by อีกด้านหนึ่ง
ซ่างเสี่ยวเฟยและไห่ทงต่างขับรถคันหนึ่งและขับเข้าไปในวิลล่าใหญ่ของซ่าง
คนทั้งสองเพิ่งจอดรถไว้ในลานจอดรถกลางแจ้งเล็กๆ เมื่อจุนรานที่เฝ้าดูและรอห้องข้างๆ เดินเข้ามา
นอกจากนี้ท่านหนุ่มจุนวูยังถือช่อดอกกุหลาบสีสดใสและเครื่องประดับชุดหนึ่งด้วย
ซ่างเสี่ยวเฟยออกจากรถแล้วมองเห็นรถแปลก ๆ จอดอยู่ไม่ไกล เธอรู้สึกว่ามันดูคุ้นเคย แต่จำไม่ได้ว่าเป็นรถของใคร
นางหันหน้าไปถามคนรับใช้ที่เปิดประตูให้นาง และมองเห็นจุนรานเดินมาหานางพร้อมกับช่อดอกไม้และกระเป๋าสีแดง เธอไม่สามารถช่วยแต่ยิ้ม
เท้าของเขายังเคลื่อนไหว มุ่งหน้าสู่จุนหราน
เดิมทีคนรับใช้ของพ่อค้าต้องการที่จะปิดประตูวิลล่า
ทั้งนายหญิงและคุณชายคนโตได้สั่งสอนพวกเขาว่า ตราบใดที่หญิงสาวยังไม่ได้พบกับคุณชายจุนวู พวกเขาก็ควรรีบปิดประตูวิลลาและไม่ให้คุณชายจุนวูเข้ามาโดยง่าย
ขณะนี้ที่สาวน้อยได้พบกับนายน้อยจุนวูแล้ว เธอไม่สามารถปิดประตูวิลล่าได้อีกต่อไป
“จุนหราน คุณยังอยู่ที่นี่”
หลังจากที่จุนรานมาจากเมือง A ทั้งสองก็ไปทานอาหารเย็นร่วมกัน จุนหรานจำเป็นต้องยุ่งสักพัก และซ่างเสี่ยวเฟยก็มีไหวพริบพอที่จะไม่รบกวนงานของเขา นอกจากนี้เธอและไห่ทงยังยุ่งมากอีกด้วย
เมื่อคุณยุ่งกับอาชีพการงาน คุณจะไม่มีเวลาคิดเรื่องความรักมากนัก
“ฉันเพิ่งมาที่นี่”
จุนหรานเดินไปหาซ่างเสี่ยวเฟย แล้วยื่นช่อดอกกุหลาบสีสดใสสะดุดตาให้กับเธอ พร้อมกับพูดว่า “ฉันเพิ่งกลับจากบริษัทและเดินผ่านร้านขายดอกไม้ ฉันเห็นว่าดอกกุหลาบในร้านขายดอกไม้นั้นสวยงามเป็นพิเศษ ฉันจึงซื้อช่อดอกไม้มาให้เธอ”
“ถ้าคุณไม่คิดว่ามันสวยก็คงไม่ซื้อให้ฉันหรอกใช่ไหม”
เซี่ยงเสี่ยวเฟยล้อเลียนเขาขณะที่เธอรับช่อดอกไม้
จุนหรานยิ้ม “ไม่หรอก ตราบใดที่ฉันอยู่ที่หวันเฉิง ฉันจะส่งดอกไม้ให้คุณทุกวัน แม้ว่าฉันจะไม่อยู่ที่นี่ ฉันก็จะโทรไปที่ร้านดอกไม้เพื่อสั่งช่อดอกไม้และให้พวกเขาส่งไปให้คุณ”
นี่คือสิ่งที่เขาทำเมื่อกลับมาถึงเมืองเอ
ฉันไม่ได้อยู่ในตงกวนอีกต่อไปแล้ว แต่การแสวงหาเธอจะไม่มีวันหยุด
จุนหรานส่งชุดเครื่องประดับให้ซ่างเสี่ยวเฟยแล้วพูดว่า “นี่เป็นดีไซน์ใหม่จากร้านเครื่องประดับของน้องสะใภ้ของฉันที่หวางเฉิง ยังไม่มีวางขายในท้องตลาด ฉันได้ชุดหนึ่งมาจากน้องสะใภ้แล้วส่งให้คุณ”
ซ่างเสี่ยวเฟยหยิบเครื่องประดับขึ้นมาอีกครั้งแล้วถามว่า “น้องสะใภ้ของคุณไม่ได้ถูกกักตัวอยู่เหรอ? เธอจะยังบริหารธุรกิจร้านขายเครื่องประดับได้ยังไง?”
