by 
ลำแสงสองลำที่พร่ามัวราวกับดวงอาทิตย์ขนาดจิ๋วสองดวง ระเบิดขึ้นที่ริมทะเลสาบ แสงสว่างระหว่างสวรรค์และโลกพร่าเลือนลงอย่างกะทันหัน แม้แต่เสียงลมหวีดหวิวก็หยุดนิ่งไปชั่วขณะ
ร่างกายของชายหนุ่มรูปงามสั่นสะท้าน และมีสีแดงเข้มจางๆ ไหลลงมาจากรูจมูกซ้ายของเขาอย่างช้าๆ กระจายออกไปยังเสื้อผ้าของเขาเหมือนดอกไม้เลือดประหลาด
เขายกมือขึ้นโดยไม่รู้ตัว นิ้วเรียวเรียวแตะปลายจมูก เมื่อมองดูเลือดที่ปลายนิ้ว ดวงตาที่ปกติเฉยเมยกลับเต็มไปด้วยความโกรธทันที
เขาไม่เคยได้รับความอับอายขายหน้าเช่นนี้มาก่อน ไม่เพียงแต่การเผชิญหน้าทางจิตใจจะล้มเหลวในการเอาชนะคู่ต่อสู้เท่านั้น แต่ยังทำให้เขาบอบช้ำทางจิตใจอีกด้วย
“คุณกำลังมองหาความตาย!”
ชายหนุ่มรูปงามคำรามดังเหมือนฟ้าร้อง และแสงสีขาวรอบตัวเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหันหลายเท่า
ท้องฟ้าที่เดิมทีแจ่มใสกลับถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำ งูไฟฟ้าสีม่วงลอยอยู่ในเมฆดำ ส่งเสียงแหลมๆ คล้ายเสียง “ฉ่า”
เขายกท้องฟ้าขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง ฝ่ามือหันเข้าหาก้อนเมฆสีดำ พลังวิญญาณที่เหลืออยู่ในกายสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงราวกับสายฟ้าฟาดที่เชื่อมระหว่างสวรรค์และโลก สายฟ้านับไม่ถ้วนหนาเท่าถ้วยชามหลั่งไหลลงมาจากก้อนเมฆ รวมตัวกันอยู่ในฝ่ามือราวกับสายน้ำนับร้อยที่ไหลกลับลงสู่ท้องทะเล
ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องที่โหมกระหน่ำ หอกที่สร้างจากสายฟ้าสีม่วงล้วนๆ ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น
หอกยาวสามฟุต ปลายแหลมคมดุจใบมีด เปล่งแสงเย็นเยียบทำลายล้าง สัญลักษณ์ลึกลับมากมายพันรอบหอก แต่ละสัญลักษณ์ไหลไปตามสายฟ้า ปลดปล่อยแรงกดดันอันน่าอึดอัด
อากาศโดยรอบบิดเบี้ยวและผิดรูปไปจากเปลวเพลิงของสายฟ้า น้ำในทะเลสาบเดือดพล่านอย่างรุนแรง และหมอกขาวพวยพุ่งขึ้น พื้นดินแตกร้าวเป็นรอยร้าวคล้ายใยแมงมุม โดยมีชายรูปงามเป็นศูนย์กลาง ส่วนกรวดลอยอยู่ในอากาศภายใต้แรงดึงดูดของฟ้าร้อง
“นี่คือ…พลังแห่งสายฟ้าจากสวรรค์และดิน!” ใบหน้าของผู้คนในระยะไกลเปลี่ยนไป
เมื่อมองดูหอกที่เหมือนกับความพิโรธของธอร์ เขาก็รู้สึกกลัวไปชั่วขณะ
ทันทีที่หอกสายฟ้าถูกควบแน่นอย่างสมบูรณ์ ชายรูปงามก็ออกแรงทันที เส้นเลือดที่แขนของเขาโป่งพอง และเขาขว้างหอกอย่างรุนแรงไปที่ลู่เฉินที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะหิน
ทันทีที่หอกตัดผ่านท้องฟ้า ร่องรอยความมืดมิดก็ถูกฉีกออกในอากาศ หมอกขาวที่ลอยอยู่ตามทางก็ถูกไฟฟ้าช็อตทำให้กลายเป็นความว่างเปล่าในทันที สายฟ้าฟาดเล็กจิ๋วนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากร่างหอก ตกลงสู่พื้นและระเบิดเป็นรูเล็กๆ แม้แต่พื้นที่ก็ยังกระเพื่อมราวกับคลื่นน้ำ ราวกับว่ามันจะพังทลายลงได้ทุกเมื่อ
