by 
เมื่อไห่หลิงส่งเฟิงชิงออกไป คุณนายชางโทรหาชางหวู่เหริน ลูกชายคนโตของเธอ หลังจากที่ชางหวู่เหรินรับโทรศัพท์ เธอจึงบอกลูกชายคนโตว่า “เฟิงชิงอยู่ที่นี่แล้ว พวกเจ้าต้องให้คนคอยดูแลเธอ หลังจากที่เธอออกจากหวันเฉิงแล้ว ให้ลบร่องรอยการมาเยือนของเธอทั้งหมด”
ซ่างหวู่เหรินไม่ได้ถามแม่ของเขาว่าทำไมเธอถึงทำเช่นนี้ และตอบว่า “แม่ ผมรู้”
“เสร็จแล้วกลับมาเร็วๆ นะ แล้วใช้เวลาอยู่กับอาจิง”
“ดี.”
คุณนายชางวางสายโทรศัพท์
เมื่อเฟิงชิงมาเยี่ยม ไห่ทงซึ่งเป็นคนโปรดของกลุ่มกลับไม่รู้ว่าเธอพูดหรือทำอะไรอยู่ในร้าน
ตอนนี้เธอเป็นที่รักของ Youyou Villa แล้ว
จนกระทั่งเวลา 21.00 น. เมื่อเธอกลับมาที่ห้องของเธอและจ้านอิน จ้านอินจึงมีโอกาสได้เข้าใกล้เธอ
“ภรรยา.”
จ้านอินกลับห้องก่อนไห่ถง
หลังจากทั้งคู่กลับมา พวกเขาก็รู้ว่าไห่ถงกำลังตั้งครรภ์ ไห่ถงถูกรายล้อมไปด้วยผู้อาวุโสจากครอบครัวสามีของเธอ ซึ่งกำลังซักถามถึงความเป็นอยู่ของเธอ ส่วนจ้านอินไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ ต่อให้เขานั่งข้างไห่ถง เขาก็จะถูกผู้อาวุโสเบียดออกไป
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นหลายครั้ง และเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับห้องไปรอภรรยาที่รัก
เขาเดินเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด
ทันทีที่ไห่ถงเข้ามา เขาก็กอดภรรยาที่รักของเขาไว้ในอ้อมแขน
กลิ่นหอมอบอุ่นและหยกอ่อนๆ อบอวลไปทั่วอ้อมแขน เขาโอบกอดภรรยาแน่นพลางถอนหายใจ “ภรรยา ในที่สุดเธอก็กลับมาอยู่ในอ้อมแขนของฉันแล้ว”
“การตั้งครรภ์ของคุณเป็นความผิดของฉันเองอย่างแน่นอน แต่แม่ของฉันและคนอื่นๆ ผลักไสฉันออกไป”
คำพูดของจ้านแฝงไปด้วยความคับข้องใจ
ไห่ถงซุกตัวอยู่ในอ้อมแขน ฟังคำกล่าวหาที่ค่อนข้างจะขุ่นเคืองของเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อย่าโกรธไปเลย ข้าถูกรายล้อมไปด้วยผู้อาวุโส ต่างถามไถ่ถึงความเป็นอยู่ของข้า และข้าก็อยากหนีไปด้วย ข้าทนไม่ได้ที่ถูกรายล้อมไปด้วยความกระตือรือร้นเช่นนี้”
จ้านอินอุ้มเธอขึ้น เดินเข้าไปในห้องนอน แล้ววางเธอลงบนเตียงใหญ่ เขาโน้มตัวลงจูบใบหน้าเธอ ยิ้มให้ “เดี๋ยวเธอก็ชินไปเอง คุณยายได้ข่าวแล้วรีบกลับมา คุณยายบอกว่าอยากย้ายเข้ามาอยู่บ้านเราแล้วดูแลผม”
