by จ้านอินกำลังประชุมอยู่
เขาไม่ได้ตอบกลับทันที
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมาและเปิด WeChat
เมื่อเห็นว่าข้อความนั้นมาจากภรรยาของเขา ใบหน้าหล่อๆ ของเขาก็เริ่มอ่อนลงโดยไม่ได้ตั้งใจ
เมื่อผู้บริหารระดับสูงในห้องประชุมเห็นว่าสีหน้าของประธานจ้านอ่อนลง พวกเขาก็เดาว่านั่นเป็นข้อความจากภรรยาของประธาน
มีรอยยิ้มในดวงตาของทุกคน
ครบรอบหนึ่งปีแล้วที่คุณจ้านและภรรยาได้จดทะเบียนสมรส ถึงแม้จะยังไม่ได้จัดงานแต่งงาน แต่ก็ใกล้เข้ามาแล้ว พิธีแต่งงานจะจัดขึ้นในเดือนหน้า
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังคงดีเหมือนเดิมและมีแนวโน้มดีขึ้นเรื่อยๆ
พวกเขาเฝ้าดูด้วยตาของตนเองในขณะที่ประธานาธิบดีจ้านผู้มีเลือดเหล็กละลายหายไปทีละน้อยต่อหน้าภริยาของประธานาธิบดี
ผู้คนกล่าวกันว่าแม้แต่เพชรที่ปลอมแปลงมาอย่างดีก็ยังมีความอ่อนนุ่มเหมือนไหม
ไม่ว่าผู้ชายจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาจะละลายเมื่อได้พบกับผู้หญิงที่เขารัก
ใครจะไปคิดว่าสีหน้าของหัวหน้าจ้านจะเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาลุกขึ้นยืนทันที ดึงเก้าอี้ออกมา หันหลังกลับ แล้วเดินออกไป เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็นึกขึ้นได้ว่าการประชุมยังไม่จบ เขาหันไปหาซูหนานแล้วพูดว่า “ซูหนาน นายจัดการก่อนเลย”
สุนันตอบกลับ
ฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาไม่ได้เห็นจ้านยินตื่นตระหนกและวิตกกังวลขนาดนี้มานานแล้ว
จ้านอินก้าวออกจากห้องประชุม
เขากลับไปที่สำนักงานของเขาและโทรหาไห่ถงทันที
“ทงทง รูปพวกนี้มาจากไหน”
“ฉันเพิ่งได้รับแล้ว มีคนเอามันมาส่งที่ร้านหนังสือของฉัน แล้วเสี่ยวจุนก็รับมันไปให้ฉัน”
จ้านอินสบถด่าเบาๆ สองสามครั้ง
“สามี อย่าโกรธเลยนะ ผู้ชายในรูปไม่ใช่คุณหรอก แต่หน้าเหมือนคุณนิดหน่อย ต่อให้รูปจะดูสนิทสนมแค่ไหน มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลย คุณต้วนแค่หาคนมาแทนเฉยๆ”
“ถูกต้องค่ะ บางคนส่งรูปพวกนี้มาให้ฉันเรื่อยๆ ตั้งใจทำให้เรื่องยากๆ สำหรับฉัน แผนของพวกเขาคงไม่สำเร็จหรอก แต่ฉันกลัวว่าถ้าเห็นรูปลับๆ ของคนอื่นบ่อยๆ ฉันจะเป็นตากุ้งยิง ฉันต้องจัดการมันแล้วล่ะ”
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้เข้าใจเธอผิดนะ ถ้าฉันเข้าใจผิด นั่นคงเป็นการตอบสนองความปรารถนาของพวกเขาไม่ใช่เหรอ?”
บางทีฉันก็คิดว่า ทำไมเราไม่ทำเป็นเล่นๆ แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจกันไปเลย เธอจะโกรธและไม่กลับบ้านเป็นวันๆ คืนๆ เหมือนเมื่อก่อน ไม่สนใจฉันเวลาโกรธ ไม่กลับบ้าน ไม่รับโทรศัพท์หรือข้อความ แล้วก็บล็อกฉัน ตอนนั้นคนพวกนั้นคงดีใจมากแน่ๆ
“ไม่อย่างนั้น พวกเขาก็ทำไปเยอะแล้ว แต่เราไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย รู้สึกเหมือนพวกเขาเสียเวลาเปล่า”
ใบหน้าของจ้านอินเต็มไปด้วยรอยดำคล้ำ เขาคำรามผ่านฟันที่กัดแน่น “ไห่ถง เจ้ากำลังคันไม้คันมืออยู่ใช่มั้ย? ถ้าเจ้ากล้าทำแบบนั้น เมื่อข้าลงโทษเจ้า ก็อย่าร้องไห้และวิงวอนขอความเมตตาเลย”
ใบหน้าของไห่ถงกลายเป็นสีแดง
หมาป่าตัวนี้รู้วิธีใช้เหตุการณ์นี้เพื่อคุกคามและข่มขู่เธอ
“ฮ่าๆ โอเค ฉันไม่ได้อยากสู้ ฉันอยากสู้ต่างหาก ที่รัก มันเป็นแค่การแสดง ไม่ใช่เรื่องจริง แบบนั้นพวกเขาจะคิดว่าท่าไม้ตายของตัวเองได้ผล”
“แล้วเราก็ต่อยหน้าพวกเขาอย่างแรง มันสนุกมากเลย”
“แค่แสดงออกมาก็พอ โอเคไหม? ไม่งั้นมันจะน่าเบื่อเกินไป ถ้าพวกเขาเห็นว่ารูปมันใช้ไม่ได้ พวกเขาอาจจะคิดอย่างอื่นขึ้นมาได้”
หากจ้านอินมีความสามารถเหมือนซุนหงอคง เขาจะต้องตีลังกาไปทางไห่ถงและ “ลงโทษ” เธออย่างรุนแรง
“ไห่ทง!”
จ้านอินตะโกนอีกครั้งด้วยความจริงจัง
ไห่ถงเม้มริมฝีปากแน่น รู้ว่าเขาคงไม่ยินยอมร่วมมือในการแสดงนี้แน่ เขายังคงโกรธมาก ถึงขั้นเรียกชื่อเต็มของเธอ