by “ตอนนี้คุณอยู่ที่บ้านลุงสามใช่ไหม?” ไห่หลิงรู้ว่าลุงสามที่ลูกชายของเธอพูดถึงคือจ้านห่าวหยู
หยางหยางพยักหน้า “ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านลุงซาน ฉันจะขึ้นเครื่องบินเร็วๆ นี้ ฉันไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน คุณยายทวดกับป้าของฉันเป็นคนตัดสินใจขั้นสุดท้าย”
เขาตามป้าและย่าจ้านไปกินดื่มและสนุกสนานกัน
ไฮลิงถามเขาอีกครั้ง: “คุณใช้โทรศัพท์ใหม่ของป้าของคุณโทรหาแม่ของคุณหรือเปล่า?”
“ไม่ใช่ค่ะ ของลุงซาน โทรศัพท์ของป้ากำลังชาร์จอยู่”
ไห่หลิงพูดว่า “ป้าของคุณอยู่ไหน ปล่อยให้ป้ารับโทรศัพท์เถอะ”
“ผมจะไปหาป้านะครับคุณแม่ กรุณารอสักครู่นะครับ”
หยางหยางพูดสิ่งนี้ขณะที่เขาเดินไปหาไห่ทง จ้านหาวหยูเดินตามเขาไป เพราะกลัวว่าเขาจะวิ่งเร็วเกินไปแล้วล้มลง
“ป้า คุณแม่อยากคุยกับคุณ” หยางหยางพบไห่ทงและยื่นโทรศัพท์ให้เธอทันที
ไห่ถงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเรียก “น้องสาว”
“ทงทง คุณใช้โทรศัพท์ใหม่ส่งข้อความหรือโทรหาจ่านหยิน คุณก็เหมือนกัน คุณไม่ได้บอกจ่านหยินล่วงหน้าด้วยซ้ำก่อนจะออกเดินทาง เขาเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณไปเมื่อคุณไม่อยู่บ้าน เขาไม่อยากเล่นในวันหยุดสุดสัปดาห์ เขากินไม่ได้หรือหลับไม่สนิท เขายังมีรอยคล้ำใต้ตาด้วยซ้ำ”
“ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่กับฉัน ฉันทำก๋วยเตี๋ยวให้เขากิน แต่เขากินไม่ได้ เขาบอกว่าเขาคิดถึงคุณ”
ไห่หลิงดุน้องสาวก่อน จากนั้นเดินห่างออกไปสองสามก้าว ยืนห่างออกจากจ่านหยิน และถามน้องสาวด้วยเสียงต่ำ “ทงถง คุณกับจ่านหยินไม่ได้มีเรื่องขัดแย้งกันใช่ไหม จ่านหยินสงสัยอยู่เสมอว่าเขาทำอะไรผิด และคุณย่าจ่านก็ระบายความโกรธให้คุณ คุณจึงปฏิบัติกับเขาแบบนี้”
เมื่อไห่ทงได้ยินว่าสามีของเธอไม่สามารถกินและนอนหลับได้สบาย เธอจึงถามด้วยความกังวลว่า “จ่านหยินไม่สามารถกินได้จริงๆ หรือ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันต้องอยู่ห่างบ้าน ฉันมักจะต้องเดินทางเพื่อธุรกิจ”
“ปกติแล้วคุณมักจะเดินทางเพื่อธุรกิจเป็นเวลาสามถึงห้าวัน และเขาสามารถคุยโทรศัพท์ ส่งข้อความ และวิดีโอแชทกับคุณได้ แต่ครั้งนี้ คุณไม่ได้บอกเขา เขาจึงรู้สึกไม่พอใจ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณจะกลับมาเมื่อไหร่ และคุณก็เปลี่ยนโทรศัพท์ก่อนจะออกไปข้างนอก ดังนั้นเขาจึงรู้สึกไม่ดี เขาไม่มีอาหารจริงๆ และไม่สามารถกินบะหมี่ที่ฉันทำไว้ให้ได้”
