by เสียงของ Gu Xinxin อ่อนโยนมาก และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรักและความจริงใจของแม่ ทำให้ Xiaobao รู้สึกอยากเข้าใกล้อ้อมแขนของเธอโดยไม่รู้ตัว…
แต่วินาทีต่อมาเขาก็ตื่นขึ้น!
เขาไม่สามารถเทียบกับลูกทางสายเลือดของแม่ได้ และไม่สามารถแข่งขันกับพวกเขาเพื่อความรักของแม่ได้ มิฉะนั้น เขาอาจถูกส่งไปที่อื่นได้ตลอดเวลา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเป่าก็พูดอย่างจริงจังว่า “ขอบคุณแม่นะ ที่ดีกับฉันเสมอมา แต่ตอนนี้ฉันเป็นเด็กโตแล้ว และฉันต้องเรียนรู้ที่จะเป็นอิสระ ฉันอยากนอนคนเดียวในอนาคต”
Gu Xinxin รู้สึกไร้หนทางบ้าง “เจ้าอายุยังไม่ถึงห้าขวบ เจ้าจะถือว่าเป็นเด็กโตได้อย่างไร”
เซียวเป่าเม้มริมฝีปากแน่น ดูดื้อรั้นและมุ่งมั่น
เมื่อเห็นเช่นนี้ Gu Xinxin ก็ไม่อยากให้ลูกชายของเธอหมดกำลังใจที่จะเป็นอิสระ ดังนั้นเธอจึงลูบหัวลูกชายอีกครั้งอย่างอ่อนโยน “โอเค ถ้าเธออยากนอนคนเดียวก็นอนคนเดียวเถอะ แม่จะไม่รบกวนเธอ ถ้าเธอคิดถึงแม่กลางดึก ก็มาหาแม่ได้เสมอ!”
เซียวเป่าพยักหน้า “ใช่”
Gu Xinxin ยืนขึ้นและพูดว่า “งั้นเธอก็อ่านหนังสือก่อนสิ แม่จะเรียกเธอไปกินข้าวเย็นทีหลัง”
เซียวเป่าตอบเบาๆ และมองแม่ของเขาด้วยความผิดหวังเล็กน้อยขณะที่เขาหันหลังและเดินออกไป
ในความเป็นจริงเขาไม่ต้องการให้แม่ไปจริงๆ และต้องการให้แม่อยู่ที่นี่กับเขามากกว่านี้ แต่เขาไม่กล้าที่จะพูด และเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดด้วย
แม่ควรกลับไปอยู่กับน้องๆแล้ว เพราะเขาไม่สามารถขวางทางแม่ได้…
Gu Xinxin ไม่ได้กลับไปที่ห้องของเธอเพื่อไปกับ Xiaojie และ Jingjing แต่เดินลงบันไดไปที่ห้องครัว
เธอหิวจึงมองหาอะไรกินและทำอาหารอร่อยๆ ให้เจ้าตัวน้อยทั้งสามคนกิน!
–
ไทย่ากลับไปที่โรงแรมและวิ่งไปเจอโซเฟียในลิฟต์ซึ่งกำลังกลับมาจากการซื้อของชำ
ไทยะขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจและถามลูกสาวตัวน้อยที่อุ้มถุงอาหารขนาดใหญ่ไว้ “โรงแรมมีร้านอาหารทุกประเภท ทำไมคุณถึงออกไปซื้อของมากมายขนาดนั้น แล้วคุณไปซื้อเองทำไมคุณไม่ขอให้ใครสักคนซื้อให้ล่ะ”
โซเฟียไม่เห็นด้วย “พ่อ! ฉันขี้เกียจอยู่แล้ว ทำไมไม่ออกไปเดินเล่นและออกกำลังกายล่ะ อาจ้านบอกว่าอาหารในโรงแรมมันเยิ้ม ฉันจะทำกินเอง มันดีต่อสุขภาพกว่า!”
ไทย่าเอามือไขว้หลังแล้วโบกมือเรียกลูกน้องมาช่วยลูกสาวขนของ จากนั้นเขาก็หันไปมองลูกสาวด้วยความประหลาดใจแล้วพูดว่า “ทำไมล่ะ เธอถึงได้หัดทำอาหารเองเพราะพิการอย่างนั้นเหรอ”
โซเฟียขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “พ่อ! ฉันบอกพ่อไปกี่ครั้งแล้ว! อย่าเรียกอาจ้านว่าพิการนะ เข้าใจไหม? ใช่แล้ว ฉันกำลังเรียนทำอาหารให้เขาอยู่ เมื่อเห็นอาจ้านกินอาหารที่ฉันทำ ฉันรู้สึกมีความสุขมาก!”
โอ้ความสุขอะไรเช่นนี้!
ถ้าผู้ชายรักคุณจริงๆเขาควรทำอาหารให้คุณกิน!
ไทย่าพึมพำอะไรบางอย่างในใจแต่ไม่ได้พูดออกมาดังๆ เพื่อให้ลูกสาวของเขาอารมณ์เสีย เขาไม่เคยคิดเลยว่าลูกสาวของเขาที่ไม่เคยทำงานบ้านมาก่อนจะทำอาหารให้ผู้ชายเหม็นๆ ได้กิน!
โซเฟียเคยบ่นเกี่ยวกับควันในครัวซึ่งไม่ดีต่อผิวหนังของเธอ และเธอจึงปฏิเสธที่จะทำอาหาร!
คนพิการคนนั้นปฏิบัติกับลูกสาวตัวเองเหมือนแม่บ้านจริงๆ เหรอ !
กรน! –