by 
“เขามีความสามารถมากทีเดียว”
ชายหนุ่มรูปงามหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้าของเขาดูจริงจังมากขึ้น
“คุณก็ไม่แย่เหมือนกัน”
ลู่เฉินยังคงสงบ แต่เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยในใจ
ตั้งแต่ก้าวเข้าสู่ดินแดนแห่งเทพนิยายบนผืนดิน ฉันก็ไม่เคยมีคู่แข่งเลย ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอคู่ต่อสู้ระดับเดียวกันที่นี่
“กลับมาอีกครั้ง!” ชายหนุ่มรูปงามคำราม
แสงสีขาวรอบตัวควบแน่นอีกครั้ง เงาวาฬสีขาวที่แตกกระจายไม่ได้สลายหายไป แต่กลับแยกออกเป็นปลาแสงสีเงินขาวนับพันตัว ครีบแต่ละครีบมีขอบคมละเอียด พวกมันเคลื่อนตัวไปมาอย่างคล่องแคล่วในทะเล ก่อร่างเป็นตาข่ายแสงที่ทะลุผ่านไม่ได้
เขาสะบัดปลายนิ้ว ตาข่ายแสงก็หดลงทันที ปลาแสงนับไม่ถ้วนส่งเสียงฟ่อแหลมพร้อมกัน ก่อนจะพุ่งเข้าหาแท่นดาบที่ลู่เฉินยืนอยู่ น้ำทะเลจะแตกออกเป็นรอยแตกเล็กๆ ที่ไหนก็ตามที่พวกเขาผ่านไป
ดวงตาของลู่เฉินเป็นประกาย และด้วยการหมุนข้อมือของเขา ดาบยาวก็วาดเส้นโค้งต่อเนื่องกันสามเส้น
ทันใดนั้นแท่นดาบก็สูงขึ้นหลายร้อยฟุต ยอดเขาดาบสีเขียวนับไม่ถ้วนก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำทะเลเบื้องล่าง ยอดเขาดาบแต่ละยอดคมกริบราวกับใบมีด ทะลวงผ่านแนวกั้นแสงราวกับหน่อไม้หลังฝนตก
เมื่อปลาแสงโจมตียอดดาบ พวกมันก็ระเบิดออกมาเป็นจุดแสงสีขาว แต่ปลาแสงตัวที่ตามมาก็ยังคงโจมตียอดดาบต่อไป ทำให้เกิดเสียงดัง “ดิง ดิง” คมชัดมากมาย
ชายหนุ่มรูปงามหัวเราะอย่างเย็นชาเมื่อเห็นสิ่งนี้ และทันใดนั้นก็ผนึกด้วยมือของเขา: “กลืนวาฬ – ทำลายล้างเงียบๆ!”
แสงสีขาวที่สลายไปรวมตัวกันเหนือศีรษะของลู่เฉินทันที และควบแน่นกลายเป็นเงาของปลาวาฬสีขาว
ขนาดของวาฬขาวตัวนี้ใหญ่กว่าเมื่อก่อนหลายเท่า เมื่อปากอันใหญ่โตของมันเปิดออก ความเร็วในการหมุนของกระแสน้ำวนสีดำภายในก็เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน และแรงดูดที่มากกว่าเดิมก็แผ่ออกมาจากกระแสน้ำวน
แท่นดาบใต้ฝ่าเท้าของลู่เฉินเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง ยอดดาบโดยรอบมีร่องรอยการแตกร้าว แม้แต่ชายเสื้อคลุมก็ถูกดูดเข้าไปจนเกิดเสียงกรอบแกรบ
ลู่เฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ พลังดาบรอบตัวพุ่งพล่าน เขากลายเป็นกระแสแสงสีเขียวพุ่งเข้าใส่คลื่นและเปลวเพลิงขนาดใหญ่
“รำดาบ!”
