by เขาจ้องดูกล่องข้าวเก็บความร้อน เธอได้ย้ายมันไปไว้ตรงขอบสุดแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเอื้อมถึงได้เพราะมีปัญหาด้านการเคลื่อนไหว
เขาไม่มีประโยชน์เลย!
ทุกคนให้กำลังใจเขาและขอให้เขาดูแลรักษาอาการบาดเจ็บของเขาให้ดี แพทย์บอกว่าโอกาสที่เขาจะหายได้นั้นมีสูงมาก แต่ไม่ได้บอกว่าจะหายได้ 100% ใครจะรู้ว่าเขาสามารถฟื้นตัวได้จริงหรือไม่?
หากเขาไม่สามารถฟื้นตัวได้ เขาก็คงเป็นเหมือนตอนนี้ คือพยายามกวาดกล่องข้าวเทอร์โมสลงพื้น แต่เขาทำไม่ได้ ดูเหมือนว่ากล่องข้าวเทอร์โมสมีปากและกำลังล้อเลียนเขาอยู่ เขาไม่ชอบกล่องข้าวแต่ก็ไม่สามารถกำจัดมันได้
ลู่ตงหมิงกำลังจะโกรธเมื่อโทรศัพท์มือถือของไห่หลิงดังขึ้น
เขาเห็นเธอรับโทรศัพท์และได้ยินเธอเรียก “ทงทง” และรู้ว่าเป็นไห่ทงที่โทรมา
เมื่อไห่ทงคุยโทรศัพท์ เธอไม่ได้สนใจเขาเลย จากนั้น Lu Dongming จึงกล้าถอดหน้ากากแห่งความเฉยเมยที่ปลอมตัวมาทั้งหมดออกและมองดูเธออย่างโลภมาก
เมื่อคุณชอบใครสักคน คุณหวังว่าจะอยู่กับเธอได้ตลอด 24 ชั่วโมง
เขาไม่ต้องการพบไห่หลิงนานกว่าสิบวัน รู้สึกเหมือนว่าผ่านมานานมากแล้วที่พวกเขาไม่ได้เจอกันครั้งสุดท้าย ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดถึงเธอมากแค่ไหนและเขาเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องปฏิบัติกับเธอแบบนี้
เมื่อวานเธอมาดูแลเขาครึ่งวัน แต่ลู่ตงหมิงยังรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอ เพราะรู้ว่าวันนี้เธอจะมาอีก เมื่อคืนเขายังคงคิดถึงเธอและสิ่งที่จะทำในอนาคต และเขากังวลมากจนนอนไม่หลับ
“หยางหยางเป็นไข้เหรอ? คุณหมอบอกว่ายังไงบ้าง?”
หยางหยางเป็นไข้เหรอ?
มีความเจ็บปวดอยู่ในดวงตาของลู่ตงหมิง
คงจะเป็นเพราะไห่หลิงใช้เวลาดูแลเขาและไม่มีเวลาดูแลหยางหยางอย่างดี จึงทำให้หยางหยางล้มป่วย
มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด!