“ว่าแต่ ทำไมคุณยายถึงมองฉันล่ะ คุณยายไม่ควรจะมองคุณเหรอ”
ไห่ถงยิ้มและหยิกใบหน้าหล่อเหลาของเขา แล้วพูดว่า “ฉันต่างหากที่กำลังท้อง ไม่ใช่เธอ เธอโง่กว่าฉันตั้งเยอะ ฉันเพิ่งจะท้องได้ไม่นาน เธอควรพยายามไม่มีเพศสัมพันธ์ในช่วงแรกๆ ทำไมยายถึงมองเธออยู่ล่ะ”
เธอเพิ่งตั้งครรภ์ แต่เธอก็ดูแลน้องสาวตั้งแต่ตั้งครรภ์จนคลอด เธอมีประสบการณ์การตั้งครรภ์และการคลอดบุตรมากกว่าจ้านอินมาก
จ้านอิน: “…ใช่ ฉันอยากเป็นมังสวิรัติ”
เขานั่งตัวตรง ใบหน้าหล่อเหลาห้อยลง “งั้นก็รออีกสักสองสามปีเพื่อให้เราสองคนมีลูกกันดีกว่า”
ขณะที่พูดอยู่นั้น มือใหญ่ของเขาก็ปิดบังหน้าท้องแบนราบของไห่ถงไว้ ดวงตาของเขาอ่อนโยนจนน้ำตาไหลพราก “แต่ตอนนี้เธอมีลูกแล้ว ฉันดีใจที่ได้เป็นมังสวิรัติ ตราบใดที่เธอและลูกปลอดภัย ฉันก็จะทนได้”
ใบหน้าของไห่ถงกลายเป็นสีแดง
จ้านอินโน้มตัวลงอีกครั้ง ดันเสื้อผ้าของไห่ถงขึ้นที่หน้าท้องของเธอ แล้วเอาหน้าแนบกับหน้าท้องของภรรยา “ที่รัก ผมเป็นพ่อของคุณ เรายังไม่เคยเจอกันเลย พ่อกำลังรอคุณออกมาพบพ่อในอนาคต ช่วยดูแลผมด้วยนะครับ”
“ฉันเพิ่งท้องลูกค่ะ แล้วลูกยังอยู่ในครรภ์แม่ด้วย จะไปได้ยินที่คุณพูดได้ยังไง”
“ถึงจะไม่ได้ยิน แต่ฉันก็อยากจะบอกว่าในที่สุดเราก็มีลูกเป็นของตัวเองแล้ว ทงทง มีความสุขมาก ดีใจจนอยากจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ”
“ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว ถ้าอยากเต้นก็เต้นได้ตามใจชอบเลย สัญญาว่าจะไม่บอกใคร”
จ้านอินจูบที่ท้องของเธอ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าออกเพื่อปกปิดหน้าท้อง จากนั้นก็นั่งตัวตรงแล้วพูดว่า “ดึกมากแล้ว อย่าเพิ่งเต้นต่อนะ ฉันกลัวว่ามันจะเสียงดังเกินไป เดี๋ยวแม่จะรู้แล้วดุฉัน”
“ทงทง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าไม่ใช่ที่โปรดปรานของผู้ใหญ่อีกต่อไป แต่เจ้าต่างหากที่เป็นที่โปรดปรานของข้า พวกเขาถึงกับเมินเฉยข้า”
“ฉันควรระวังตัวและซ่อนตัวและเล่นสนุกคนเดียวดีกว่ากระโดดโลดเต้นไปทั่ว ถ้าแม่รู้เข้า แม่จะดุฉันแน่ๆ”
ไห่ถงหัวเราะเมื่อเธอคิดถึงเขาที่ถูกผู้อาวุโสผลักไปมุมห้องและไม่สามารถเข้าใกล้เธอได้
ถ้าเขาโดดไปโดดมาและส่งเสียงดังเกินไป เขาอาจจะโดนแม่ยายดุจริงๆ