“เขายังมีรอยคล้ำใต้ตาด้วย คุณสามารถบอกได้ในทันทีว่านั่นเป็นเพราะเขานอนไม่ค่อยหลับ เขายังทำตัวเหมือนสามีที่ขี้น้อยใจ คุณรู้ว่าเขาเป็นแบบนี้แต่คุณไม่ได้บอกเขาล่วงหน้า”
ไห่ทงกล่าวว่า “เขาบ่นกับคุณย่าว่าฉันสนใจแต่เรื่องเงินและไม่สนใจเขา ดังนั้นคุณย่าจึงพาฉันออกไปข้างนอกเพื่อให้ฉันไม่สนใจเขาจริงๆ สักครั้ง เพื่อที่เขาจะได้ลิ้มรสชาติที่แท้จริงของการถูกเพิกเฉย เพื่อที่เขาจะได้ไม่บ่นเกี่ยวกับฉันอีกต่อไปในอนาคต ฉันไม่เคยบ่นว่าเขาทำงานยุ่งและไม่มีเวลาอยู่เคียงข้างฉัน เขามักจะบ่นเกี่ยวกับฉันเมื่อฉันยุ่งนิดหน่อย เหมือนกับสามีขี้น้อยใจ”
ไห่ถงอดหัวเราะไม่ได้เมื่อเธอคิดถึงใบหน้าอันเคียดแค้นของสามี
“ผู้ชายที่เพิ่งเริ่มมีความรักก็เป็นแบบนี้แหละ จ่านหยินเป็นผู้ชายที่ชอบควบคุมคนอื่นและเอาแต่ใจตัวเอง เขาเปลี่ยนไปมากสำหรับคุณ ปล่อยเขาไว้คนเดียวสักสองวัน อย่าลืมติดต่อเขา ไม่งั้นสัปดาห์หน้าเขาจะอารมณ์เสียเพราะต้องไปทำงาน”
สองวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ และน้องสาวของฉันต้องการทิ้งพี่เขยไว้คนเดียว แต่ไห่หลิงไม่สนใจ
อย่างไรก็ตาม เรายังต้องติดต่อพวกเขาในช่วงวันธรรมดา เพื่อป้องกันไม่ให้คนจากกลุ่ม Zhan ออกมาร้องเรียน
“พี่สาว ฉันเข้าใจแล้ว”
“จ้านยินอยากคุยกับคุณตอนนี้”
หลังจากที่ไห่หลิงพูดจบ เธอก็เดินกลับไปหาจ่านหยิน ยื่นโทรศัพท์ให้เขา และพูดกับเขาว่า “หยางหยางยืมโทรศัพท์ของห่าวหยูมาโทรหาฉัน ตอนนี้ทงทงและคนอื่นๆ อยู่ที่บ้านของห่าวหยูแล้ว ห่าวหยูอยู่ที่ไหน”
“ตอนนี้เขาอยู่ที่เจียงเฉิง”
จ้านยินรู้ที่อยู่ของภรรยาที่รักของเขาและวางแผนที่จะบินไปเจียงเฉิงในเร็วๆ นี้ แต่ป้าของเขากล่าวเสริมว่า “หยางหยางบอกว่าพวกเขาจะออกจากเจียงเฉิงในเร็วๆ นี้”
จ้านหยินรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของป้าของเขา
ไห่หลิงเดินจากไปอย่างมีชั้นเชิง ปล่อยให้คู่รักหนุ่มสาวคุยกันทางโทรศัพท์อย่างหวานชื่น
“เมียใจร้ายจังนะ ไม่ยอมบอกฉันด้วยซ้ำว่าจะไปเที่ยว จะได้จัดการเรื่องต่างๆ ที่บริษัทให้เรียบร้อยก่อนแล้วไปเที่ยวกับเมีย”
จ้านยินบ่นทางโทรศัพท์ว่าภรรยาทิ้งเขาแล้วหนีไป
“คุณยายแนะนำมาในนาทีสุดท้าย เราจึงออกเดินทางกันแบบไม่ได้วางแผนไว้ ฉันไม่ได้บอกคุณเพราะคิดว่าคุณยุ่งมากในช่วงนี้และไม่อยากใช้เวลาทำงาน”
จ้านยินพึมพำอะไรบางอย่างด้วยเสียงต่ำ แต่ไห่ทงที่อยู่ปลายสายกลับไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไรอย่างชัดเจน