by ไห่หลิง: “…ฉันเดาว่าทงทงจะโทรกลับมาเร็วๆ นี้ หยางหยางจะคิดถึงฉัน”
เธอพูดเรื่องนี้หลายครั้ง
ไม่มีวิธีอื่นใดอีกแล้วนอกจากจะปลอบใจพี่เขยของฉันอย่างนี้
เมื่อน้องสาวของเธอไปเที่ยวไกล พี่เขยของเธอดูเหมือนว่าจะไปไม่ไหว ซึ่งทำให้ไห่หลิงรู้สึกขบขันเล็กน้อย แต่เธอก็รู้ด้วยว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดีมาก และจ้านหยินก็คุ้นเคยกับการมีภรรยาอยู่เคียงข้าง
ทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันและไห่หลิงก็มีความสุขได้กับน้องสาวของเธอเท่านั้น
“ฉันจะเปลี่ยนคุณเป็นอย่างอื่นไหม?”
ไห่หลิงกำลังคิดว่าจะทำเกี๊ยวสักชามให้พี่เขยกินดีไหม
จ่านหยินส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ใช่ว่าอาหารของน้องสาวฉันไม่อร่อย แต่เป็นเพราะฉันไม่มีความอยากอาหารต่างหาก ฉันรู้สึกไม่สบายใจมากเมื่อนึกถึงเรื่องที่ทงทงทอดทิ้งฉันอย่างโหดร้ายและออกไปเที่ยวกับคุณยาย และถึงกับเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ของคุณยายโดยไม่แจ้งให้ฉันทราบ”
“พี่สาวคิดว่าใต้ตาฉันมีรอยคล้ำหรือเปล่า ฉันเองก็นอนไม่หลับเหมือนกัน”
ไห่หลิง: “…”
“พี่สาว บอกฉันหน่อยว่าฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า?”
จ้านยินมักรู้สึกว่าตนได้ทำอะไรผิด จึงทำให้เขาถูกคุณยายลงโทษ
มิฉะนั้น คุณย่าก็คงไม่สามารถโน้มน้าวให้ไห่ทงไปกับเธอทุกที่ได้
คุณย่ารู้ดีว่าเขามีความผูกพันกับไห่ทงมาก และต้องการอยู่กับไห่ทงตลอด 24 ชั่วโมง
“สิ่งที่ฉันเห็นก็ไม่ได้พบสิ่งผิดปกติ และฉันไม่รู้ว่าฉันไม่เห็นอะไร”
จ้านหยินถอนหายใจ “คุณยายของฉันเป็นแบบนี้ เธอชอบโจมตีอย่างกะทันหันและชอบฆ่าคนโดยไม่ทันตั้งตัวโดยที่พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
เขาทำผิดตรงไหนกันแน่?
ไห่หลิงกล่าวว่า “คุณย่าจ่านอาจต้องการออกไปเล่นข้างนอก และให้ทงทงไปเป็นเพื่อนคุณย่า จ่านหยิน อย่าคิดมากเกินไป”
จ้านยินไม่ได้พูดอะไร
ไห่หลิงไม่เข้าใจคุณยายของเขา
เขาได้รับการเลี้ยงดูโดยคุณยาย และทั้งสองก็มีความสัมพันธ์ที่ดีมาก เขายังรู้ดีที่สุดว่าคุณยายของเขาเป็นคนประเภทไหน
คุณย่าคงจะแกล้งเขาอยู่
ตอนนี้เขาเพียงหวังว่าเมื่อภรรยาของเขาสนุกสนานกับคุณยาย เธอจะยังคงจำเขาในฐานะสามีของเธอ
“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง…”
เสียงโทรศัพท์มือถือของไห่หลิงดังขึ้นทันใดนั้น
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วพบว่ามันเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย เธอกล่าวกับจ่านหยินทันทีว่า “จ่านหยิน อาจเป็นทงทงที่โทรหาฉัน มันเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย”
จ้านยินอยากคว้าโทรศัพท์ของป้าของเขาและช่วยเธอรับสาย
“พี่สาว ช่วยรับโทรศัพท์หน่อยว่าเป็นทงทงหรือเปล่า”
ไห่หลิงพยักหน้าและรับโทรศัพท์
“แม่.”
เสียงเด็กๆ ของหยางหยางดังขึ้นมา
ไห่หลิงยิ้มทันที “หยางหยาง คุณคิดถึงแม่ของคุณไหม ทำไมคุณถึงโทรหาฉันตอนนี้ ฉันคิดถึงคุณมาก”
“ผมคิดถึงแม่นิดหน่อย เมื่อวานตอนที่ผมไปถึงบ้านลุง ผมเผลอหลับไปและไม่ได้โทรหาแม่เลย” หยางหยางพูดในขณะที่รู้สึกผิดเล็กน้อย เขาลืมโทรหาแม่เพราะเขาสนุกสนานมากเกินไป ตอนนี้เขาเพิ่งจำได้ จึงรีบยืมโทรศัพท์มือถือของลุงแล้วโทรหาแม่