่า Zhan Yin เปลี่ยนไปมากสำหรับเธอ
เธอยังเปลี่ยนแปลงไปมากสำหรับ Zhan Yin
“บอกอาหยินสิถ้าเธออยากกินอะไร”
“เข้าใจแล้วค่ะคุณยาย ตอนแรกเราอยู่ที่บ้านพักค่ะ ฉันอยากกินบะหมี่ผัดกะหล่ำปลีดอง แต่ทำที่บ้านไม่ได้ เลยต้องกลับมา” ไห่ถงโน้มศีรษะลงพิงหญิงชราแล้วพูดว่า “จ้านอินรักฉันมาก ฉันรักเขามากจริงๆ”
“เขาก็รักคุณมากเหมือนกันนะ ฮ่าๆ ตอนแรกเจ้าเด็กนั่นก็ยังดื้ออยู่เลย”
ไห่ถงก็หัวเราะเช่นกัน
ในไม่ช้าประตูก็เปิดออกอีกครั้ง
ฉันชื่อป้าเหลียงค่ะ
ป้าเหลียงจะมาทำความสะอาดบ้าน ดูแลดอกไม้ ต้นไม้ ตามเวลาที่กำหนดทุกวัน เธอยังนำสุนัขเลี้ยงที่จ้านอินให้มาเลี้ยงไห่ถงด้วย
สุนัขเลี้ยงตัวนั้นอยู่ใกล้ป้าเหลียงและไห่ถงมากที่สุด และเมื่อมันเห็นจ้านหยิน มันก็รีบซ่อนตัวอยู่ในมุมห้อง
มันรู้ว่าเจ้าของชายไม่ชอบแม้ว่ามันจะถูกซื้อโดยเจ้าของชายก็ตาม
“คุณหญิงชรา คุณหญิงน้อย”
ป้าเหลียงรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเห็นคนทั้งสองคน