เมื่อเผชิญกับการโจมตีอันน่าสะพรึงกลัวนี้ ลู่เฉินไม่เพียงแต่ไม่ถอยหนี แต่ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะต่อสู้ก็จุดขึ้นในดวงตาของเขา
เขาจึงยืนขึ้นทันที ดาบยาวในมือของเขาส่งเสียงฮัม และพลังดาบสีเขียวรอบตัวเขาก็พุ่งพล่านราวกับการระเบิดของภูเขาไฟ ทำให้โต๊ะหินที่แตกหักสั่นคลอนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“เข้ามา!” ลู่เฉินตะโกนพร้อมกับกำด้ามดาบแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง และเทพลังแท้จริงของเสวียนชิงในร่างกายของเขาเข้าไปในดาบโดยไม่ลังเล
ลวดลายเมฆบนดาบสว่างขึ้นทันทีและกลายเป็นมังกรดาบสีเขียวลอยอยู่เหนือมัน และเสียงคำรามของมังกรก็ดังก้องไปทั่วท้องฟ้า
“มังกรฟ้าพังทลาย!”
ลู่เฉินหมุนข้อมือของเขา และดาบยาวที่มีดาบมังกรสีเขียวก็โจมตีหอกสายฟ้า
ดาบยาวตัดผ่านอากาศด้วยความเร็วอันน่าตื่นตะลึง ทิ้งไว้เพียงภาพติดตา สเตโกซอรัสอ้าปากกว้าง เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคม มุ่งมั่นที่จะแข่งขันกับธันเดอร์
ในขณะที่ทั้งสองปะทะกัน เวลาก็เหมือนจะหยุดนิ่ง
ในตอนแรก คลื่นกระแทกพลังงานเงียบๆ แผ่กระจายออกไป เต็นท์ริมทะเลสาบก็พังทลายลงทันที ต้นไม้เก่าแก่หลายร้อยต้นหักออกเป็นสองท่อนเหมือนไม้จิ้มฟันที่บอบบาง เศษซากปลิวว่อนไปทั่ว
ทันใดนั้น เสียง “บูม” ก็ดังขึ้นอย่างดังสนั่น ขณะที่พลังดาบสีเขียวและสายฟ้าสีม่วงประสานกันอย่างรุนแรงกลางอากาศ ก่อตัวเป็นลูกบอลพลังงานขนาดมหึมา แสงสว่างยังคงฉายวาบอยู่ภายในลูกบอล แผ่รัศมีแห่งการทำลายล้างออกมา
แม้ว่าผู้ชมจะปิดหูแน่น แต่แก้วหูยังคงรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง
พวกเขาเฝ้าดูอย่างหมดหนทางในขณะที่ลูกบอลพลังงานในอากาศขยายตัวออกไป และพื้นที่โดยรอบก็บิดเบี้ยวมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งแสงแดดไม่สามารถส่องผ่านได้
ขณะที่ลูกบอลพลังงานกำลังจะระเบิด ดวงตาของลู่เฉินก็เพ่งมอง ทันใดนั้นเขาก็เพิ่มพลังวิญญาณขึ้น มังกรดาบสีน้ำเงินก็ตัวใหญ่ขึ้นหลายเท่าและพุ่งเข้าใส่ปลายหอกสายฟ้า
มีเสียง “แตก” ชัดเจน และเครื่องรางบนหอกสายฟ้าก็เริ่มแตกกระจาย และฟ้าร้องสีม่วงก็ค่อยๆ หรี่ลง
สีหน้าของชายหนุ่มรูปงามเปลี่ยนไปอย่างน่าตกใจเมื่อเห็นสิ่งนี้ เขาอยากจะเก็บหอก แต่กลับพบว่าพลังดาบอันทรงพลังกำลังย้อนกลับมาตามหอก ทำให้แขนของเขาชาไปหมด
ก่อนที่เขาจะสามารถตอบสนองได้ ลู่เฉินได้ใช้แรงสะท้อนกลับของพลังดาบเพื่อแปลงร่างเป็นกระแสแสงสีเขียวพุ่งลงไปตามลำตัวของหอกสายฟ้า
เสียงแหลมคมของดาบยาวที่ตัดผ่านอากาศทำร้ายแก้วหูของผู้คน พลังดาบรอบตัวเขาก่อตัวเป็นรูปกรวยแหลมคม เจาะทะลุพลังสายฟ้าที่ยังไม่สลายไปทั้งหมดได้โดยตรง
“เลขที่–!”