เท่าที่เธอรู้ มู่ชิงอาศัยอยู่ในเมือง A มาเป็นเวลานานแล้ว และธุรกิจของเธอในเมืองหวางเฉิงก็ได้รับความไว้วางใจให้กับพี่ชายฝาแฝดของเธอ
“ป้าเซินเป็นคนพามันมาที่นี่ เดิมทีลุงหลานต้องการพาป้าเซินไปทั่วโลก แต่คุณชายหลานพาภรรยาใหม่ของเขาไปฮันนีมูน และไม่มีใครดูแลธุรกิจของครอบครัว ลุงหลานและภรรยาของเขาจะรอจนกว่าน้องสะใภ้คนโตของฉันจะคลอดก่อนจึงจะออกไปข้างนอก”
หลานเจิ้งและภรรยาออกไปฮันนีมูนและหายไปนานครึ่งปี ทำให้พ่อของเขาโกรธมาก
หลานเจิ้งบอกว่าเขารู้ว่าเขาจะต้องรับผิดชอบเป็นหัวหน้าครอบครัวเมื่อเขากลับมา ถ้าเขาไม่ได้คว้าโอกาสสนุกสนานอีกสักสองสามเดือน เขาจะมีเวลาอยู่ร่วมกับภรรยาต่อไปได้อย่างไร?
พ่อของฉันกำลังจะเกษียณแล้ว และเขาสามารถพาคุณแม่คนสวยของฉันไปท่องเที่ยวรอบโลกได้ ถ้าเขาออกไปช้าก็คงไม่ค่อยมีผลกระทบอะไรมาก
เนื่องมาจากเขาและซูสุเพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆ ผลกระทบจึงยิ่งมากขึ้น
ซ่างเสี่ยวเฟยกล่าวว่า “โอ้”
มู่ชิงเป็นเจ้าของร้านขายเครื่องประดับในเมืองหวางเฉิง และภรรยาของหัวหน้าครอบครัวเป็นหัวหน้าผู้ออกแบบ ฉันได้ยินมาว่าภรรยาของหัวหน้าครอบครัวเคยเรียนออกแบบเครื่องประดับมาก่อน แต่หัวหน้าครอบครัวหลานสังเกตเห็นเธอตั้งแต่ยังเด็กและแต่งงานกับเขาในฐานะภรรยาของหัวหน้าครอบครัว ตั้งแต่นั้นมาเธอทำได้เพียงเป็นสุภาพสตรีอยู่ที่บ้าน และต่อมาเธอก็คลั่งไคล้ไปเป็นเวลา 20 กว่าปี
โชคดีที่พบมู่ชิงและเจ้าของบ้านก็ปลอดภัย เมื่อมู่ชิงอยากจะลงทุนในร้านขายเครื่องประดับ เธอจึงทำหน้าที่เป็นนักออกแบบเครื่องประดับให้กับลูกสาวของเธอ ความจริงแล้วแม่และลูกสาวก็เป็นหุ้นส่วนกัน
หัวหน้าตระกูลหลานเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะหัวรุนแรง และไม่เห็นด้วยกับการที่ภรรยาของเขาทำธุรกิจในที่สาธารณะ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเป็นเรื่องยากที่ทั้งคู่จะคืนดีกันได้ หัวหน้าตระกูลหลานจึงไม่กล้าห้ามภรรยาทำธุรกิจอีกต่อไป
เพื่อว่าภรรยาของเขาจะได้ไม่หย่ากับเขา.