หลังจากที่ไห่หลิงวางสาย ลู่ตงหมิงก็ระงับความรู้สึกของตัวเองและถามเธออย่างเย็นชาว่า “ทำไมหยางหยางถึงเป็นไข้ คุณกลับไปดูแลเขาเถอะ คุณไม่จำเป็นต้องมาที่บ้านฉัน”
“เขาอาจจะเป็นหวัดจากการใช้เครื่องปรับอากาศในเวลากลางคืน ทงทงและจ่านหยินได้ดูแลเขาแล้ว ตอนนี้ไข้ของเขาลดลงแล้วและเขาไม่จำเป็นต้องกินยาใดๆ แพทย์ประจำครอบครัวจ่านได้ตรวจเขาและสั่งยาให้เขา เขาบอกว่าหากสามารถลดอุณหภูมิร่างกายลงได้ด้วยการทำให้เย็นลง เขาก็ไม่จำเป็นต้องกินยาใดๆ ในขณะนี้ หากอุณหภูมิร่างกายกลับมาเป็นปกติ เขาก็สามารถใช้ยาเพิ่มเติมได้”
ทุกครั้งที่หยางหยางมีไข้ เธอจะรีบพาเขาไปโรงพยาบาลเพื่อพบแพทย์และป้อนยาให้เขา แต่เธอไม่เคยลองการทำให้ร่างกายเย็นลงเลย
ครั้งนี้เมื่อหยางหยางเป็นหวัด จ่านหยินก็อยู่เคียงข้างเขา เขาแนะนำให้ใช้การระบายความร้อนทางกายภาพก่อน เนื่องจากอุณหภูมิร่างกายไม่เกิน 38.5 องศา เขาจึงเชื่อว่าควรใช้การระบายความร้อนทางกายภาพก่อน
ไห่หลิงรู้สึกว่าพี่เขยของเธอมีประสบการณ์มากในการดูแลเด็ก แม้ว่าเขาดูจริงจังมากในยามปกติ แต่เขาก็เป็นผู้ชายที่รักเด็ก
น้องสาวของเธอยังไม่มีสัญญาณการคลอดบุตรเลย และเธอก็รู้สึกกังวล แต่เธอไม่กล้าที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเด็กต่อหน้าพี่สาวมากนัก
ลู่ตงหมิงโล่งใจเมื่อได้ยินว่าไข้ของหยางหยางลดลง
แต่เขายังคงพูดว่า “กลับไปดูแลหยางหยาง ฉันไม่ต้องการคุณที่นี่”
ในที่สุด เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า “การเห็นคุณทำให้ฉันรู้สึกแย่ลงไปอีก ฉันไม่อยากเจอคุณอีกแล้ว ไปดูแลลูกชายของคุณซะ!”
“ผมรู้สึกโล่งใจที่ทงทงดูแลหยางหยางได้ ผมจะไปเยี่ยมหยางหยางหลังเลิกงาน”
ไห่หลิงหยิบกล่องข้าวเก็บความเย็นขึ้นมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “บอสลู่ไม่อยากเจอฉัน แต่ฉันอยากเจอบอสลู่ การเจอบอสลู่หมายความว่าฉันทำงานอยู่และสามารถหาเงินจากที่ทำงานได้ เงินเดือนสามแสนต่อเดือนนั้นมากกว่าที่ฉันหาได้จากการเปิดร้าน”
“ตอนนี้ฉันขาดแคลนเงินจริงๆ ฉันไม่อาจยอมสละเงินเดือนที่สูงขนาดนั้นได้ ฉันยังต้องหาเงินเพื่อซื้อบ้านและสนับสนุนค่าเล่าเรียนของหยางหยางด้วย หยางหยางจะได้เข้าเรียนอนุบาลในเดือนกันยายน อย่างที่ทราบกันดีว่าเขาเรียนอนุบาลที่โรงเรียนที่ดีที่สุดในเมืองตงกวน และค่าเล่าเรียนรายปีก็สูงถึงหกหลัก”
“แม้ว่าฉันจะยังมีเงินเก็บอยู่บ้าง แต่ฉันหาเงินได้ไม่เร็วเท่ากับที่ใช้เงินไป โชคดีที่คุณนายลู่ให้ฉันทำงานแบบนี้ รายได้ต่อเดือนของฉันแทบจะพอจ่ายค่าเล่าเรียนประจำปีของลูกชายได้เลย”
“พอมีเงินก็อยากซื้อรถแพงๆ ไว้ใช้เอง จะได้สบายขึ้น แล้วก็อยากขยายธุรกิจด้วย แผนงานใหญ่โตเกินตัว ต้องใช้เงินเยอะ เลยต้องทำงานหนักเพื่อหาเงิน”
ลู่ตงหมิง: “……”
เธอเหนื่อยมากเพราะเธอต้องการพึ่งพาตัวเองและปฏิเสธที่จะรับความช่วยเหลือจากน้องสาวที่แต่งงานเข้าไปในตระกูลที่ร่ำรวย