by หลังจากที่ถังจุนเย่ซ่อนใบสั่งยา เขาก็ยืนตัวตรงและเดินออกไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แม่บ้านมองไปที่จ้านลี่หรง ซึ่งถามเขาก่อนว่า “หยางหยางมาด้วยไหม?”
“ฉันไม่เห็นอาจารย์หยางหยาง”
จ้านลี่หรงเอ่ยเสียง “อ้อ” แล้วหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา เขากางมันออกแล้วพูดว่า “ไม่นะ เด็กน้อยที่น่ารัก ผมเป็นพ่อคนแล้ว ไม่ต้องออกไปต้อนรับลูกชายหรอก”
พ่อบ้านหัวเราะ
หยางหยางได้รับความนิยมมากในหมู่ผู้อาวุโส
สาเหตุหลักคือไม่มีเด็กอยู่ในวิลล่าโหย่วโหย่ว ทุกครั้งที่หยางหยางมาที่วิลล่าโหย่วโหย่วกับป้า เขาก็กลายเป็นสินค้ายอดนิยม และทุกคนก็รีบพาเขาไปด้วย
หนุ่มน้อยคนนี้เป็นคนฉลาดและพูดจาหวาน
จ้านลี่หรงและผู้อาวุโสท่านอื่นๆ ที่กำลังรอคอยที่จะมีหลานและกำลังเริ่มเข้าสู่วัยชราโดยธรรมชาติแล้วชอบหยางหยางมาก
ทันทีที่ถังจุนเย่เดินออกจากบ้านหลังใหญ่ เธอก็เห็นลูกชายและลูกสะใภ้เดินจูงมือกันเข้ามาหา ลูกชายของเธอถือถุงเล็กๆ ไว้ในมืออีกข้าง เธอรู้โดยไม่ต้องถามเลยว่าถุงเหล่านั้นเป็นของขวัญที่ลูกสะใภ้ซื้อให้เธอและสามี
ไห่ถงไม่เคยกลับบ้านมือเปล่าเมื่อเธอกลับไปบ้านสามี
เธอรู้ว่าพ่อแม่สามีของเธอมีทุกอย่างที่ต้องการที่บ้าน
อย่างไรก็ตาม ในฐานะลูกสะใภ้ สิ่งของที่เธอซื้อกลับมีความหมายที่แตกต่างออกไปสำหรับพ่อแม่สามีของเธอ
“แม่.”
“แม่.”
ทั้งคู่ตะโกนเมื่อเห็นถังจุนเย่
ถังจุนเย่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม และมองข้ามพวกเขาไปข้างหลัง แต่เห็นเพียงจ้านอี้เฉินและหนิงหยุนชู่เท่านั้น
ถึงแม้หนิงหยุนชูจะเคยไปวิลล่าโหย่วโหย่วมาหลายครั้งแล้ว แต่วิลล่านั้นใหญ่โตเกินไป เธอจึงยังไม่คุ้นเคยกับมันมากนัก เธอเดินช้ามาก จึงต้องให้จ้านอี้เฉินช่วยจับมือเธอเดินช้าๆ
เพื่อช่วยให้เธอคุ้นเคยกับสถานที่นั้น จ้านอี้เฉินยังได้บอกเธอด้วยว่าสถานที่นั้นอยู่ที่ไหนและมีอะไรบ้าง เพื่อที่หนิงหยุนชู่จะได้จำได้
Ning Yunchu ยังต้องจำจำนวนก้าวด้วย เพื่อว่าครั้งต่อไปที่เธอเดินเส้นทางเดียวกันคนเดียว เธอจะไม่ต้องให้ใครมาจับมือเธอ
“ทงทง หยางหยางอยู่ไหน วันนี้วันศุกร์ไม่ใช่เหรอ พรุ่งนี้เขาไม่ต้องไปโรงเรียนอนุบาลแล้ว พาหยางหยางมาด้วยไม่ได้เหรอ ฉันไม่ได้เจอหยางหยางนานแล้ว คิดถึงเขาจังเลย”
ถังจุนเย่ไม่เห็นหยางหยางและอดไม่ได้ที่จะถามลูกสะใภ้ของเขา
ไห่ถงตอบว่า “พ่อของหยางหยางฟื้นแล้ว และถูกย้ายจากหอผู้ป่วยหนักไปหอผู้ป่วยทั่วไป พี่สาวฉันบอกว่าจะพาเขาไปโรงพยาบาลพรุ่งนี้เพื่อไปเยี่ยมพ่อของเขา ฉันเลยไม่ได้พาเขากลับมา”
ถังจุนเย่ผิดหวังอย่างเห็นได้ชัดที่เขาไม่ได้เห็นเจ้าตัวน้อยน่ารักคนนี้
เธอบอกว่า “อ้อ เป็นเรื่องปกติที่เขาจะไปหาพ่อที่โรงพยาบาล เขาจะอยู่ที่นั่นสักวันไหม ไม่งั้นพอเขาไปหาพ่อแล้ว เราก็ส่งคนไปรับได้”
คู่รักหนุ่มสาว คุณมองมาที่ฉัน และฉันก็มองมาที่คุณ
ไห่ถงยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่แน่ใจเรื่องนั้น พรุ่งนี้ฉันจะถามน้องสาวแล้วจัดการให้”
เธอก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แล้วจับแขนแม่สามีอย่างเอ็นดู “แม่คะ หนูไม่ได้พาหยางหยางกลับมา แม่ไม่ต้อนรับพวกเรากลับเหรอคะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แค่ไม่มีเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ บ้านก็ดูเงียบเกินไป หยางหยางเป็นคนมีเหตุผล ฉลาด และพูดจาหวาน ๆ ราวกับน้ำผึ้ง แม่ชอบเขามาก”
การไม่พอใจกับความเงียบสงบของบ้านและการไม่มีเด็กส่งเสียงดังเป็นปัจจัยทางอ้อมที่ทำให้เกิดการคลอดบุตร