ทันใดนั้นรูม่านตาของชายหนุ่มรูปงามก็หดตัวลง และใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความสยองขวัญ
เขาต้องการหลบแต่พบว่าร่างกายของเขาถูกล็อคอย่างแน่นหนาในสนามที่เกิดจากพลังดาบ และเขาไม่สามารถขยับตัวได้เลย
เขาทำได้เพียงเฝ้าดูลู่เฉินแทงดาบยาวเข้าที่หน้าอกของเขาเหมือนลูกธนู
ด้วยเสียง “ปุจิ” ดาบยาวแทงเข้าที่หน้าอกของชายหนุ่มรูปงามอย่างไม่มีสิ่งกีดขวาง และทะลุออกมาจากด้านหลังของเขา
พลังดาบสีเขียวไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาตามปลายดาบ ทำลายเส้นลมปราณและแกนพลังวิญญาณของเขาทันที
ชายหนุ่มรูปงามก้มหน้าลงอย่างแข็งทื่อ มองบาดแผลจากดาบที่หน้าอก เลือดยังคงไหลออกมาจากบาดแผล ซึมซาบเสื้อคลุมสีขาวของเขา
ความโกรธและความเย่อหยิ่งในดวงตาของเขาถูกแทนที่ด้วยความกลัวมานานแล้ว
เขาเปิดปากเหมือนอยากจะพูดบางอย่าง แต่สิ่งเดียวที่เขาพูดได้คือเสียง “โฮ โฮ” ที่ดังออกมาจากอากาศ
ร่างกายของเขาเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง แสงสีขาวรอบตัวเขาสลายหายไปอย่างรวดเร็วราวกับกระแสน้ำที่กำลังลดลง แสงจางๆ ส่องประกายอยู่ใต้ผิวหนัง ราวกับมีบางสิ่งภายในร่างกายกำลังจะระเบิด
“ปัง–!”
ทันใดนั้นร่างของชายหนุ่มรูปหล่อก็ระเบิดออกอย่างกะทันหันด้วยเสียงดังปัง
เลือด เนื้อ และกระดูกหักกระจายไปทั่ว ตกลงบนหญ้าริมทะเลสาบและในน้ำในทะเลสาบ ทำให้บริเวณนั้นกลายเป็นสีแดง
แสงสีขาวที่เดิมแขวนลอยอยู่ในอากาศสลายตัวไปจนหมด เหลือไว้เพียงกลิ่นเลือดที่รุนแรงและลมหายใจอันจางๆ ของพลังวิญญาณ
ลูกบอลพลังงานสูญเสียการรองรับและระเบิดในเวลาเดียวกัน ลำแสงเล็กๆ นับไม่ถ้วนกระจัดกระจายราวกับอุกกาบาต ตกลงสู่พื้นและกลายเป็นจุดเรืองแสง ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว
ความเงียบกลับคืนสู่ริมทะเลสาบ เหลือเพียงเสียงลมเสียดสีใบไม้และเสียงน้ำไหลในทะเลสาบ
ลู่เฉินเก็บดาบอย่างช้าๆ และเลือดบนดาบก็หยดลงมาตามปลายดาบ กลายเป็นแอ่งเลือดเล็กๆ บนพื้น