by 
ชายในชุดเต๋าเยาะเย้ย “ดูจากรูปร่างหน้าตาของเขาแล้ว แม้แต่ต้นกำเนิดของเขาก็ยังเสียหาย แปลกจริง ๆ! นอกจากพวกเราแล้ว บนเกาะเผิงไหล ใครอีกล่ะที่จะทำร้ายพี่ชายไป๋ฉานของเราได้แบบนี้”
ผู้หญิงสวยเพียงแค่ปิดปากและหัวเราะเบาๆ ดวงตาของเธอเคลื่อนไปรอบๆ ไป๋ชาน และเธอไม่ได้พูดอะไร
มีเพียงชายร่างกำยำที่ยังคงนิ่งเงียบ เขาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งตัวตรง ผลักหญิงสาวข้างตัวออกไป แล้วจ้องมองไป๋ฉานราวกับสายฟ้าเย็นเฉียบที่สัมผัสได้ เสียงของเขาทุ้มต่ำและกดดัน “เกิดอะไรขึ้น?”
ภายใต้สายตาของคนทั้งสี่ โดยเฉพาะชายร่างใหญ่ ร่างกายของไป๋ชานสั่นเล็กน้อย
เขาอดทนต่อความอับอาย ก้าวไปข้างหน้า คุกเข่าข้างหนึ่ง ก้มหัวลง และเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้เธอฟัง
จากการถูกปลุกโดยเหวินซิงและคนอื่นๆ ไปจนถึงการฆ่ามนุษย์อย่างไม่ใส่ใจ ไปจนถึงการถูกหยุดโดยลู่เฉินและล้มเหลวในการได้เปรียบในการแข่งขันพลังจิต ไปจนถึงการถูกฆ่าตายในที่สุดด้วยการโจมตีอันดังสนั่น เขาถูกบังคับให้ใช้เทคนิคลับในการช่วยชีวิตเพื่อสร้างร่างกายของเขาขึ้นมาใหม่…
ขณะที่เขายังคงเล่าเรื่องต่อไป รอยยิ้มเยาะเย้ยของชายหนุ่มและชายหนุ่มในชุดเต๋าก็ค่อยๆ หายไป แม้แต่หญิงสาวผู้งดงามก็ยังเก็บรอยยิ้มไว้ แววตาแห่งความประหลาดใจฉายวาบขึ้นมา
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าคนสร้างปัญหาเช่นนี้จะมาจากนอกเกาะ
ทันทีที่ไป๋ฉานพูดจบ ชายร่างสูงใหญ่ก็กระแทกที่วางแขนของเก้าอี้หยกสีขาว!
“บูม!”
ห้องโถงทั้งหมดดูเหมือนจะสั่นสะเทือน ไวน์ในบ่อไวน์ก็กระเพื่อมเป็นชั้นๆ เหล่าชายหญิงที่กำลังสนุกสนานต่างก็หวาดกลัวและเงียบงัน
“ขยะ!” ชายร่างสูงคำรามเสียงดังกึกก้องราวกับฟ้าร้อง “แม้แต่คนนอกสักคนเดียวยังรับมือไม่ได้ แถมยังเกือบโดนอัดจนแหลกเป็นชิ้นๆ! แกทำให้พวกเราทุกคนเสื่อมเสียชื่อเสียงสิ้นดี!”
ก่อนจะพูดจบเขาก็เตะออกไปกลางอากาศ
พลังที่มองไม่เห็นโจมตีหน้าอกของไป๋ชานอย่างหนัก
“พัฟ!” ไป๋ฉานอ่อนแรงจนไม่อาจต้านทานได้ เขากระเด็นถอยหลังราวกับว่าวที่เชือกขาด พุ่งชนเสาหยกหนาในห้องโถงอย่างแรง เขาคายเลือดออกมาเต็มปาก ก่อนจะร่วงลงสู่พื้นอย่างน่าเวทนา
เขานอนอยู่บนพื้น ไออย่างรุนแรง เจ็บหน้าอก และสิ่งที่เจ็บปวดยิ่งกว่าคือความอับอาย
ดวงตาของเขาฉายแววแห่งความเคียดแค้น แต่เขาก็ไม่กล้าแสดงออกมา เขาเพียงแต่พยายามคุกเข่าลงอีกครั้ง ก้มหน้าลงต่ำลงไปอีก
คนตรงหน้าเขาไม่อาจพ่ายแพ้ได้แม้ในช่วงที่เขารุ่งเรืองที่สุด และยิ่งตอนนี้ด้วยซ้ำ?
