by วันนี้ ฉันถูกพูดถึงแทบตาย
ไห่ตงหยุดพูดและนั่งเงียบ ๆ มองภาพถนนนอกหน้าต่างรถอย่างเงียบ ๆ
เมื่อพวกเขากลับมาที่ร้าน Hai Ling เพิ่งกลับมา
“พี่สาว”
ไห่ตงเรียกพี่สาวของเธอขณะที่เธอลงจากรถ
ไห่หลิงหันกลับไปเห็นน้องสาวและสามีของเธอ ใบหน้าอ้วนท้วนของเธอยิ้มแล้วถามน้องสาวว่า “คุณกับจ้านหยินกลับมาจากไหน” “ฉันขอให้เขามาทาน
อาหารเย็น ฉันไปที่ บริษัทของเขารอเขาอยู่ พี่สาว เป็นยังไงบ้าง ได้งานแล้วเหรอ?”
หลังจากที่จ้านหยินลงจากรถเขาก็โทรหาพี่สาวไห่หลิงด้วย
ไห่หลิงตอบด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่น้องสาวของเธอพูดถึงงาน เธอดูเศร้าๆ ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันยังหาไม่เจอ ฉันส่งเรซูเม่ไปหลายชุดแล้ว แต่ยังไม่ได้รับการตอบกลับเลย” หรือฉันแค่ปฏิเสธไปตรงๆ
” หลังจากเงียบไปสักพักเธอก็พูดต่อว่า “พอรู้ว่าฉันมีลูก อายุแค่ 2 ขวบ เธอก็บอกจริง ๆ ว่าลูกฉันยังเด็กมากและมีหลายอย่างที่ต้องทำ ฉันวอกแวกง่าย และ มีสมาธิกับงานไม่ได้ นี่โกรธมาก ใครว่าหลังมีลูก แม่ไม่มีสมาธิในการทำงาน”
“บอก แล้วว่าลูกได้รับการดูแลและจะมีสมาธิกับงานในเวลาทำงานได้แน่นอน” เหมือนไม่มีหูฟังไม่ได้ เมื่อไหร่ผู้หญิงที่เป็นแม่จะเริ่มหางานทำ ต้องถูกเหยียดหยาม”
ไห่หลิงออกไปหางานทำทั้งเช้า เหนื่อยและหิว แต่เธอก็ไม่ได้รับอะไรเลย
คิดถึงคำพูดที่ครอบครัวสามีดุว่าตอนนี้เธอจะอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่มีโจวหงหลิน?
เธอขาดการติดต่อกับสังคมเป็นเวลาสามปี
ข้อดีไม่มีแล้ว เวลาหางาน ไม่ใช่บริษัทที่เลือกเธอแต่เธอเป็นคนเลือกบริษัท
เธอยังคงคิดที่จะทำงานเป็นผู้อำนวยการฝ่ายการเงินอีกครั้ง ตอนนี้ ดูเหมือนว่าไม่ว่าตำแหน่งไหนก็คงจะดีถ้าเธอหางานได้
“พี่สาว ไม่เป็นไร อย่ารีบร้อน ค่อยๆ มองหามันแล้วคุณจะพบงานที่เหมาะสมเสมอ” ไห่ตงปลอบใจ
น้องสาวของเธอ แล้วเธอก็เอาแขนเข้าไปในร้าน “กินก่อน พักผ่อน และ แล้วค่อยหาในช่วงบ่ายหรือจะส่งเรซูเม่ออนไลน์แล้วรอจนกว่าจะได้รับแจ้งสัมภาษณ์ก่อนออกไปข้างนอก”
“ฉันส่งเรซูเม่ทางออนไลน์ด้วย แต่มีคนโทรมาสัมภาษณ์ไม่มากนัก”
เดิมทีไห่หลิงมั่นใจในการกลับไปทำงาน แต่หลังจากการหางานในตอนเช้า จู่ๆ เธอก็รู้สึกมั่นใจน้อยลงเล็กน้อย
บางทีเธอควรผ่อนคลายอาการของเธอและไม่ใช่แค่มองหางานทางการเงิน แต่ลองอย่างอื่นด้วย
“หยางหยางสบายดีไหม?”
“ดีมาก เสี่ยวจุนเล่นกับเขาแล้วเขาสนุกมาก ตอนที่ฉันไปรับจ้านหยิน เขาไปนอนแล้วหลังจากกินและดื่ม ตอนนี้เขาควรจะนอนได้แล้ว” ไห่หลิง เธอยิ้มและพูดว่า “ปกติฉันจะพาเขาไปด้วย เขาซนมาก แต่พอฉันไม่อยู่เขาก็เชื่อฟังมาก”
เธอไปพบลูกชายและเห็นว่าเขาหลับสบาย เธอแตะหน้าเล็กๆ ของเขา แล้วโน้มตัวลงมาอีกจึงก้มลงจุมพิตเธอแล้วออกไปกินข้าวกับทุกคน
“คุณจ้าน คุณยุ่งมากกับงาน ดื่มซุปอีกชามเพื่อเติมพลังให้ตัวเอง”
ไห่ตงเทซุปอีกชามให้ชายของเธอ
ไห่หลิงได้ยินพี่สาวของเธอเรียกพี่เขยของเธอว่านายซาน แล้วพูดว่า: “มันแปลกเกินไปสำหรับคุณที่จะเรียกนายซานว่านายซาน”
ไห่ตงหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันเปลี่ยนชื่อให้เขาจาก เป็นครั้งคราว อย่างไรก็ตาม ฉันเรียกเขาว่ามิสเตอร์จ้าน” แค่เขาเท่านั้นและเขาก็คุ้นเคยกับมันแล้ว”
จ้านหยินยังก้อง: “พี่สาว ไห่ตงกับฉันก็เป็นแบบนี้ เราจะเรียกกันอะไรก็ได้ตามใจชอบ บางครั้งฉันก็เรียกเขาว่านายจ้าน” ฉันจะเรียกเธอว่าคุณไห่ด้วย”
ไห่หลิงหัวเราะ เธอพูดว่า: “เอาล่ะ โอเค นี่เป็นห้องส่วนตัวที่สนุกสำหรับคุณและฉัน แค่ทำความคุ้นเคย”
เมื่อเธอกับโจว หงลินแต่งงานกัน ก็ถึงเวลาแล้ว เมื่อรักกันลึกซึ้ง ทุกวันสามีก็ยาว ภรรยาก็เตี้ย .
ฉันไม่รู้ว่าเธอเริ่มเรียกเขาว่าหงหลินเมื่อใด หรือทั้งสองอย่างด้วยชื่อของเธอ และเขาก็เรียกเธอด้วยชื่อจริงของเธอด้วย
ดูเหมือนว่า Zhou Honglin ไม่ได้โทรหาภรรยาของเธอมานานแล้ว