by นางลู่พูดต่อ “ไห่หลิง อย่าไปใส่ใจคำพูดของตงหมิงเลย ตอนนี้เขา… เหมือนเม่นที่ถูกปกคลุมด้วยหนาม เขาไม่อยากเห็นใครมาเยี่ยมเขา เขาบอกว่าคนอื่นมาเยี่ยมเขาเพราะเห็นใจ”
“คุณนายลู่ ฉันจะไม่ตำหนิคุณนายลู่”
ไห่หลิงดึงมือของเธอออกอย่างอ่อนโยน
ฉันไม่คุ้นเคยกับการที่คุณนายลู่จับมือฉันอย่างใกล้ชิดขนาดนี้
“ไห่หลิง วันนี้ฉันมาหาคุณเพื่อขอบางอย่าง”
นางลู่พูดเข้าประเด็น เธอจ้องมองไห่หลิงด้วยสายตาอ้อนวอนและกล่าวว่า “ไห่หลิง พวกเราทุกคนเสียใจมากกับอาการของตงหมิงในตอนนี้ แต่เราไม่สามารถโน้มน้าวเขาได้”
“เขาชอบคุณมาก แต่เขาไม่อยากเจอคุณในช่วงนี้ เขาคิดว่าตัวเองด้อยกว่าและพิการ เขาไม่อยากกดคุณให้ต่ำลง เขาเลยปฏิเสธที่จะเจอคุณ”
ไห่หลิงฟังนางลู่อย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดคำใด ๆ
คุณนายลู่เงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดว่า “ไห่หลิง ฉันอยากให้คุณดูแลตงหมิงและช่วยให้เขากลับมามีความมั่นใจอีกครั้ง เพื่อที่เขาจะสามารถฟื้นฟูตัวเองต่อไปได้หลังจากออกจากโรงพยาบาล”
นางรู้สึกว่าการขอให้ไห่หลิงดูแลตงหมิงเท่านั้นที่จะทำให้ตงหมิงกลับมามีความมั่นใจและมีโอกาสฟื้นตัวได้
มิฉะนั้นหากเขายังคงซึมเศร้าอยู่ต่อไป เขาอาจต้องใช้รถเข็นไปตลอดชีวิต
“ฉันรู้ว่าคุณยุ่งมากและธุรกิจของคุณก็กำลังไปได้สวย คุณสามารถทำเงินได้มากมายในหนึ่งวัน ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ยอมให้คุณขาดทุน ฉันจะให้เงินเดือนคุณวันละ 10,000 หยวน คุณเพียงแค่ต้องทำงานในระหว่างวันและคุณไม่จำเป็นต้องดูแลเขาในเวลากลางคืน”
“คุณคิดอย่างไร?”
ธุรกิจบุฟเฟ่ต์ของไห่หลิงนั้นดีมาก แต่ยังไม่ถึงจุดที่เธอสามารถหารายได้ได้ 10,000 หยวนต่อวัน คุณนายลู่รู้สึกว่าการจ่ายเงินให้ไห่หลิง 10,000 หยวนต่อวันเพื่อดูแลลูกชายและให้กำลังใจให้เขากลับมามีความมั่นใจอีกครั้งนั้นเป็นเงินเดือนที่สูงมาก
“ไม่ว่าคุณจะมีความคิดเห็นเกี่ยวกับตงหมิงหรือไม่ก็ตาม เราจะไม่ยุ่งกับคุณ นั่นเป็นเรื่องระหว่างคุณกับตงหมิง สิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปเป็นความจริง ฉันปล่อยมันไปแล้ว ตราบใดที่ลูกของฉันยังมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข ฉันไม่สนใจว่าเขาจะชอบใครหรืออยากแต่งงานกับใคร ฉันแค่ต้องการให้ลูกของฉันมีชีวิตอยู่ มีชีวิตอยู่อย่างดี และมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข”
“ไห่หลิง ฉันรู้ว่าคำขอของฉันมันยากสำหรับคุณมาก แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะรบกวนคุณ”
นางลู่จับมือของไห่หลิงอีกครั้งและขอร้อง “ไห่หลิง โปรดช่วยเราด้วย ขอเพียงคุณดูแลตงหมิง เขาจึงจะลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง โปรดถ้าคุณคิดว่าเงินเดือนที่ฉันให้คุณน้อยเกินไป บอกจำนวนเงินมาให้ฉันทราบ ไม่ว่าคุณต้องการเท่าไร ฉันก็จะตอบสนองความต้องการของคุณ”
ไห่หลิงรอจนกว่าคุณจะนายลู่พูดจบก่อนจะพูดว่า “คุณนายลู่ คุณลู่ไม่อยากพบฉันด้วยซ้ำ ฉันเกรงว่าฉันจะช่วยคุณเรื่องนี้ไม่ได้”
“คุณลู่ช่วยฉันมาก ฉันรู้สึกสงสารเขาตอนนี้ ฉันหวังว่าเขาจะฟื้นตัวได้ในเร็วๆ นี้ ถ้าฉันช่วยเขาได้ ฉันก็ยินดีช่วย แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับความรู้สึก คุณลู่ไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินเดือนให้ฉันมากขนาดนั้น”
นางลู่กล่าวว่า “ตงหมิงเป็นคนเข้มแข็งภายนอกแต่อ่อนโยนภายใน โดยเฉพาะกับคุณ ตราบใดที่คุณเต็มใจไปโรงพยาบาลและดูแลเขา เขาก็จะอ่อนโยนลงไม่ว่าเขาจะเข้มแข็งแค่ไหน นี่ไม่ใช่ปัญหา”
“คุณเสียสละเวลาไปมากเพื่อดูแลตงหมิง ดังนั้นฉันต้องชดเชยให้คุณ ฉันรู้จักคุณดีมาก คุณจะไม่ขอค่าตอบแทนเว้นแต่เราจะขอความช่วยเหลือจากคุณ ทักทาย คิดซะว่ามันเป็นงานและรับเงินตอบแทน”
หากไห่หลิงมีความรู้สึกต่อตงหมิงในขณะที่ดูแลเขา คุณนายลู่ก็คงไม่สนใจ หากยังไม่มีความสัมพันธ์โรแมนติกระหว่างพวกเขา คุณนายลู่ก็คงเคารพการตัดสินใจของไห่หลิง
เราก็ได้แต่ถอนหายใจว่าทั้งสองคนคงไม่ใช่คู่กัน
หากตงหมิงไม่ได้แต่งงานกับเธอเพราะเรื่องนี้ เธอก็คงยอมรับมัน
มันคือชีวิตของลูกชายฉัน ปล่อยให้เขาใช้ชีวิตตามที่เขาต้องการ
ฉันต้องบอกว่าหลังจากที่ลู่ตงหมิงประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนี้ คุณนายลู่ก็ปล่อยวางได้จริงๆ
แค่ราคาที่เธอต้องจ่ายเพื่อปล่อยไปก็ค่อนข้างสูงอยู่แล้ว