“พี่ชาย ใจเย็นๆ หน่อย” ชายหนุ่มแนะนำ “จากที่ไป๋ฉานพูดมา คนๆ นั้นมีทักษะบางอย่าง ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นสิ่งมีชีวิตระดับเดียวกัน”
ชายในชุดเต๋าครุ่นคิดเช่นกัน “เพื่อที่จะเอาชนะไป๋ฉานในช่วงรุ่งเรืองของเขาได้ ความแข็งแกร่งของเขาไม่ควรถูกประเมินต่ำไป ดูเหมือนว่ามีปลาตัวใหญ่แอบเข้ามาใน ‘อาหารเลือด’ นี้”
ชายร่างสูงมองไป๋ฉานอย่างเฉยเมย ดวงตาที่โกรธแค้นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชาและลึกซึ้งขึ้น เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะดีดนิ้ว
แสงสีทองพุ่งเข้าหาไป๋ฉาน
ไป๋ฉานรับมันไปโดยไม่รู้ตัว สิ่งที่เขาได้รับคือยาเม็ดสีทองขนาดเท่าผลลำไย กลมมนน่าเหลือเชื่อ แผ่พลังชีวิตอันอุดมสมบูรณ์และพลังวิญญาณอันมหาศาลออกมา คุณภาพของยาเม็ดนั้นสูงมาก แม้กระทั่งลวดลายมังกรจางๆ ปรากฏบนพื้นผิว
“นี่คือ ‘ยาฟื้นฟูโลหิตมังกร’ เพียงพอที่จะฟื้นฟูพลังชีวิตให้กลับมา 70 หรือ 80 ปี” ชายร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “รับมันไป ออกไป ตามหาคนๆ นั้น และพวกมดที่ก่อกวนความสงบ แล้วจัดการพวกมันให้หมด”
เขาหยุดไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงหม่นหมอง “ถ้าแกล้มเหลวอีก…แกไม่ต้องกลับมาหรอก หาที่ของตัวเองแล้วหายตัวไปซะ”
ไป๋ฉานถือน้ำยาอมฤตอุ่นๆ ไว้ในมือ รู้สึกถึงพลังมหาศาลที่อัดแน่นอยู่ในนั้น และความรู้สึกที่ซับซ้อนพลุ่งพล่านในหัวใจ มีทั้งความโล่งใจที่รอดชีวิตจากภัยพิบัติ ความปรารถนาในอำนาจ และแม้กระทั่งความเกลียดชังอันลึกซึ้งที่มีต่อลู่เฉิน เหวินซิง และคนอื่นๆ
เขาคำนับอย่างหนักแน่น เสียงแหบพร่าแต่หนักแน่น “ครับ! พี่ใหญ่! ไป๋ฉานจะทำตามภารกิจของท่านให้สำเร็จแน่นอน! ข้าจะนำหัวของชายคนนั้นมาให้ข้า!”
หลังจากพูดจบ เขาก็ไม่กล้าอยู่ต่ออีกเลย เขาลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก ก้มหน้าลง แล้วรีบออกจากห้องโถงอันหรูหราและน่าหดหู่นี้ไป
หญิงสาวสวยจ้องมองร่างของไป๋ฉานที่กำลังหายไป เธอพูดเบาๆ เสียงของเธอมีเสน่ห์จับใจ “พี่ชาย ทำไมต้องเสียเม็ดยาเลือดมังกรไปเปล่าๆ ปล่อยฉันไปเถอะ บางทีฉันอาจจะได้ผลลัพธ์สองเท่าด้วยความพยายามเพียงครึ่งเดียวก็ได้”
ชายร่างสูงเอนหลังพิงเก้าอี้ปรับเอนและหลับตาลง ราวกับว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นทั้งหมดเป็นแค่เหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ
เขาพูดอย่างใจเย็นว่า “ถึงไป๋ฉานจะไร้ประโยชน์ แต่เขาก็คุ้นเคยกับวิธีการของคู่ต่อสู้ดี ยาเม็ดเดียวเพื่อโอกาสที่จะค้นพบพลังที่แท้จริงของเขาก็คุ้มค่าแล้ว ถ้าเขาล้มเหลวอีกครั้ง… ฮึ่ม งั้นเราคงต้องจับปลาตัวนี้เอง ตอนนี้เล่นและเต้นรำกันต่อไปเถอะ”
เสียงเพลงอันเย้ายวนดังขึ้นอีกครั้ง และเสียงเฉลิมฉลองก็ดำเนินต่อไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มีเพียงกลิ่นหอมอันเข้มข้นของไวน์และเนื้อสัตว์เท่านั้นที่ผสมผสานกับกลิ่นเลือดจางๆ ที่ลอยมาจากนอกห้องโถง