by “ท่านชายซูไม่รู้ถึงผลที่ตามมาของการกระทำเช่นนี้หรือ? หากบิดาของเขารู้เข้า ทั้งเขาและซ่างเสี่ยวเฟยก็จะปลอดภัย”
ไห่ถงหัวเราะ “จริงๆ แล้วมันไม่เกี่ยวกับคุณเลยเหรอ แล้วทำไมคุณถึงหลบสายตาฉัน คุณไม่กล้าสบตาฉันเลย”
เธอคว้าใบหน้าหล่อเหลาของเขาและบังคับให้เขามองดูเธอ
“จ้านอิน เธอบอกว่าจะไม่โกหกฉันอีก ถ้าโกหกอีก เธอต้องนอนในห้องทำงานเป็นปี”
“ฉันไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับการนอนในห้องทำงานเป็นเวลาหนึ่งปีเลย”
จ้านอินพูดอย่างรู้สึกผิด
เขาเพียงแต่บอกว่าเขาจะไม่โกหกเขาอีก แต่เขาไม่ได้บอกว่าเขาจะนอนในห้องทำงานเป็นเวลาหนึ่งปี
เขายอมนอนในห้องทำงานสักวันก็ได้ แต่ไม่ใช่ว่าจะนอนเป็นปีหรือแม้แต่เป็นเดือนด้วยซ้ำ
“คุณไม่ได้พูด ฉันพูดเอง ถ้าโกหกฉันอีก แล้วฉันรู้เข้า คุณก็จะต้องนอนในห้องทำงานเป็นปี แถมยังห้ามแตะต้องฉันอีก”
ใบหน้าหล่อเหลาของจ้านอินสบตาลง “ภรรยา คุณรู้ว่าการทำแบบนี้จะทำให้ฉันรู้สึกแย่ยิ่งกว่าการฆ่าฉันเสียอีก”
“งั้นก็อย่าโกหกฉัน”
“ข้า… โอเค ข้าจะบอกความจริงกับเจ้า เมื่อเจ้าได้ยินเรื่องนี้แล้ว อย่าบอกซ่างเสี่ยวเฟย ข้าไม่ได้กลัวว่านางจะตามล่าข้า แต่ข้ากลัวว่านางจะทำให้ข้าลำบากต่อหน้าเจ้า”
เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของภรรยาฉัน ฉันไม่อาจทำให้เธอขุ่นเคืองได้
“บอกฉันหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้น?”
จ้านอินพูดอย่างระมัดระวัง “ทั้งหมดเป็นเพราะป้าของฉัน เธอต้องการเลิกกับจุนหรานและซ่างเสี่ยวเฟย เธอหมายตาถังหย่งอัน ลูกพี่ลูกน้องของฉันไว้แล้ว อย่างที่คุณรู้”
“แต่หย่งอันไม่ได้สนใจซ่างเสี่ยวเฟยเลยสักนิด และเขาก็ไม่กล้าด้วย ตอนนี้เธอหลงรักจุนหรานเต็มหัวใจ หากหย่งอันเข้าไปยุ่งเกี่ยว เรื่องนี้คงล้มเหลว เขาคงโง่เขลาที่ทำแบบนั้น ทั้งที่รู้ว่าตัวเองจะต้องเจ็บตัว”
“ป้าเป็นคนวางแผนร้ายและชอบวางแผนร้ายกับหย่งอันอยู่เสมอ ทำให้หย่งอันหงุดหงิดมาก เขาจึงมาบ่นกับฉัน เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง ถ้าเขาขอความช่วยเหลือจากฉัน ฉันจะช่วยเขาแน่นอนถ้าทำได้”
“แล้วฉันก็ให้คำแนะนำเขาไปบ้าง ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันพูดถึงคุณชายซู แล้ว… นั่นแหละคือสิ่งที่เกิดขึ้น”
ไห่ตง: “…”
“เอาล่ะ จ้านอิน นี่เป็นฝีมือของเธอจริงๆ นะ จีเสี่ยวเฟยรู้ว่าเธอคงไม่มาสะสางเรื่องของเธอหรอก เธอนามสกุลเดียวกับเธอ จ้าน แล้วก็มีจวินอู่เส้าด้วย เขาดีกับเธอมาก แถมเธอยังสร้างคู่แข่งคนใหม่ให้เขาอีก”
“คุณชายซูไม่ได้จริงจัง”
คำพูดของจ้านอินฟังดูผิดอย่างเห็นได้ชัด
คุณชายซูไม่ได้จริงจังอะไร แต่การปรากฏตัวของเขากลับสร้างปัญหาให้กับจุนหรานและซ่างเสี่ยวเฟย ทำให้พวกเขาปวดหัว
“สร้างปัญหาให้จุนหราน ทำให้เขาตามจีบภรรยายากขึ้นอีก เมื่อในที่สุดเขาได้ภรรยาคนสวย เขาจะรักลูกพี่ลูกน้องของฉันมากขึ้นไปอีก”
จ้านอินรู้สึกผิดจึงหยุดโทรหาซ่างเสี่ยวเฟยแล้วเริ่มโทรหาลูกพี่ลูกน้องของเธอ
หากซ่างเสี่ยวเฟยอยู่ที่นั่น เธอคงหาอะไรบางอย่างมาขว้างใส่เขาแน่ๆ และการเรียกเขาว่าลูกพี่ลูกน้องก็ไร้ประโยชน์
“คุณพูดถูก เราทุกคนเห็นความรู้สึกของจุนหรานที่มีต่อเสี่ยวเฟย ถ้าพวกเขาได้แต่งงานกันจริงๆ พวกเขาคงมีความสุขมาก จุนหรานจะดูแลเสี่ยวเฟยไปตลอดชีวิต ผู้ชายในตระกูลจุนนั้นภักดีมาก”
“เสี่ยวเฟยชอบพูดถึงคุณต่อหน้าฉันเสมอ ชื่นชมคุณในด้านดี และขอให้ฉันไม่คิดถึงคุณและอย่ามีเรื่องขัดแย้งกับคุณอีก นี่คือวิธีตอบแทนเธอ ถ้าเธอรู้ เธอคงอยากฆ่าคุณแน่”
จ้านอิน: “…ภรรยา ฉันไม่ได้คิดอะไรมาก แค่พูดไปงั้นๆ ใครจะไปรู้ว่าหย่งอันจะโน้มน้าวคุณชายซูให้ช่วยเขาได้ล่ะ อย่าบอกลูกพี่ลูกน้องฉันเรื่องนี้นะ ถ้าเธอรู้เข้า เธอจะต้องทำให้ฉันแหลกเป็นชิ้นๆ”
“ตอนนี้คุณรู้แล้วว่าคุณกลัว ลองดูสิว่าในอนาคตคุณจะยังพูดจาและให้คำแนะนำไร้สาระต่อไปอีกไหม คุณไม่มีความสามารถแม้แต่จะจีบภรรยา แต่กลับให้คำแนะนำคนอื่น”
จ้านอินรีบรับรองว่า “ผมสัญญาว่าจะไม่ให้คำแนะนำแบบสุ่มๆ อีกต่อไป ผมจะให้คำแนะนำเฉพาะกับพี่น้องของผมเมื่อพวกเขาขอเท่านั้น”