by 
“พวกเราต่างหากที่ไม่ได้สอนคุณอย่างดี ไม่ได้เลี้ยงดูคุณด้วยค่านิยมที่ถูกต้องครบถ้วน เราปล่อยให้คุณไปผิดทาง และฉันก็โทษตัวเองด้วย”
“แม่ ผมขอโทษ ผมขอโทษ มันเป็นความผิดของผมเอง”
ต้วนเฉียนเฉียนไม่ได้โง่หรอก พอพ่อของเธอพูดอย่างเย็นชาให้เธอเลือก เธอคงไม่เลือกจ้านอินแน่นอน
เธอไม่สามารถสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมีอยู่ตอนนี้ได้
ท้ายที่สุดแล้ว จ้านอินก็เป็นแค่ผู้มาเยือนผ่านมาในชีวิตของเธอ เป็นเพียงคนผ่านทางที่เธอไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้แม้ว่าเธอจะต้องการก็ตาม
คุณนายต้วนถอนหายใจ “พ่อกับแม่ไม่อยากให้ลูกยอมรับผิดด้วยวาจา เราอยากให้ลูกพิสูจน์ทุกอย่างด้วยการกระทำ เฉียนเฉียน หวังว่าลูกจะไม่ทำให้เราผิดหวังอีกนะ ผมจะขึ้นไปข้างบนแล้วนะ ใจเย็นๆ แล้วคิดดีๆ นะ”
หลังจากพูดอย่างนั้นแล้ว คุณนายต้วนก็เดินขึ้นไปชั้นบน
ต้วนเฉียนเฉียนถูกทิ้งให้นั่งอยู่บนโซฟา ร้องไห้เศร้าเป็นครั้งคราว และรู้สึกโกรธเป็นครั้งคราว
คุณนายต้วนเข้าใจลูกสาวของเธอดี คงยากที่เธอจะผ่านมันไปได้ในเวลาอันสั้น เธอให้เวลาลูกสาวได้คิดทบทวน หากเธอยังไม่ยอมแพ้จ้านอิน เธอก็คงไม่สามารถช่วยลูกสาวของเธอได้
ไห่ถงไม่รู้ถึงความวุ่นวายในครอบครัวต้วน
เธอเชื่อว่าถ้าเธอปล่อยให้จ้านยินเป็นคนตัดสินใจ เขาจะตอบเธออย่างน่าพอใจ
พักผ่อนสุดสัปดาห์ที่ Youyou Villa
วันจันทร์แห่งการเริ่มต้นสัปดาห์ใหม่
เมื่อกลับเข้าเมือง คนที่ต้องไปทำงานก็ไปทำงาน คนที่ต้องไปโรงเรียนอนุบาลก็ไปโรงเรียนอนุบาล
ไห่หลิงยังคงจำคำพูดของป้าได้ หลังจากกลับจากวิลล่าโหย่วโหย่ว เธอจัดการเรื่องร้านสองร้าน และฝากหยางหยางไว้กับน้องสาว หลังจากนั้น เธอจึงเดินทางไปเจียงเฉิงกับคุณหญิงซ่าง
ไห่หลิงไปได้แค่สัปดาห์เดียวเท่านั้น
เมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ เธอและนางซ่างก็เดินทางกลับจากเจียงเฉิง
ไห่หลิงไม่ได้ตามคุณนายซ่างกลับไปที่บ้านตระกูลซ่าง เธอรู้ว่าลูกชายของเธออยู่ในร้านหนังสือของพี่สาว เธอจึงรีบตรงไปที่ร้านหนังสือทันที
เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน แสงพระอาทิตย์ตกจะเรืองแสงสีแดงเหมือนไฟ
ช่วงนี้ร้านหนังสือค่อนข้างคึกคัก
ไห่หลิงเดินเข้าไปและเห็นน้องสาวของเธอและเสี่ยวจุนกำลังทำสิ่งที่พวกเขาทำเป็นประจำ คนหนึ่งแจกของให้นักเรียน และอีกคนกำลังเรี่ยไรเงิน
หยางหยางนั่งลงข้างๆ พร้อมหนังสือเด็ก พลิกหนังสืออย่างเงียบๆ โดยมีกระเป๋านักเรียนใบเล็กวางอยู่ข้างๆ
เป็นครั้งคราวจะมีนักเรียนมาแกล้งเขา
ใครบ้างจะไม่อยากแกล้งเด็กน้อยน่ารักขนาดนี้
“ทงทง”
ไห่หลิงตะโกนเรียกน้องสาวของเธอ
“พี่สาว กลับมาแล้วเหรอ” ไห่ถงอุทานด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นน้องสาวของเธอเข้ามา และเรียกหลานชายของเธอว่า “หยางหยาง ดูสิ แม่กลับมาแล้ว”
หยางหยางเงยหน้าขึ้นมองแม่ เขาโยนหนังสือในมือทิ้ง ลุกขึ้นยืน แล้วโผเข้ากอดแม่
“แม่กลับมาแล้ว แม่คิดถึงแม่มาก”
ไห่หลิงอุ้มลูกชายขึ้นมา จูบแก้มอย่างดูดดื่ม แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แม่ก็คิดถึงหยางหยางเหมือนกัน หยางหยางจะเชื่อฟังแม่ไหมเวลาที่แม่ไม่อยู่บ้าน?”
หยางหยางพยักหน้า “ฉันเชื่อฟัง และลุงของฉันก็ชมว่าฉันเป็นเด็กดี”
เขาไม่กล้าที่จะนอนอยู่บนเตียงเมื่อแม่ไม่อยู่บ้าน
ทุกเช้าลุงของเขาจะปลุกเขา และเขาจะตื่นทันทีที่ลุงเรียก
แม่ของฉันบอกว่าเวลาของลุงฉันมีค่าและไม่ควรเสียไปโดยเปล่าประโยชน์
เขาเกรงว่าเขาจะนอนอยู่บนเตียงและเสียเวลาอันมีค่าของลุงไป
“พี่สาวกินข้าวหรือยัง?”