ร่างของลู่เฉินเคลื่อนตัวไปมาระหว่างเปลวเพลิงและหนามน้ำแข็ง พลังดาบที่แผ่ออกมาจากดาบยาวก่อตัวเป็นกำแพงหนาหนึ่งตันที่ไม่อาจทะลุผ่านได้ ทำลายหนามน้ำแข็งและแยกเปลวเพลิงออกจากกัน
การฟันดาบทุกครั้งนั้นสมบูรณ์แบบ หลีกเลี่ยงคมของการโจมตีได้ ขณะเดียวกันก็โต้กลับจุดสำคัญของปลาวาฬขาวได้อย่างแม่นยำ
ทุกที่ที่แสงดาบส่องผ่าน แสงสีขาวบนร่างของปลาวาฬสีขาวจะค่อยๆ จางหายไป ทิ้งรอยแผลเป็นจากดาบไว้ลึกจนมองเห็นกระดูกได้…
ณ ขณะนี้ในโลกแห่งความเป็นจริง
บรรยากาศบริเวณลานกางเต็นท์ริมทะเลสาบตึงเครียดถึงขีดสุด
ชายหนุ่มรูปงามที่ลอยอยู่ในอากาศมีเสื้อคลุมที่เคลื่อนไหวโดยไม่มีลม และแสงสีขาวรอบตัวเขาเริ่มผันผวนอย่างรุนแรง ก่อตัวเป็นวงกลมของระลอกคลื่นที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
ทุกที่ที่มีริ้วคลื่นผ่านไป หญ้าสีเขียวบนพื้นดินก็จะเหี่ยวเฉาและมีรอยแตกร้าวเล็กๆ ปรากฏบนก้อนหิน
แก้มซีดๆ ของเขามีสีแดงระเรื่อผิดปกติ และมีของเหลวสีทองอ่อนๆ ไหลซึมออกมาจากมุมปากของเขา ซึ่งเป็นสัญญาณของการใช้พลังงานทางจิตมากเกินไป
ลู่เฉินซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะหินก็ขยับตัวบ่อยเช่นกัน เขาดูเหมือนจะนั่งเงียบๆ แต่มือของเขากลับกำด้ามดาบแน่น ข้อนิ้วของเขาซีดเผือดเพราะแรงที่กระทำ
อากาศรอบตัวเขาปั่นป่วนราวกับคลื่นบิดเบี้ยว ชาบนโต๊ะหินเดือดพล่านแล้ว หยดน้ำหลุดพ้นจากแรงโน้มถ่วง ลอยละลิ่วอยู่ในอากาศราวกับหยดคริสตัล สั่นไหวอย่างต่อเนื่องตามระลอกคลื่นที่แผ่กระจาย
“คุณหนู ดูออร่าของพวกเขาสิ…” ชิงจู่มีท่าทางประหม่า
เธอมองเห็นได้ชัดเจนว่าช่องว่างระหว่างพวกเขาดูเหมือนจะยืดออกและบิดเบี้ยว เมื่อแสงอาทิตย์ส่องผ่านบริเวณนี้ ทำให้เกิดรัศมีหลากสีสัน และทุกสิ่งภายในรัศมีก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างเงียบๆ
ระดับน้ำริมทะเลสาบเริ่มลดลง ดินค่อยๆ แข็งเหมือนหิน และแม้แต่ในอากาศก็ยังหนาวเย็นจนแสบตา
“พลังจิตของพวกเขากำลังจะทะลุผ่านจุดวิกฤตแล้ว ถ้าพวกเขายังทำแบบนี้ต่อไป ริมทะเลสาบทั้งหมดจะถูกทำลายราบเป็นหน้ากลอง” หลี่ชิงเฉิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม
ทันทีที่เขาพูดจบ คลื่นแสงทั้งสองก็ปะทะกันอย่างรุนแรงอีกครั้ง และคลื่นกระแทกที่มองไม่เห็นก็แพร่กระจายออกไป
ต้นไม้โบราณหลายต้นที่อยู่ริมค่ายหักออกเป็นสองท่อนในพริบตา เศษซากปลิวว่อนไปทั่ว เหล่าทหารยามล้มลงกับพื้นทีละคน คลุมศีรษะแน่นราวกับถูกกดดันอย่างหนัก
ทันใดนั้น ร่างของชายหนุ่มรูปงามที่ห้อยอยู่ก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง แสงสีขาวแผ่กระจายกว้างขึ้นเรื่อยๆ รอยแตกบนพื้นดินแผ่ขยายไปถึงขอบทะเลสาบ น้ำในทะเลสาบเริ่มเดือดพล่าน และหมอกสีขาวจำนวนมากก็ปรากฏขึ้น
โต๊ะหินที่ลู่เฉินนั่งอยู่แตกกระจายอย่างกะทันหัน เสื้อผ้าสีขาวของเขาถูกย้อมเป็นสีเขียวบริสุทธิ์ด้วยแสงสีเขียว อากาศรอบตัวเขาบิดเบี้ยวมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่แสงก็ไม่สามารถส่องผ่านได้ตามปกติ
เหล่าทหารได้ถอยทัพไปไกลแล้วหลายไมล์ โดยจ้องมองพื้นที่อันเหมือนความฝันนี้จากระยะไกล ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัวและความเกรงขาม
หลี่ชิงเฉิงขมวดคิ้วแน่น เธอรู้สึกได้ว่าแรงกดดันทางจิตใจอันน่าสะพรึงกลัวกำลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ราวกับจะระเบิดออกในวินาทีถัดไป
ในขณะนี้ คลื่นที่ซัดสาดจากร่างเดิมเริ่มรวมตัวกันอย่างกะทันหันด้วยเหตุผลบางอย่าง เหมือนกับกระแสน้ำที่กำลังลดลง
ทันใดนั้น แสงสว่างอันพร่ามัวสองดวงก็พุ่งออกมาจากร่างกายของพวกเขา
“บูม!”
มีเสียงฟ้าร้องดังมาก
เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว ลู่เฉินและชายหนุ่มรูปงามก็ลืมตาขึ้นพร้อมกัน